Καλησπέρα, εδώ και 2 χρόνια έχω σχέση από απόσταση. Εγω σπουδαζω στο ηράκλειο κρήτης και αυτός μένει στην πόλη καταγωγής μου στην Αλεξανδρούπολη. Έχουμε αρκετή διαφορά ηλικίας , 7 χρόνια. Οπότε έχουμε και διαφορά φάσεων ζωής, αφού εγώ σκέφτομαι τις σπουδές μου, τα μεταπτυχιακά και τις δουλειές ενώ αυτός πως να βρει μια μόνιμη δουλειά με καλές αποδοχές. Παρ΄όλα αυτά έχουμε μια πολύ ωράια σχέση ταιριάζουμε απίστευτα , δεν έχω ξαναγνωρίσει ανθρωπό να ταιριάζω τόσο ! εχουμέ κοινά ενδιαφέροντα, κοινές δραστηριότητες , αλληλοσυμπληρωνόμαστε , έχουμε βάλει όρια οπότε κανείς δεν πιέζει τον άλλον κάτι που με ενοχλεί πραγματικά . Γενικά αν και πολύ μικρή για να πω κάτι τετοιο από τώρα αλλά θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου μαζί του. Με την απόσταση όμως αυτή πρέπει να συμβιβαζόμαστε στο πόσο θα βρισκόμαστε Χριστούγεννα-πάσχα- καλοκαίρι και όσες φορές καταφέρω εγώ να ανέβω.
Το θέμα μου είναι ότι ενώ εγώ έχω κάνει 3 προσπάθειες να ανέβω με μεταγραφή ΄πιο κοντά και 1,5 χρόνο δεν ήξερα που θα βρίσκομαι με αποτέλεσμα να χάσω την χρονιά και ψυχολογικά να είμαι χάλια , αυτός δεν έχει προσπαθήσει ιδιαίτερα. Είναι μοναχογιός και ο πατέρας του έχει πεθάνει όταν ήταν 15 χρονών. Από τότε η μητέρα του τον έχει δέσει πολύ συναισθηματικά κοντά της με λόγια , όπως΄''εσύ είσαι τώρα ο άντρας στο σπίτι '' , '' εμένα ποιος θα με βοηθήσει αν πάθω κάτι '' και άλλα τέτοια. Επίσης η μάνα του είχε ένα ατύχημα και περπατάει με μπαστούνι ( εδώ και πολλά χρόνια) και είναι μέγάλη, 65 χρονών για αυτό φοβάται τόσο ο γιός της. Αυτός όμως ενώ δεν έχει πολύ καλή δουλειά και ενώ δεν τον ικανοποιεί, του έχω πεί άπειρες φορές να έρθεινα μείνει μαζί μου για 2 χρονάκια μόνο και αυτός δεν έρχεται γιατί φοβάται για την μάνα του που θα είναι μόνη της και στην ουσία εγώ πιστεύω ότι δεν τον αφήνει η μάνα του με τον συναισθηματικό πόλεμο που του κάνει και την εξάρτηση που έχει από αυτόν λόγω του προβλήματος της και καλά. Εγω όμως γνωρίζω ότι έχει πολλούς συγγενείς κοντά της που θα την βοηθούσαν σε ότι και αν ήθελε. Επίσης είναι μια μορφωμένη γυναίκα με δίπλωμα οδήγησης καλή σύνταξη δικό της σπίτι και πάρα πολύ δικτυωμένη . Εκτός από τα σκουπίδια και το να ανεβάζει τις σακούλες του σούπερ μάρκετ τι άλλο δεν μπορεί να κάνει μονη της πια !!!?? Ξερώ οτί επειδή το αγόρι μου δεν έχει κάποιον άλλον τόσο στενό συγγενή φοβάται για τη μαμά του και το καταλαβαίνω . Αλλά είναι λογικό να μην αφήνει μια μάνα το παιδί της να κάνει τη ζωή του ?! Είναι λογικό να έχει αυτή τη 'σχέση' μαζί του ? Πείτε μου αν μπορείτε είμαι υπερβολική ?
Δεν πρέπει και εγώ να ξέρω αν θα τολμήσει ποτέ να κάνει κανένα βήμα μακριά από τη μανούλα... Εγω δεν ξερω αν είμαι διατεθιμένη να γυρίσω στην πολη μου σιγουρα αν δεν εχω μια δουλεια που να με ενδιαφερει και υποτίθεται ότι κάνουμε τόση μεγάλη προσπάθεια με αυτή την γαμωαπόσταση γιατί αξίζει είναι πολύ όμορφο αυτό που έχουμε και αποσκοπεί στο να ζήσουμε κάποια στιγμη πραγματικά ο ένας τον άλλον. Σας ζητάω απλά μια γνώμη πως να διαχειριστώ αυτό το θέμα και αν μπορώ να κάνω κάτι για να το σώσω και αν είμαι υπερβολική που του ζητάω να έρθει ...Ευχαριστώ.
