Χωρισαμε οριστικά, αλλά...
Γειά σας και από εμένα, είμαι νέο μέλος και ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ το πρόβλημα μου...
Για να μη σας κουράζω ας ξεκινήσω λοιπόν...
ειμαι 28 χρονων και είχα σχέση με μια κοπέλα (24 εκεινη) για 3 χρόνια, οπου ήταν ότι καλύτερο έχω γνωρίσει και έχω ζήσει έως τώρα...
Όλα έδειχναν να ήταν φανταστικά, περνούσαμε πολύ χρόνο μαζί, βρισκόμασταν κάθε μέρα, μιλαγαμε συνέχεια στο τηλέφωνο, με μηνύματα , κάναμε σχέδια για το μέλλον μας, λέγαμε πως θα αρραβωνιαστουμε επίσημα τους επόμενους 4-5 μήνες, ονειρεομασταν το γάμο μας, πολλά όνειρα...
Έλεγε πως δεν μπορεί χωρίς εμένα, ότι με αγαπάει, πως είναι ερωτευμένη, πως θέλει να με ακούει και να με βλέπει συνέχεια...
Τα προβλήματα και οι τσακωμοι δεν έλειπαν βέβαια όπου τα ξεπερνουσαμε σχετικα γρήγορα και εύκολα...
Όχι τπτ σπουδαιο, απλά καθημερινά...
Βέβαια το λάθος μου εδώ είναι πως επειδή ένιωθα πιεσμένος της είχα πει πολλές φορές, πανω στη πιεση και την ενταση, να χωρίσουμε κάτι το οποίο έπαιρνα πίσω μέσα σε 1-2 μερες και της ζητούσα συγγνώμη κι κείνη με δεχόταν πισω...
Ε ώσπου πριν 1 μήνα το ξανά είπα, το πήρα πάλι πίσω... αλλα εκείνη ήταν και είναι ανενδωτη...
Όχι απλώς δε θελει να είμαστε ξανά μαζί, αλλά δεν θέλει ούτε να με ξέρει, ούτε να μιλήσουμε να το λύσουμε...
Δεν απαντάει ούτε σε κλήσεις ούτε σε μηνύματα, πουθενά...
Το κακό είναι πως εκτός του ότι κατάλαβα πραγματικά τα λάθη μου, γιατί δυστυχώς εκτίμησα ότι καλύτερο είχα στη ζωή μου αφού το έχασα, θέλω πάλι πίσω της ζωή μας.. Η οποία θα είναι πολύ καλύτερη γιατί πραγματικά κατάλαβα τα λάθη μου γενικότερα και δεν θα τα επαναλάβω ξανα...
Κι αν όμως δε καταφέρω να τη φέρω πίσω, δε θέλω με τπτ να τη χάσω ολοκληρωτικά από τη ζωή μου...
Σας ευχαριστώ, Λεωνίδας.