Καλημέρα! Πριν 2 χρόνια, έληξε η πρώτη μου σχέση, η οποία κράτησε 5 χρόνια και με ταλαιπώρησε πολύ. Όντας ο πρώτος μου, είχα φάει τρελό κόλλημα, είχα εμμονή παρότι μου φερόταν πολύ άσχημα, είχαμε συνεχώς χωρισμούς και επανασυνδέσεις, με έβριζε, δεν με σεβόταν, με είχε χτυπήσει, αλλά εγώ εκεί, όσο με έφτυνε τόσο πιο πολύ κολλούσα, μέχρι που τελικά με χώρισε και βρήκε άλλη. Εκεί ήταν που διαλύθυκα εντελώς, αλλά συνήλθα σχετικά γρήγορα. Γνώρισα σε 3 μήνες ένα παιδί που μου άρεσε και αποφασίσαμε να είμαστε μαζί. Η σχέση μας κράτησε ένα χρόνο, ήμασταν κ σε απόσταση, τον αγάπησα πολύ, ήταν το άλλο άκρο απ' τον πρώην μου, ήρεμος, τρυφερός, αγαπούλης, αλλά ερωτικά σαν άντρα δε μπόρεσα να τον δω, ξενέρωνα άπειρα κ τον σύγκρινα με τον πρώην συνέχεια. Τον χώρισα γιατί ένιωθα ότι μου τελείωσε, σκεφτόμουν πως θα ήταν να κάνω σεξ με άλλους και για να μην φτάσω σε σημείο να τον απατήσω, το τελείωσα αν κ τον λυπήθηκα η αλήθεια είναι. Στο θέμα μου τώρα. Μετά απο 4 μήνες άρχισα να μιλαω στο facebook με έναν παλιό μου συμμαθητη εντελώς φιλικά στην αρχή, αλλά στην πορεία φάνηκε ότι υπήρχε δέσιμο, κόντρα και μου άρεσε πάρα πολύ ο τύπος, τέτοιο στυλ άντρα ήθελα πάντα δίπλα μου, δυναμικό, ερωτικό, παθιασμένο. Αποφασίζουμε να είμαστε μαζί, απ' την αρχή με ξενέρωναν κάποια πράγματα, του στυλ μου έλεγε ότι είχε πολλές στο παρελθόν, ότι του την πέφτουν, δε μπορούσα να τα χωνέψω. Ερωτικά ταιριάζουμε στο έπακρο- ο καλύτερος μου ως τώρα- συναισθηματικά όμως για κάποιο λόγο δε μπορώ να νιώσω ασφάλεια, έχω έναν συνεχή φόβο, ένα πνίξιμο..Δε ξέρω τι φταίει πάλι. Απ' τη μια νιώθω ότι πάλι θέλω να μείνω μόνη, απ' την άλλη ταιριάζω με αυτόν αλλά δε νιώθω πολύ ενθουσιασμό, γιατί δεν ταιριάζουμε σε όλα, πχ ρομαντικός δεν ειναι όπως θα θελα ειναι πολυ κυνικός κ ορθολογιστής. Δε φοβάμαι να μείνω μόνη, απλά προσπαθώ να αντιληφθώ τι μου συμβαίνει και ενώ όταν είμαι μόνη θέλω σχέση και όταν έχω, θέλω να μείνω μόνη. Όταν με φτύνει αυτός, τότε κολλάω παραπάνω, ενώ όταν μου φέρεται καλά όχι. Είναι άρρωστο αυτό το ξέρω, αλλά πως να το διαχειριστώ...Είμαι τύπος κοπέλας που πάντα σχέσεις ήθελα, δε μου αρέσουν τα περιστασιακά κ τώρα στα 25 μου αρχίζω κ σκέφτομαι πως θα ήθελα πολύ να φτιάξω μια υγιή οικογένεια, αλλά δε βλέπω να γίνεται σύντομα. Να σημειώσω επιπλέον ότι με το παιδί είμαστε σχεδόν 4 μήνες μαζί κ δεν είναι κ πολύ φυσιολογικό να νιώθω πνίξιμο τόσο γρήγορα. Ίσως φταίει ότι δεν έχουμε προσωπικό χρόνο καθόλου, είμαστε κάθε μέρα μαζί και βγαίνουμε μόνο μαζί. Φοβάμαι ορισμένες φορές να βγω έξω μόνη , γιατί σκέφτομαι μήπως με ενθουσιάσει κάποιος άλλος κ νιώθω τρελές τύψεις. Αυτά
Συγγνώμη για το μακρόσυρτο μήνυμα
