Νιώθω οτι τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια της ζωής μου έχω κατάθλιψη..ή κάτι αλλο στο μυαλό ..πάντως νιώθω οτι το μυαλό μου είναι άρρωστο. Είμαι καλά μόνο όταν κοροιδεύω τον εαυτό μου, όταν φαντάζομαι ότι είμαι κάποια άλλη και ότι έχω μια άλλη ζωή..Τις υπόλοιπες στιγμές υποφέρω, πονάω, νιώθω άχρηστη, θλιμμένη..Οι γονείς μου νομίζουν οτι απλά τεμπελιάζω, δεν μπορούν να με βοηθήσουν ακόμα και αν ενδιαφέρονταν, είναι και εκείνοι ********ι σαν εμένα..Δεν εχω κανέναν να νοιάζεται αν ζω ή αν πεθαίνω, αν είμαι καλά..Προσπαθώ να επιβιώσω κάθε μερα που περνάει, δεν αντέχω αλλο την μοναξιά, να νιώθω έτσι..Εχω φτάσει κοντά στο πτυχίο αλλά δεν έχω την δύναμη να τελειώσω, δεν έχω την δύναμη ούτε να βγω έξω απ' το σπίτι..Έψαξα για δουλειά ελπίζοντας οτι ετσι αν εβρισκα κατι δεν θα είχα τον χρόνο να σκέφτομαι και ίσως γνώριζα άτομα αλλά τζίφος..δεν βρίσκω τίποτα. Νιώθω μια συνεχή πίεση, δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία στιγμή που ένιωσα πραγματικά χαρούμενη..Εχω γαμήσει όλη μου την ζωή και την ζωή όποιου έκανε το λάθος να με πλησιάσει στο παρελθόν..Η μόνη σκέψη που μου φέρνει ανακούφιση είναι ο θάνατος..αλλά νιώθω οτι θα αποτύχω και σε αυτό..Την μια στιγμή σκέφτομαι θετικά, την άλλη δεν νιώθω τίποτα και την επόμενη νιώθω ράκος..δεν αντέχω αλλο. Δεν περιμένω να ακούσω κάτι που να με κάνει να νιώσω καλύτερα, ούτε κάποια λύση..δυστυχώς δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει και ξέρουμε πολύ καλά ότι όταν έχεις κατάθλιψη δεν μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου όσο και να το θες..απλα ήθελα να τα πω κάπου.