Νομίζω πως θέλω να φύγω πια από την ζωή.
Γεια σας κι από εμένα. Είμαι ο Κωνσταντίνος. Τυχαία βρήκα αυτό το φόρουμ/ χώρο όταν έγραψα στην αναζήτηση του google "θέλω να πεθάνω". Δεν ξέρω τι είχα στο μυαλό μου να βρω ή γιατί και πώς θα με βοηθούσε όποιο αποτέλεσμα. Είναι όμως μια σκέψη που μου έρχεται αρκετά συχνά τον τελευταίο χρόνο. Δυστυχώς ή είμαι τόσο δειλός να το επιχειρήσω ή επειδή κάποτε αγαπούσα τόσο πολύ τη ζωή που συνειδητά γνώριζα πως η ζωή είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να σου κάνει κανείς και από σεβασμό προς την Μητέρα μου που ταλαιπωρήθηκε για να μου την χαρίσει.
Ένα μικρό/ σύντομο ιστορικό μου:
Έχω κακοποιηθεί λεκτικά, σωματικά και συναισθηματικά από μέλος/μέλη της οικογένειας μου. Είμαι 42 χρόνων σήμερα. Μόλις πριν 15 ημέρες ξεκαθάρησαν όλα στο μυαλό μου και οι απαντήσεις, για την κακοποίηση που δέχθηκα μέχρι και πριν 3 χρόνια, είναι βάλσαμο και θάνατος μαζί για την ψυχή μου. Ίσως είναι απαντήσεις πλάνες ή ίσως και να είναι οι σωστές. Σύμφωνα όμως με τις πράξεις, τις συμπεριφορές και συγκεκρημένες κουβέντες, έρχονται όλα και δένουν μεταξύ τους τόσο αληθινά.
Επίσης έχω δεχθεί λεκτική κακοποίηση από αγράμματους αστυνομικούς εν ελλείψη παιδείας ή κατάχρησης της εξουσίας, ταπεινώνοντας/ εξευτελίζοντας (δικαίως μάλλον) έναν πολίτη που τον κατηγορεί η οικογένειά του για διάφορα.
Έχω κακοποιηθεί/ προδωθεί από κάποιες ψυχιάτρους που έπρεπε να επισκεφθώ κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας μιας κι ο άντρας αυτός (μέλος της οικογένειας) με κατηγορούσε ότι πάσχω από ψυχικά νοσήματα και ακολουθούσαν και τα άλλα μέλη που είχαν εξάρτηση απ αυτόν τον άνθρωπο (σύνδρομο Στοκχόλμης), οι οποίες άλλα μου έλεγαν σαν αποφάσεις και τελικά άλλα ενημέρωναν τις αρχές.
Δεν νιώθω την ανάγκη να περιγράψω την παιδική μου ηλικία ή να αναφέρω με λεπτομέρεια τις κακοποιήσεις και τα συναισθήματα γιατί πολύ απλά δεν έχω ανάγκη σήμερα πλέον να αναφέρομαι σε αυτά, μοιάζει σαν να μην με αγγίζουν πλέον, σαν να μην μου κρατάνε τη σκέψη σε εκείνα τα χρόνια. Σαν αναφορά μόνο/ περιγραφικά αναφέρω παραπάνω ένα πολύ μικρό μέρος γεγονότων που έχουν συμβεί.
Βέβαια ποτέ δεν θα σβήσουν από το μυαλό μου η έλλειψη προσοχής, το χάδι, η έλλειψη ασφάλειας, η έλλειψη προστασίας, η έλλειψη συμπαράστασης, η έλλειψη παρακίνησης, η έλλειψη αγκαλιάς, η έλλειψη αποδοχής, το ανικανοποίητο βλέμμα του, η ταπείνωση, ο εξευτελισμός, η προδοσία του προκειμένου να μη μαθευτεί ότι κακοποιεί το παιδί του, ο εγωισμός του, η παγερότητά του, η επιθυμία του διωγμού μου από το οικογενειακό περιβάλλον, οι τόσες καταγγελίες στις αστυνομικές αρχές για πράγματα που δεν έκανα προκειμένου να ικανοποιήσει το αρρωστημένο εγώ του να με "πατάει" στα μάτια του και το άρρωστο μυαλό του.
Μεγάλωσα πολύ μοναχικά, μιας και από μικρός έμαθα στη δουλειά. Η μόνη μου χαρά ήταν να δουλεύω για να αποδεικνύω ότι αξίζω στα μάτια του και να κερδίσω έστω έναν έπαινό του και να νιώσω ότι αξίζω. Δούλεψα πολύ στη ζωή μου και το κάνω ακόμα (ίσως σε πιο χαλαρούς ρυθμούς αφού πλέον αναζητώ η δουλειά μου να αποτελεί διασκέδαση για μένα) αλλά δεν έχω τίποτε άλλο να με κρατάει στη ζωή πέραν της εργασίας μου... είναι ο μόνος λόγος της ύπαρξής μου που με κάνει να νιώθω ότι έχω ένα λόγο για να υπάρξω την επόμενη ημέρα.
Φίλους δεν μπόρεσα να κάνω σαν παιδί. Δεν ξέρω γιατί, αν και είχα την ανάγκη για φίλους. Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι ξένοι που με αποκαλούν αδερφό και τις γιορτές με φιλοξενούν σπίτι τους όχι από λύπηση (θέλω να πιστεύω) αλλά από αληθινή ταπεινή συνειδητότητα ότι πρόκειμαι για έναν καλό άνθρωπο/ άλλοι μου εκφράζουν ότι δεν θέλουν να με χάσουν απ τη ζωή τους. Εγώ όμως νιώθω τόσο μόνος μέσα μου. Δεν έζησα ποτέ φιλόξενος, αποδεκτός. Δεν μου το έμαθαν στο ίδιο μου το σπίτι, πώς είναι δυνατόν να το νιώσω από ξένους ανθρώπους στα 42 μου χρόνια.
Όλη μου η ζωή ήταν μια αναζήτηση του πραγματικού/ αληθινού/ καθαρού "εγώ" μου και της αξίας μου. Έμαθα ποιος είμαι κι ευθύς ξέχασα ή δεν θυμάμαι ποιος είμαι... Αν με ρωτήσετε δηλαδή ποιος είμαι "εγώ", θα σας κοιτώ απορρημένος. Αν μου δώσετε λίγο χρόνο να απαντήσω ίσως σας πω, πως "εγώ" είμαι η "ψυχή" μου. Ίσως σας πω επίσης πως είμαι ταπεινός ως άνθρωπος, με κατανόηση στα προβλήματα των άλλων και τις δυσκολίες τους. Δεν μπορώ όμως να πω ότι η "ψυχή" μου έχει δύναμη πλέον ούτε να παραστέκεται στις ανάγκες/ δυσκολίες των άλλων ούτε και να χωρέσει άλλο πόνο.
Έμαθα την αξία μου. Δούλεψα. Κατάφερα. Ζω/ επιβιώνω με τα χέρια μου. Νομίζω πραγματοποίησα τον λόγο της ύπαρξης μου σε αυτόν τον κόσμο. Ολοκληρώθηκα ως οντότητα. Έλαβε το μυαλό μου όλα όσα είχε ανάγκη για να μπορέσω να μου δείξω ότι τελικά δεν είμουν ανάξιος και ακόμα ένας του πεταματού. Ίσως πολλοί να ήθελαν την ζωή μου έξω από το περιτύλιγμα/ την επιφανειακή ζωή μου. Ναι, είμαι επιτυχημένος άνθρωπος επειδή δούλεψα στη ζωή μου, αλλά σήμερα θέλω να φύγω πια. Ζω μόνος, έχω ξεχάσει να γιορτάζω, με πονάει που κι αυτά τα Χριστούγεννα θα είμαι μόνος. Δεν θέλω να είμαι άλλο μόνος γι αυτό χωρίς δάκρυα, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς θολωμένο μυαλό. Έτσι απλά, συνειδητά να φύγω.
