Επιστροφη της καταθλιψης...
Καλησπερα σε ολους
το ονομα μου ειναι Μαιρη ειμαι 24 χρονων και πριν περιπου 4 χρονια περασα την πρωτη μου καταθλιψη. Οι λογοι που με εκαναν να την παθω ηταν κυριως οικογενειακοι. Ημουν ανεργη και καθως δεν εβρισκα δουλεια (τι περιεργο!) κλεινομουν ολο και πιο πολυ μεσα στο σπιτι χωρις να κανω τιποτα ιδιαιτερο ακουγοντας την μιρλα των δικων μου ολη την ωρα. Μοναδικη μου παρηγορια το αγορι μου και η κολλητη μου και κανενας αλλος! Πηγα σε ψυχιατρο η οποια με φαρμακευτικη αγωγη με εκανε να πατησω στα ποδια μου και σιγα σιγα να την ξεπερασω. Με βοηθησε πολυ βεβαια το γεγονος οτι πηγα ενα μακρινο ταξιδι στο εξωτερικο λογω του οτι βρηκα δουλεια εκει αλλα επειδη το κρατος στο οποιο πηγα ηταν πολυ αυστηρο (Καταρ!) δεν αντεξα και γυρισα πισω. Εχοντας κοψει τελειως τα φαρμακα πλεον βρηκα δουλεια σε ενα σουπερ μαρκετ σαν ταμιας. Ολα πηγαιναν καλα, βεβαια μετα απο αρκετα γεγονοτα που συνεβησαν και λογω του οτι η πιεση της δουλειας ηταν τεραστια (κουβαλημα σε βαθμο λουμπαγκου και ταυτοχρονα να κανεις ολες τις υπολοιπες δουλειες μεσα στο μαγαζι μονος σου χωρις καμμια βοηθεια) αρχισα να εχω παλι τασεις μελαγχολιας. Τις εδιωχνα βεβαια και σκεφτομουν οτι θα τα καταφερω και αρκετες φορες αυτο πετυχαινε. Αυτο που ξεχασα να γραψω ηταν οτι απο παντα ειχα υπερβολικο αγχος και στην πρωτη καταθλιψη λογω αγχους μου δημιουργηθηκε ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη (ιδεοληψιες μονο βεβαια). Αλλα κι αυτην την ξεπερασα και εμαθα να την ελεγχω και να μην μου ειναι προβλημα. Δυστυχως αναμεσα στο αγχος και στην πιεση της δουλειας μου δημιουργηθηκε και απροσωποποιηση, περιπου ενα χρονο μετα που δουλευα. Στην αρχη ηταν ενα μικρο επεισοδιο που το ξεπερασα γρηγορα αλλα οσο περνουσε ο καιρος αυτο εκει επεμενε να εμφανιζεται. Ωσπου πριν μια βδομαδα περιπου πανω στην δουλεια το καταπιεσμενο αγχος και οι συνθηκες στο σπιτι μου που ποτε δεν αλλαξαν ουσιαστικα (γιατι οι γονεις μου επιμενουν να ειναι παντα υπερπροστατευτικοι απεναντι μου και πιεστικοι) βγηκαν σε μορφη κρισης πανικου. Οταν το επαθα νομιζα οτι θα πεθανω και ενιωθα οτι δεν μπορουσα να παρω αερα και φυσικα μετα ηρθε και εκατσε η καταθλιψη και η απροσωποποιηση απο πανω μου. Ειναι τωρα μια βδομαδα που νιωθω ετσι οπως ενιωθα στην καταθλιψη, δεν εχω ορεξη για τιποτα, με δυσκολια τρωω και κοιμαμαι και με υπερτατη προσπαθεια παω στην δουλεια και φυσικα να μην αναφερω για το συνεχες αγχος που νιωθω που βγαινει σε μορφη απροσωποποιησης. Να φανταστειτε προχθες ενιωθα σαν να μην ειμαι ο εαυτος μου πια και ενιωθα οτι δεν θα με "ξαναβρω" ποτε και οτι θα τρελαθω καποια στιγμη. Αλλα και παλι το πολεμησα καπως και ηρεμησα. Αυτην την στιγμη ο μονος που γνωριζει για το προβλημα μου αυτο ειναι το αγορι μου που με στηριζει οπως παντα και η υπευθυνη στην δουλεια που με βοηθαει ετσι ωστε να με στειλουν σε καποιο καταστημα που να εχει περισσοτερους εργαζομενους (γιατι εκει που δουλευω ο καθενας ειναι μονος του στην βαρδια!). Σκεφτομαι να ξαναπαω σε ψυχιατρο και να αρχισω παλι φαρμακευτικη αγωγη ετσι ωστε να μπορεσω να σταθω παλι στα ποδια μου αλλα ξερω οτι ειναι κατι επιπονο και χρονοβορο και οτι ουσιαστικα τιποτα δεν θα αλλαξει αν δεν αλλαξω εγω (δηλαδη δουλεια και σπιτι!) Ευχομαι να τα καταφερω και ξερω οτι μπορω να τα καταφερω οπως τα καταφερα και την πρωτη φορα. Αυτο που με βοηθησε πολυ και στην πρωτη καταθλιψη και τωρα ειναι αυτο εδω το forum γιατι νιωθω οτι υπαρχουν εκει εξω ατομα που ειναι σαν εμενα, νιωθουν σαν εμενα και το παλευουν και αυτα! Σας ευχαριστω πολυ λοιπον για την αλληλουποστηριξη και ευχομαι να τα καταφερουμε επιτελους και να βγουμε νικητες μια για παντα!!!
