Aπαθεια,αδιαφορια για τη ζωη

[tamally maak]

Καλησπερα σε ολους,παρακολουθω χρονια το φορουμ σαν απλος θεατης και νοιωθω μετα απο τοσο καιρο οτι ηρθε η ωρα να πω και γω το αιωνιο προβλημα μου.Λοιπον,αρχικα ειμαι 18 ετων,φοιτητης και το προβλημα μου οπως θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρονια ειναι η απαθεια μου για την ζωη αλλα και η μοναξια που με συνοδευει απο παντα.Για να γινει πιο κατανοητο το προβλημα μου θα ηθελα να κανω μια συντομη αναδρομη του παρελθοντος. Απο οταν ημουν μικρος στο σχολειο εχω συνεχεια στο νου μου ενα παιδι το οποιο βαριεται να σηκωθει απο το κρεβατι του,βαριεται να βγει απτο σπιτι,βαριεται γενικα να κανει το οτιδηποτε.Οσο ημουν λοιπον στο δημοτικο θυμαμαι τους γονεις μου,την μαμα μου βασικα να με πιεζει να ξεκινησω καμια δραστηριοτητα μπας και βγω λιγο απο το καβουκι μου και κοινωνικοποιηθω.Εγω κλασσικα βαριομουνα και οτι ξεκινουσα εστω για λιγο και χρειαζοταν κοπο αλλα και παρε δωσε με αλλους ανθρωπους με εκανε να εχω τασεις φυγης και να θελω να φυγω.Ετσι λοιπον κυλουσανε τα αδιαφορα χρονια μου στο δημοτικο.Οταν μπηκα στο γυμνασιο το γνωστο τροπαριο συνεχιστηκε εξακολλουθουσα να μην ειχα διαθεση να κανω τιποτα και να αποφευγω τις κοινωνικες συναναστροφες.Βεβαια για να μην τα τραγικοποιω ολα τοσο πολυ μπορει να ενοιωθα μονος αλλα παντα σε ολα τα σχολικα μου χρονια κολλουσα σε κανα δυο ατομα για να εχω παρεα στις σχολικες εκδρομες,οποτε και στο γυμνασιο ειχα κανα δυο συμμαθητες μου που ειχαμε λισβερισια.Οπως και να χει τα χρονια της απαθειας συνεχιζονταν μεχρι την δευτερα γυμνασιου που ξαφνικα βρηκα κατι στη ζωη μου που οχι απλα μου κεντριζε το ενδιαφερον αλλα με εκανε να νοιωθω και λιγο ζωντανος.Το ΤΡΕΞΙΜΟ.Μπηκα λοπον σε εναν συλλογο στιβου και ξεκινησα προπονησεις σχεδον καθημερινα.Να τονισω οτι στην περιοχη που ζουσα δεν υπηρχαν σοβαροι προπονητες και πολλες φορες αναγκαζομουνα να φτιαχνω δικα μου προγραμματα και να προπονουμαι μονος μου.Οπως και να χει το ταξιδι μου με το τρεξιμο τελειωσε αδοξα μιας και δεν καταφερα να παρω σημαντικες διακρισεις και να φτασω σε σοβαρο επιπεδο,περιοριστικα σε διακρισεις πανελληνιου επιπεδου οι οποιες δεν ηταν ευκολο πραμα για ενα 15 χρονο παιδι που προσπαθει μονο του.θα ηθελα να σημειωσω οτι στο αθλητικο κομματι ποτε δεν ειχα στηριξη απο γονεις η μανα μ μου ελεγε καταμουτρα οτι δεν ειμαι γεννημενος για αυτο και ο αδερφος μου πολλες φορες προσπαθουσε να μετριασει τις επιτυχιες μου λεγοντας οτι δεν εκανα και τιποτα σπουδαιο μωρε.Τελος παντων ας αφησουμε αυτο το κομματι και ας περασουμε στο προκειμενο.Τα χρονια της αντικοινωνικοτητας και της μοναξιας συνεχιστηκαν και στο λυκειο στο οποιο δεν εβρισκα επισης κανενα ενδιαφερον.Το τελειωτικο χτυπημα μου ηρθε στην τριτη λυκειου οταν εφαγα μια κοινωνικη απομονωση και αδιαφορια απο παιδια τα οποια καναμε παρεα απο το δημοτικο.Ετσι λοιπον εμεινα ολομοναχως γεματος μιζερια.Εδωσα πανελλαδικες λοιπον και περασα σε μια σχολη μακρυα απο τον τοπο κατοικιας μου.Αυτη η σχολη να σας πω την αληθεια δε μου κανει μεγαλο κλικ και με αφηνει αρκετα αδιαφορο.Ουτε οι επαγγελματικες του προοπτικες με δελεαζουν οποτε δε βρισκω καποιο λογο να πηγαινω στη σχολη.Αυτο λοιπον και με εχει αφησει πισω στα μαθηματα αλλα και με εχει βυθισει ακομα πιο πολυ στη μοναξια.Πραγματικα εχω πιασει ψυχολογικο πατο και οσο περιεργο και αν ακουγεται νοιωθω οτι μπορω να βοηθηθω απο τις συμβουλες σας,αυτο το πιστευω γιατι δεν ενδιαφερθηκε και κανεις για μενα σοβαρα απο το οικογοενειακο μου περιβαλλον και αισθανομαι οτι το δικαιουμαι να ασχοληθει καποιος με την παρτη μου ακομα και αν δεν με ξερει.Αυτα απο εμενα το κειμενο μου δεν το θεωρω κουραστικο οποτε διαβαστε το ολο!

[Lilyanna]

Καλησπερα σε ολους,παρακολουθω χρονια το φορουμ σαν απλος θεατης και νοιωθω μετα απο τοσο καιρο οτι ηρθε η ωρα να πω και γω το αιωνιο προβλημα μου.Λοιπον,αρχικα ειμαι 18 ετων,φοιτητης και το προβλημα μου οπως θυμαμαι απο τα παιδικα μου χρονια ειναι η απαθεια μου για την ζωη αλλα και η μοναξια που με συνοδευει απο παντα.Για να γινει πιο κατανοητο το προβλημα μου θα ηθελα να κανω μια συντομη αναδρομη του παρελθοντος. Απο οταν ημουν μικρος στο σχολειο εχω συνεχεια στο νου μου ενα παιδι το οποιο βαριεται να σηκωθει απο το κρεβατι του,βαριεται να βγει απτο σπιτι,βαριεται γενικα να κανει το οτιδηποτε.Οσο ημουν λοιπον στο δημοτικο θυμαμαι τους γονεις μου,την μαμα μου βασικα να με πιεζει να ξεκινησω καμια δραστηριοτητα μπας και βγω λιγο απο το καβουκι μου και κοινωνικοποιηθω.Εγω κλασσικα βαριομουνα και οτι ξεκινουσα εστω για λιγο και χρειαζοταν κοπο αλλα και παρε δωσε με αλλους ανθρωπους με εκανε να εχω τασεις φυγης και να θελω να φυγω.Ετσι λοιπον κυλουσανε τα αδιαφορα χρονια μου στο δημοτικο.Οταν μπηκα στο γυμνασιο το γνωστο τροπαριο συνεχιστηκε εξακολλουθουσα να μην ειχα διαθεση να κανω τιποτα και να αποφευγω τις κοινωνικες συναναστροφες.Βεβαια για να μην τα τραγικοποιω ολα τοσο πολυ μπορει να ενοιωθα μονος αλλα παντα σε ολα τα σχολικα μου χρονια κολλουσα σε κανα δυο ατομα για να εχω παρεα στις σχολικες εκδρομες,οποτε και στο γυμνασιο ειχα κανα δυο συμμαθητες μου που ειχαμε λισβερισια.Οπως και να χει τα χρονια της απαθειας συνεχιζονταν μεχρι την δευτερα γυμνασιου που ξαφνικα βρηκα κατι στη ζωη μου που οχι απλα μου κεντριζε το ενδιαφερον αλλα με εκανε να νοιωθω και λιγο ζωντανος.Το ΤΡΕΞΙΜΟ.Μπηκα λοπον σε εναν συλλογο στιβου και ξεκινησα προπονησεις σχεδον καθημερινα.Να τονισω οτι στην περιοχη που ζουσα δεν υπηρχαν σοβαροι προπονητες και πολλες φορες αναγκαζομουνα να φτιαχνω δικα μου προγραμματα και να προπονουμαι μονος μου.Οπως και να χει το ταξιδι μου με το τρεξιμο τελειωσε αδοξα μιας και δεν καταφερα να παρω σημαντικες διακρισεις και να φτασω σε σοβαρο επιπεδο,περιοριστικα σε διακρισεις πανελληνιου επιπεδου οι οποιες δεν ηταν ευκολο πραμα για ενα 15 χρονο παιδι που προσπαθει μονο του.θα ηθελα να σημειωσω οτι στο αθλητικο κομματι ποτε δεν ειχα στηριξη απο γονεις η μανα μ μου ελεγε καταμουτρα οτι δεν ειμαι γεννημενος για αυτο και ο αδερφος μου πολλες φορες προσπαθουσε να μετριασει τις επιτυχιες μου λεγοντας οτι δεν εκανα και τιποτα σπουδαιο μωρε.Τελος παντων ας αφησουμε αυτο το κομματι και ας περασουμε στο προκειμενο.Τα χρονια της αντικοινωνικοτητας και της μοναξιας συνεχιστηκαν και στο λυκειο στο οποιο δεν εβρισκα επισης κανενα ενδιαφερον.Το τελειωτικο χτυπημα μου ηρθε στην τριτη λυκειου οταν εφαγα μια κοινωνικη απομονωση και αδιαφορια απο παιδια τα οποια καναμε παρεα απο το δημοτικο.Ετσι λοιπον εμεινα ολομοναχως γεματος μιζερια.Εδωσα πανελλαδικες λοιπον και περασα σε μια σχολη μακρυα απο τον τοπο κατοικιας μου.Αυτη η σχολη να σας πω την αληθεια δε μου κανει μεγαλο κλικ και με αφηνει αρκετα αδιαφορο.Ουτε οι επαγγελματικες του προοπτικες με δελεαζουν οποτε δε βρισκω καποιο λογο να πηγαινω στη σχολη.Αυτο λοιπον και με εχει αφησει πισω στα μαθηματα αλλα και με εχει βυθισει ακομα πιο πολυ στη μοναξια.Πραγματικα εχω πιασει ψυχολογικο πατο και οσο περιεργο και αν ακουγεται νοιωθω οτι μπορω να βοηθηθω απο τις συμβουλες σας,αυτο το πιστευω γιατι δεν ενδιαφερθηκε και κανεις για μενα σοβαρα απο το οικογοενειακο μου περιβαλλον και αισθανομαι οτι το δικαιουμαι να ασχοληθει καποιος με την παρτη μου ακομα και αν δεν με ξερει.Αυτα απο εμενα το κειμενο μου δεν το θεωρω κουραστικο οποτε διαβαστε το ολο!

Γεια σου tamally αυτο που ζητας απο το φορουμ ειναι να σε βοηθησουμε να βγεις απο την απαθεια στην οποια βρισκεσαι?

[tamally maak]

Προφανως και αυτο ζηταω

[Lilyanna]

Προφανως και αυτο ζηταω

Θα σε ενδιεφερε να αρχισεις παλι το τρεξιμο?

[tamally maak]

To σκεφτομαι καιρο αλλα δε το νομιζω,δεν εχω καλο επιπεδο πια

[Lilyanna]

To σκεφτομαι καιρο αλλα δε το νομιζω,δεν εχω καλο επιπεδο πια

Εννοω σαν χομπι οχι να το δεις επαγγελματικα. Αφου εισαι φοιτητης προσπαθησε να πας στη σχολη για να γνωρισεις κοσμο

[tamally maak]

οκ ευχαριστω για τη βοηθεια!

[Lilyanna]

οκ ευχαριστω για τη βοηθεια!

Παρακαλω! :)

[savatage]

θα ηθελα να σημειωσω οτι στο αθλητικο κομματι ποτε δεν ειχα στηριξη απο γονεις η μανα μ μου ελεγε καταμουτρα οτι δεν ειμαι γεννημενος για αυτο και ο αδερφος μου πολλες φορες προσπαθουσε να μετριασει τις επιτυχιες μου λεγοντας οτι δεν εκανα και τιποτα σπουδαιο μωρε.Τελος παντων ας αφησουμε αυτο το κομματι και ας περασουμε στο προκειμενο.

Κι ομως αυτο το κομματι ειναι ΟΛΟ το ζουμι.
Μιλας για βαρεμαρα αλλα δεν ειναι βαρεμαρα. Ειναι χαμηλη εως ανυπαρκτη αυτοεκτιμηση και τελικα και αυτοπεποιθηση. Εκει ειναι το προβλημα σου. Βαρεμαρα ειναι οταν βαριεσαι να κατεβασεις τα σκουπιδια, να πλυνεις τα πιατα, να πας να πληρωσεις τη ΔΕΗ κλπ
Το να εισαι γενικα ατολμος και να μενεις μακρια απο καθε ειδους προκληση απο φοβο οτι δεν προκειται να εισαι αρκετα καλος, οποτε αστο το ρημαδι... ας μην το επιχειρησεις καν, αυτο δεν ειναι βαρεμαρα.
Και στη σχολη για τον ιδιο λογο δεν πατας. Φοβασαι μη δεν εισαι καλος στην κοινωνικη συναναστροφη, στην παρακολουθηση, στις εργασιες, στη βαθμολογια, στο χρονο που θα παρεις πτυχιο. Και βρισκεις εναν τροπο να δικαιολογησεις την αδρανεια, οτι φταιει η σχολη που ειναι "λιγη". Παντα κατι φταιει και μενεις πισω μονος σου, δεν ειναι ομως ουτε βαρεμαρα ουτε τεμπελια, οι γονεις σου σε επεισαν οτι εισαι τεμπελης? Ισως αν εκεινοι απετυχαν να σε κανουν να εχεις αυτοπεποιθηση και πιστη στον εαυτο σου για να δοκιμαζεις πραγματα και καταστασεις, να τους ειναι πιο ευκολο να σε κανουν να πιστευεις και να πιστευουν και οι ιδιοι οτι δε φταινε.
Τελοσπαντων, αν θελεις να αλλαξεις τη ζωη σου, πρεπει να αλλαξεις αυτο που κανεις.
Βαζε μικρους μικρους στοχους που να μπορεις να φερεις εις περας. Και ασε στην ακρη τις δικαιολογιες.
Η ιδεα της λιλυαννα να ξαναρχισεις ερασιτεχνικα το τρεξιμο ηταν υπεροχη.
Αν θες κατι αλλο, κανε κατι αλλο, μποξ, μπασκετ, βαρη, ποδηλασια, κικ μποξινγκ, κατι που να σου κεντριζει το ενδιαφερον.
Απαγορευσε σε τοξικους ανθρωπους που μπορει να ειναι ανασφαλεις ή και να ζηλευουν, να σε επηρεαζουν αρνητικα, οτι δηθεν δεν κανεις κατι σπουδαιο. Σπουδαιο ειναι ο,τι νομιζεις εσυ οτι ειναι και δεν τους πεφτει λογος.

[Lilyanna]

Κι ομως αυτο το κομματι ειναι ΟΛΟ το ζουμι.
Μιλας για βαρεμαρα αλλα δεν ειναι βαρεμαρα. Ειναι χαμηλη εως ανυπαρκτη αυτοεκτιμηση και τελικα και αυτοπεποιθηση. Εκει ειναι το προβλημα σου. Βαρεμαρα ειναι οταν βαριεσαι να κατεβασεις τα σκουπιδια, να πλυνεις τα πιατα, να πας να πληρωσεις τη ΔΕΗ κλπ
Το να εισαι γενικα ατολμος και να μενεις μακρια απο καθε ειδους προκληση απο φοβο οτι δεν προκειται να εισαι αρκετα καλος, οποτε αστο το ρημαδι... ας μην το επιχειρησεις καν, αυτο δεν ειναι βαρεμαρα.
Και στη σχολη για τον ιδιο λογο δεν πατας. Φοβασαι μη δεν εισαι καλος στην κοινωνικη συναναστροφη, στην παρακολουθηση, στις εργασιες, στη βαθμολογια, στο χρονο που θα παρεις πτυχιο. Και βρισκεις εναν τροπο να δικαιολογησεις την αδρανεια, οτι φταιει η σχολη που ειναι "λιγη". Παντα κατι φταιει και μενεις πισω μονος σου, δεν ειναι ομως ουτε βαρεμαρα ουτε τεμπελια, οι γονεις σου σε επεισαν οτι εισαι τεμπελης? Ισως αν εκεινοι απετυχαν να σε κανουν να εχεις αυτοπεποιθηση και πιστη στον εαυτο σου για να δοκιμαζεις πραγματα και καταστασεις, να τους ειναι πιο ευκολο να σε κανουν να πιστευεις και να πιστευουν και οι ιδιοι οτι δε φταινε.
Τελοσπαντων, αν θελεις να αλλαξεις τη ζωη σου, πρεπει να αλλαξεις αυτο που κανεις.
Βαζε μικρους μικρους στοχους που να μπορεις να φερεις εις περας. Και ασε στην ακρη τις δικαιολογιες.
Η ιδεα της λιλυαννα να ξαναρχισεις ερασιτεχνικα το τρεξιμο ηταν υπεροχη.
Αν θες κατι αλλο, κανε κατι αλλο, μποξ, μπασκετ, βαρη, ποδηλασια, κικ μποξινγκ, κατι που να σου κεντριζει το ενδιαφερον.
Απαγορευσε σε τοξικους ανθρωπους που μπορει να ειναι ανασφαλεις ή και να ζηλευουν, να σε επηρεαζουν αρνητικα, οτι δηθεν δεν κανεις κατι σπουδαιο. Σπουδαιο ειναι ο,τι νομιζεις εσυ οτι ειναι και δεν τους πεφτει λογος.

Συμφωνω 100%. Επισης εαν αρχισεις να εχεις φιλους απο τη σχολη ισως ερθεις σε επαφη με ανθρωπους που θα σου δωσουν την υποστηριξη που χρειαζεσαι. Εισαι 18 εχεις ολη σου τη ζωη να κανεις πραγματα!

[tamally maak]

Εστιασα στο κομματι της απαθειας-βαρεμαρας γιατι αυτη η αδρανεια που ζω μου συμβαινει απο αρκετα μικρη ηλικια και δε ξερω αν επασχα απο χαμηλη αυτοεκτιμηση απο τοσο μικρη ηλικια μου φαινεται περιεργο αλλα μπορει και να συμβαινει,δεν ειναι και λιγα τα παιδια που εχουν χαμηλη αυτοεκτιμηση απο βρεφη λογω καποιων ψυχικων τραυματων.Τωρα οσον αφορα το θεμα της σχολης προσπαθω να επεξεργαστω αυτο που μου λες και αν ολη αυτη η κλειστη συμπεριφορα μου οφειλεται στο οτι φοβαμαι μηπως δεν θα ειμαι αρκετος ουτε σε θεματα επιδοσης αλλα ουτε και σε θεματα κοινωνικης συναναστροφης.Στο θεμα κοινωνικης συναναστροφης που ανεφερες ισως και να εχεις δικιο,αλλα στο κομματι της βαθμολογιας και του χρονικου διαστηματος που θα παρω πτυχιο το αποκλειω γιατι παιδιοθεν δεν με ενδιεφεραν οι επιδοσεις σε οτι ειχε σχεση με εκπαιδευση.Παντως οσο περναει ο καιρος αποστασιοποιουμαι απο γνωμες τοξικων ανθρωπων και να σου πω την αληθεια δεν ηταν και λιγες φορες που με εχουν υποτιμησει σε οτι και αν προσπαθουσα να ξεκινησω κυριως συγγενικα μου προσωπα και αυτο καπως να μου εχει κοστησει οσο σκληρος καριολης και αν προσπαθω να το παιξω.