Originally Posted by
Σαπουνάκι μπάνιου
..να σταματησει η ταχυτητα των σκεψεων ,οι συνεχεις συνειρμοι και η συναισθηματικη μνημη.Οι διαρκεις διαλογοι μεσα στο κεφάλι μου.Θελω μια ευκαιρια να γεννηθω ξανά. Η παρατηρηση δεν ειναι καθολου αντικειμενική και οτι παρατηρω χρωματιζεται απο αυτο που σκεφτομαι.Το περιβάλλον που με περιβαλλει,επανεισαγει τις πληροφορίες με τις οποιες το εχω χρωματίσει σε μενα.με συνθέτει χωρις να εχω δικαιωμα επιλογής.Μου λέει ποιος ειμαι,αλλά εγω θελω να ειμαι κάτι αλλο.
Θέλω να μπορεσω να επεμβω με εναν τρόπο του στυλ "Φάκελος-Διαγραφή φακέλου" ή να μπορω να αποκτησω εξουσια στην μνήμη.
Γιατι ο παρελθοντικός εαυτος παρουσιαζεται τοσο διογκωμενος και ισχυρός?Δεν θελω τα αρχεια της μνημης να λειτουργουν συνεχως και να ειναι τοσο αυταρχικά.Αν δοκιμασω να μην ακούσω τα συναισθήματα που μου δημιουργει η μνημη,αισθανομαι ενοχές,ειναι σαν να φωναζουν "ασχολησου μαζι μου,κανε κατι,φροντισε με".Ομως,αν τα ακουσω νοιωθω εξισου παγιδευμενος γιατί αναπαραγω την μνημη μου με την ελπίδα οτι θα αλλαξω θεση.
Που βρίσκεται το λάθος στην σκεψη μου?Βοηθηστε με και πειτε μου σε ποιο σημείο η σκεψη αυτη με παγιδευει.