Σας χαιρετώ μέσα από το πρώτο μου θέμα.
Εδώ και δύο μήνες βιώνω μια πολύ άσχημη κατάσταση.
Στα τέλη Απριλίου, εντελώς ξαφνικά (περίπου) ξύπνησα με πόνο στο αριστερό μου χέρι. Πήγα κανονικά στην εργασία μου, θεωρώντας ότι είναι κάτι παροδικό. Όμως ο πόνος γίνονταν όλο και πιο επίμονος και οδηγήθηκα στα επείγοντα του νοσοκομείου. Εκεί ένας γιατρός, δίχως πολλά πολλά μου είπε ότι έχω τενοντίτιδα και μου έδωσε αντιφλεγμονώδη. Οι μέρες περνούσαν και ο πόνος δεν έφευγε. Επισκέφτηκα και άλλο γιατρό ο οποίος υποστήριξε το ίδιο και μου είπε ότι δε χρειάζεται καν να πάρω αντιφλεγμονώδη. Ώσπου μετά από δέκα μέρες περίπου από το πρώτο επεισόδιο, βρέθηκα και πάλι στα επείγοντα με ισχυρό πόνο. Τότε μπήκα σε διαδικασία εξετάσεων όπου έδειξαν κήλη στον αυχένα η οποία προκαλούσε πόνο στο αριστερό χέρι. Μου έγραψαν νέα αγωγή και μου είπαν ότι θα περνούσε με το χρόνο.
Κάνω μια παρένθεση για να σημειώσω ότι το προηγούμενο διάστημα είχα περάσει έντονα αγχωτικές ημέρες. Επίσης μόλις το Δεκέμβριο είχα βγει από μια εξάμηνη θεραπεία με αντικαταθλιπτικά λόγω μιας αναταραχής που είχε προκληθεί στη ζωή μου τους προηγούμενους μήνες. Όμως είχα πάρει τα πάνω μου. Είχα βρει μια σειρά από δραστηριότητες που με είχαν βγάλει από τη θλίψη. Έκανα μεγάλους περιπάτους, χειροτεχνίες, ζωγραφική, έβγαινα με φίλους και μπορώ να πω ότι χαιρόμουν τη ζωή. Έτσι απλά.
Και επιστρέφω στο τωρινό συμβάν. Μετά τη δεύτερη επίσκεψη στο νοσοκομείο τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν. Μέρα με τη μέρα ο πόνος μεγάλωνε και το χειρότερο: ο πόνος επιδείνονταν με το περπάτημα. Αυτό με σακάτεψε. Δεν μπορούσα πια να περπατώ μιας και κάποια μόλις μέτρα προκαλούσαν πόνο στον αυχένα και από εκεί στο χέρι. Άρχισα να περιορίζομαι αισθητά και δεν έφτανε αυτό αλλά δεν μπορούσα να ζωγραφίσω, να διαβάσω (δεν μπορούσα να κρατήσω βιβλίο). Παρόλα αυτά διατηρούσα την αισιοδοξία μου. Ώσπου ο πόνος άρχισε να ενεργοποιείται και κατά την ανάπαυση. Έτσι άρχισαν και οι αϋπνίες. Ελάχιστος ύπνος. Δύο με τρεις ώρες την ημέρα. Και μετά από όλα αυτά ήρθαν οι κρίσεις πανικού (μέσα Μάη) και η αρρωστοφοβία.
Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες. Έχω πάει σε αρκετούς γιατρούς. Έχω λιγότερο πόνο, συσπάσεις στους μυες, μουδιάσματα στα πόδια και στα χέρια (από το lyrica το οποίο λαμβάνω για τον πόνο) και το μυαλό μου τρέχει σε ΣΚΠ, σε ρευματοειδή αρθρίτιδα και σε οτιδήποτε άλλο μπορείς να φανταστείς. Οι μόνες εξετάσεις που δεν έχω κάνει είναι μαγνητική εγκεφάλου και για ρευματοειδή. Και αυτό γιατί οι γιατροί υποστηρίζουν ότι δε δίνουν ούτε μια στις χίλιες να έχω κάτι τέτοιο και ότι απλά πρέπει να ηρεμήσω. Φυσικά για μεγάλο διάστημα απείχα από τη δουλειά μου με αναρρωτική άδεια και ο εγκλεισμός στο σπίτι διόγκωνε τα σωματικα και ψυχικά συμπτώματα.
Κάνω ψυχοθεραπεία αλλά δεν καλύπτομαι (το γιατί θα το αναφέρω σε νέο ποστ με λεπτομέρειες, ίσως και αυτό να αποτελεί ένα λόγο που οδηγήθηκα εδώ).
Επισκέφτηκα και ψυχίατρο. Μου είπε ότι εκτός του lyrica για τέτοιου είδους παθήσεις δίνουν και το cymbalta. Το είχα πάρει για εκείνους τους έξι μήνες. Δοκίμασα να το πάρω ξανά αλλά στις δυο πρώτες μέρες ο τρόμος ήταν τεράστιος. Δεν άντεξα και σταμάτησα μιας και η κατάσταση δε βοηθούσε. Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα θα έπαιρνα τους δρόμους, θα έκανα τις δραστηριότητες μου και θα το πάλευα.
Τώρα έχω μεγαλώσει τις αποστάσεις όσον αφορά το περπάτημα αλλά ο πόνος πάει κι έρχεται. Είμαι σε φαύλο κύκλο και το άγχος κάθε άλλο παρά βοηθά.
Είμαι σχεδόν απελπισμένος. Μία έτσι και μια αλλιώς.
Ήθελα να τα πω κι εδώ.
