Γεια σας...Με λένε Αθηνά. είμαι 21 χρονών και εδώ και ένα χρόνο ζω στον εφιάλτη της βουλιμίας..Σήμερα είναι μια από τις αμέτρητες φορές που αποφάσισα να το σταματήσω αλλά ο φόβος ότι και πάλι δε θα τα κατάφερω είναι συνέχεια στη σκέψη μου.. Βρήκα το site σας ψάχνοντας για βοήθεια, για άτομα που ζουν ή έχουν ζήσει αυτό που περνάω κι εγώ..Διαβάζοντας τις ιστορίες σας ένιωσα ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί πραγματικά να με καταλάβει και αποφάσισα να γίνω μέλος, είμαι καινούργια λοιπόν..Η ιστορία μου ξεκίνησε πριν 4 χρόνια όταν αποφάσισα να χάσω τα περιττά κιλά που από μικρό παιδί με βασάνιζαν και ήταν η αιτία (πίστευα) της απόρριψης, της κοροιδίας, της μοναξιάς κλπ. Ήμουν 85 κιλά με ύψος 1,70 και μέσα σε 1,5 χρόνο με τη βοήθεια διατροφολόγου και σωστής διατροφής κατάφερα να φτάσω τ στα 53. Το πρόβλημα ήταν 'οτι εμένα δεν μου έφτασαν, δεν με έβλεπα αδύνατη, ήθελα και έπρεπε να΄χάσω κι άλλο, ο διατροφολόγος με προειδοποίεισε και αρνήθηκε να με βοηθήσει λέγοντάς μου ότι ήδη ήμουν πολύ αδύνατη. Δεν του έδωσα σημασία, συνέχισα μόνη μου.. Αγόρασα 5 θερμιδομετρητές. ήξερα πόσες θερμίδες και λιπαρά έχει το κάθε τι. δεν έτρωγα ΠΟΤΕ γλυκά, λιπαρά, τηγανητά, και βραδινο. Η ζάχαρη και τα fast food δεν υπήρχαν για μένα!! Έτσι έφτασα τα 45 κιλά αλλά και πάλι δεν ήμουν ικανοποιημένη με τον εαυτό μου, όλοι μου έλεγαν ότι είχα γίνει σαν σκελετός, ότι τα μάτια μου είχαν μαυρίσει, οι γονείς και οι φίλοι μου φοβόντουσαν ότι θα αρρώσταινα και το μόνο που άκουγα ήταν "ΦΑΕ, ΦΑΕ, ΦΑΕ"!!! Όχι δεν ήθελα να φάω. ήθελα να αδυνατίσω κι άλλο και ας μου είχε σταματήσει η περίοδος, και ας έτρεμα από το κρύο, και ας είχα χλωμιάσει και ας φαινόντουσαν από παντού τα κοκκαλά μου και ας μην είχα δύναμη να ανέβω 5 σκαλιά...Νόμιζα ότι δε βλέπουν αυτό που βλέπω εγώ, ότι με ζήλευαν..Βγαίναμε φια φαγτό και εγώ μόνο έπινα, ήθελα να φάω αλλά αντιστεκόμουνα και μου άρεσε που μπορούσα να το κάνω..Ώσπου μια μέρα δεν ξέρω πως, δε θυμάμαι, ήμουν μόνη στο σπίτι, άνοιξα το ψυγείο και δεν το έκλεισα για μία ώρα..έφαγαότι δεν είχα φάει για 2 χρόνια τωρά, σοκολάτες, γλυκά, μπισκότα, φαγητό, τυριά, σαλάμια, ψωμί, ελιές, όλα ανακατεμένα, ότι έβρισκα μπροστάμου το καταβρόχθιζα, δεν μπορούσα να σταματήσω, δεν σκεφτόμουν ,απλά έτρωγα ή μάλλον κατέβαζα ασυναίσθητα, είχα σκάσει αλλά συνέχιζα, έπρεπε να φάω απ'όλα, μόνο αυτό σκεφτόμουν...όταν σταμάτησα αυτή ητρέλα με έπιασε τρόμος, που θα πάνε όλες αυτές οι θερμίδες??? έτρεξα στην τουαλέτα, έβαλα το δάχτυλο στο στόμα και έβγαλα ότι έιχα φάει.. Βγήκα από την τουαλέτα μετά από μία ώρα γεμάτη αηδία, τρόμο, ανακούφιση που το ''έσωσα'' και ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ... Πώς το έκανα εγώ αυτό, πως άφησα τον εαυτό μου να φάει τόσο, που πήγε ο αυτοέλεγχος μου, τρομοκρατήθηκα ότι θα ξαναγίνω 85 κιλά!!! Αυτό που ακολούθησε ήταν μια στερητική δίαιτα, μετά πάλι βουλιμία, εμετός και ούτω καθ'εξής... Σήμερα είμαι 57 κιλά, με σιχαίνομαι, νιώθω ότι απο΄παντού ξεχειλίζει λίπος, έχω κλειστεί στο σπίτι, δε θέλω να βγαίνω, νομίζω ότι όλι με σχολιάζουν για το πως πάχυνα , με κοροιδεύουν για το πάχος μου... Απειρες φορές προσπάθησα να σταματήσω έχασα 2-3 κιλά, τα ξαναέβαλα, ένιωσα ακόμη πιο χάλια και χειροτέρεψα.. πηγαίνω σε ψυχολόγο εώ και 4 μήνες. δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.. Νιώθω ότι δε ζω, θέλω να γίνω κανονικός άνθρωπος, θα μπορέσω ποτέ? Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα, ζηλεύω τους γύρω μου [που χαίρονται τη ζωή..το μόνο που σκέφτομαι είναι το φαγητό. τι πρέπει να φάω και τι όχι, πως θα χάσω τα κιλά που πήρα κλπ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΞΑΝΑ, ΜΠΟΡΩ???????
