Aπαθεια,αδιαφορια για τη ζωη
Καλησπερα σε ολους,παρακολουθω χρονια το φορουμ σαν απλος θεατης και νοιωθω μετα απο τοσο καιρο οτι ηρθε η ωρα να πω και γω το αιωνιο προβλημα μου.Λοιπον,αρχικα ειμαι 18 ετων,φοιτητης και το προβλημα μου οπως θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρονια ειναι η απαθεια μου για την ζωη αλλα και η μοναξια που με συνοδευει απο παντα.Για να γινει πιο κατανοητο το προβλημα μου θα ηθελα να κανω μια συντομη αναδρομη του παρελθοντος. Απο οταν ημουν μικρος στο σχολειο εχω συνεχεια στο νου μου ενα παιδι το οποιο βαριεται να σηκωθει απο το κρεβατι του,βαριεται να βγει απτο σπιτι,βαριεται γενικα να κανει το οτιδηποτε.Οσο ημουν λοιπον στο δημοτικο θυμαμαι τους γονεις μου,την μαμα μου βασικα να με πιεζει να ξεκινησω καμια δραστηριοτητα μπας και βγω λιγο απο το καβουκι μου και κοινωνικοποιηθω.Εγω κλασσικα βαριομουνα και οτι ξεκινουσα εστω για λιγο και χρειαζοταν κοπο αλλα και παρε δωσε με αλλους ανθρωπους με εκανε να εχω τασεις φυγης και να θελω να φυγω.Ετσι λοιπον κυλουσανε τα αδιαφορα χρονια μου στο δημοτικο.Οταν μπηκα στο γυμνασιο το γνωστο τροπαριο συνεχιστηκε εξακολλουθουσα να μην ειχα διαθεση να κανω τιποτα και να αποφευγω τις κοινωνικες συναναστροφες.Βεβαια για να μην τα τραγικοποιω ολα τοσο πολυ μπορει να ενοιωθα μονος αλλα παντα σε ολα τα σχολικα μου χρονια κολλουσα σε κανα δυο ατομα για να εχω παρεα στις σχολικες εκδρομες,οποτε και στο γυμνασιο ειχα κανα δυο συμμαθητες μου που ειχαμε λισβερισια.Οπως και να χει τα χρονια της απαθειας συνεχιζονταν μεχρι την δευτερα γυμνασιου που ξαφνικα βρηκα κατι στη ζωη μου που οχι απλα μου κεντριζε το ενδιαφερον αλλα με εκανε να νοιωθω και λιγο ζωντανος.Το ΤΡΕΞΙΜΟ.Μπηκα λοπον σε εναν συλλογο στιβου και ξεκινησα προπονησεις σχεδον καθημερινα.Να τονισω οτι στην περιοχη που ζουσα δεν υπηρχαν σοβαροι προπονητες και πολλες φορες αναγκαζομουνα να φτιαχνω δικα μου προγραμματα και να προπονουμαι μονος μου.Οπως και να χει το ταξιδι μου με το τρεξιμο τελειωσε αδοξα μιας και δεν καταφερα να παρω σημαντικες διακρισεις και να φτασω σε σοβαρο επιπεδο,περιοριστικα σε διακρισεις πανελληνιου επιπεδου οι οποιες δεν ηταν ευκολο πραμα για ενα 15 χρονο παιδι που προσπαθει μονο του.θα ηθελα να σημειωσω οτι στο αθλητικο κομματι ποτε δεν ειχα στηριξη απο γονεις η μανα μ μου ελεγε καταμουτρα οτι δεν ειμαι γεννημενος για αυτο και ο αδερφος μου πολλες φορες προσπαθουσε να μετριασει τις επιτυχιες μου λεγοντας οτι δεν εκανα και τιποτα σπουδαιο μωρε.Τελος παντων ας αφησουμε αυτο το κομματι και ας περασουμε στο προκειμενο.Τα χρονια της αντικοινωνικοτητας και της μοναξιας συνεχιστηκαν και στο λυκειο στο οποιο δεν εβρισκα επισης κανενα ενδιαφερον.Το τελειωτικο χτυπημα μου ηρθε στην τριτη λυκειου οταν εφαγα μια κοινωνικη απομονωση και αδιαφορια απο παιδια τα οποια καναμε παρεα απο το δημοτικο.Ετσι λοιπον εμεινα ολομοναχως γεματος μιζερια.Εδωσα πανελλαδικες λοιπον και περασα σε μια σχολη μακρυα απο τον τοπο κατοικιας μου.Αυτη η σχολη να σας πω την αληθεια δε μου κανει μεγαλο κλικ και με αφηνει αρκετα αδιαφορο.Ουτε οι επαγγελματικες του προοπτικες με δελεαζουν οποτε δε βρισκω καποιο λογο να πηγαινω στη σχολη.Αυτο λοιπον και με εχει αφησει πισω στα μαθηματα αλλα και με εχει βυθισει ακομα πιο πολυ στη μοναξια.Πραγματικα εχω πιασει ψυχολογικο πατο και οσο περιεργο και αν ακουγεται νοιωθω οτι μπορω να βοηθηθω απο τις συμβουλες σας,αυτο το πιστευω γιατι δεν ενδιαφερθηκε και κανεις για μενα σοβαρα απο το οικογοενειακο μου περιβαλλον και αισθανομαι οτι το δικαιουμαι να ασχοληθει καποιος με την παρτη μου ακομα και αν δεν με ξερει.Αυτα απο εμενα το κειμενο μου δεν το θεωρω κουραστικο οποτε διαβαστε το ολο!
