Κρισεις πανικου. Δυο βηματα μπροστα, ενα πισω...
Και πάλι στα δύσκολα ψάχνεις ενα γνώριμο χέρι ν'αρπαχτείς για να μην βουλιάξεις.
Για αρκετό καιρό ήμουν καλά και δεν έβρισκα χρόνο να μπώ στο forum γιατί προσπαθούσα να ζήσω την ελευθερία μου.
Αισθάνομαι τώρα τύψεις γι'αυτό...
Τώρα που ζω μια απο τις συνήθεις "πτώσεις" νιώθω την ανάγκη της στήριξης που πραγματικά δίνει αυτός ο χώρος.
Κρίσεις πανικού. Φυσικά.
Μετά απο αγώνα και καθοδήγηση απο εναν σπουδαίο γιατρό και άνθρωπο, κατάφερα να μειώσω απίστευτα τα φάρμακα και ταυτόχρονα να νιώθω πολύ καλά, πολύ δυνατή και ανεξάρτητη.
Κι όμως ενα πρωι, χωρίς καμία προειδοποίηση, ζαλίστηκα απίστευτα έντονα (ναι απλά ζαλίστηκα).
Όσοι έχουν ζήσει πανικούς όμως θα καταλάβουν οτι ήταν μια απο αυτές τις τρομακτικές ζαλάδες που προμηνύουν θύελλα.
Απο εκείνη την ώρα επανήλθε ο φόβος.
Διάβασα σε ενα post κατι απίστευτα αληθινό.
Το άγχος μπορώ να το διαχειριστώ ως ενα βαθμό.
Ο φόβος όμως με καθηλώνει.
Με είχε προειδιποιήσει ο γιατρός μου οτι ήταν πιθανό να συμβεί και οτι είναι φυσιολογικό να κάνω δυο βήματα μπροστά και κάποια στιγμή ένα βήμα πίσω.
Ξέρω οτι θα ξαναβγώ απο τη δίνη.
Ξέρω οτι και πάλι εγω θα νικήσω.
Θα προτιμούσα όμως να δίνω καθημερινές μάχες σε ρίνγκ με κτηνώδεις παλαιστές απο το να μάχομαι 2 φορές το χρόνο τον φόβο μου.
Καλή δύναμη σε όλους.