"Έχασα" τα καλύτερα χρ'ονια της ζωής μου.
Γύρω στα 17, πάνω στην καλύτερη φάση της ζωής μου, συνέβησαν πράγματα που αν μου το λεγε κανείς ότι θα συμβούν, μπορεί και να έδινα όλη μου την περιουσία για να τα αποτρέψω.
Χωρίς να γνωρίζω την αιτία, άρχισα να βλέπω τη ζωή πιο νοχελικά, πιο μελαγχολικά, το ενδιαφέρον μου και η δίψα μου για εμπειρίες και ζωή άρχισαν να συρρικνωνονται. Σκεφτηκα πως θα φταιει το στρες του σχολειου και των πανελληνιων και το απέδωσα εκει χωρις να δωσω περεταιρω σημασία.
Δυστυχώς όμως τα συμπτώματα άρχισαν να γίνονται όλο και εντονότερα. Η μελαγχολία μετατράπηκε σε καταθλιψάρα, το ενδιαφέρον για τη ζωή μου εξαφανίστηκε, είχα συνεχόμενες κρίσης πανικού σε σημείο που δεν μπορούσα να ανασάνω και να συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και το μυαλό μου είχε θολώσει εντελώς : η μνήμ μου ήταν αδύναμη και η οξυδέρκεια μου είχε χαθεί εντελώς.
Έκανα τα πάντα προσπαθώντας να βρω την αιτία αυτής της ριζικής αλλαγής/καταστροφής του εαυτού μου αλλά μάταια. Εξετάσεις αίματος/αξονικές εγκεφάλου τα έδειξαν όλα φυσιολογικά. Βυθίστηκα λοιπόν σε απόγνωση, νιώθοντας αόπλος στην μάχη που έδινα με αυτό που με βρήκε.
Έπειτα από προτροπή γιατρών έκανα το λάθος να επισκεφτώ ψυχίατρο και εκεί άνοιξε ένα ακόμα πιο δυσάρεστο κεφάλαιο στη ζωή μου, με τις παρενέργειες τον φαρμάκων να μου ρίχνουν ακόμα περισσότερο την ψυχολογία. Χωρίς να υποτιμώ τις εμπειρίες των άλλων, η εμπειρία μου ήταν μία απτις πιο τρομακτικές και επίπονες που μπορεί να περάσει κάποιος.
Όλα άλλαξαν απτο σημείο που αποδέχτηκα τι μου συνέβαινε. Δεν ήταν εύκολο αλλά με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως η κατάσταση μου δεν θα άλλαζε με το να κλαίγομαι γι αυτήν. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα.Και το πιο σημαντικό. Από τότε μόνο βελτίωση βλέπω, ακόμα και αν αυτή είναι βασανιστικά αργή και δύσκολη.
Βρίσκω ξανά τον εαυτό μου. Και αυτό το οφείλω καθαρά σε μένα και στο κουράγιο που έδειξα. Συνειδητοποίησα πως μόνο αν φανείς δυνατός μπορείς να ξεπεράσεις τέτοιες καταστάσεις. Η εμπειρία αυτή δηλαδή με έκανε πιο σοφό και σκληρό κατά μία έννοια. Αλλά είχε και τίμημα.
Γυρνώντας να δω τι έχω κάνει στη ζωη μου βλέπω:
Κακούς βαθμούς στις πανελλήνιες λογω κατάθλιψης, άγχους, δυσκολίας σκέψης και κατά συνέπεια βέβαια, ελλειπής προσπάθειας.
Δεν πέρασα σε κάποια σχολή, έστω κάποια που να μη με ενδιαφέρει.
Με το ζόρι τα βγάζω πέρα με τις σπουδές που κάνω τώρα.(όχι σε κάποιο πανεπιστήμιο η τει)
Δεν μου έχουν απομείνει παρέες. Στην ουσία έχω παρέες που βγαίνω περιστασιακά, αλλά δεν έχω καθόλου φίλους.
Οι γνωστοί μου έχουν όλοι να αναφέρουν επιτυχίες από σπουδές, δουλειά, σχέσεις με κοπέλες, χόμπυ, ενώ εγώ όχι.
Βρήκα 3 δουλειές και τα παράτησα και στις 3 λόγω πίεσης που δεν μπορούσα να αντέξω.
Είχα 2 σχέσεις με κοπέλες οι οποίες φυσικά δεν κράτησαν για πολύ καθώς δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω λόγω των παρενεργειών απτα φάρμακα και ήμουν πολύ ευέξαπτος.
Οι μόνες επιτυχίες που είχα ήταν με "εύκολες" κοπέλες, κοπέλες που θέλαν μόνο σεξ και γενικά απέφευγα την οποιαδήποτε δέσμευση παραπάνω από αυτό. Αυτό με έκανε να νιώθω πολύ κενός, και είχα πραγματικά μεγάλη ανάγκη να νιώσω ότι μια κοπέλα είναι δίπλα μου στα εύκολα και στα δύσκολα και με νοιάζεται.
Μπορεί σταδιακά να βρίσκω τον εαυτό μου σε όλους τους τομείς, και είμαι ειλικρινά ευγνώμων γι αυτό, αλλά αισθάνομαι πως κάποια κενά που έχουν σχηματιστεί στην ζωή μου σε μια τόσο κρίσιμη ηλικία είναι δύσκολο να καλυφθούν και θα με στιγματήσουν για όλη μου τη ζωή.
