Είναι ο δακτύλιος η λύση για \'μένα;
Ελπίζω να με θυμάστε ακόμα, έχω καιρό να γράψω εδώ...
Το πρόβλημά μου λίγο-πολύ το έχω αναφέρει: τρώω. Απλά και χωρίς υπεκφυγές, τρώω ανεξέλεγκτα και δε με νοιάζει να κάνω κάτι για αυτό. Σκέφτηκα κάποιες φορές (μετά από συνεχόμενες μέρες πολυφαγίας) να κάνω εμετό ή να χρησιμοποιήσω καθαρτικά, το έκανα κιόλας, αλλά δε μου άρεσε η διαδικασία και προτίμησα να προσθέτω κιλά. Έτσι απλά.
Δίαιτες έκανα πολλές, και σε ακριβούς και σε φθηνούς διαιτολόγους. Δοκίμασα και δίαιτες από περιοδικά, τη δίαιτα Ατκινς, προσπάθησα ακόμα και μια απλή σωστή διατροφή να ακολουθήσω χωρίς αυστηρό πρόγραμμα και περιορισμούς.
Κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Έχανα 10 κιλά, σταματούσα, και για μήνες έλεγα "αυτή είναι η τελευταία εβδομάδα, από Δευτέρα ξανά σε πρόγραμμα". Και κάθε φορά έπαιρνα τουλάχιστον 15 κιλά.Όταν έφτασα τα 130 άρχισαν τα προβλήματα. Όχι απλά δε μπορούσα να ανεβώ τις σκάλες, ακόμα και το ασανσέρ με κούραζε. Μια θεία μου με αντίστοιχο πρόβλημα βάρους, μου έπαιρνε ήδη τα αυτιά για μήνες για το θαυματουργό δακτύλιο που έβαλε. Με ζάλιζε η μάνα μου, κάν'το κάν΄το κάν΄το. Και "θα είμαστε δίπλα σου" και "μη σκεφτείς το οικονομικό", μέχρι και να μου κάνει τη νοσοκόμα μου πρότεινε η θεία μου.
Κι έτσι, μετά από άλλη μία αποτυχημένη δίαιτα κι ενώ έπιασα τον εαυτό μου να μιλά για σωστή διατροφή μασουλώντας το 10ο κομμάτι πίτσα, πήρα τηλέφωνο το γιατρό. Δεν το ρώτησα τίποτα, νόμιζα ότι τα ήξερα όλα κι έκλεισα βιαστικά ραντεβού για χειρουργείο. Ούτε αυτός μου είπε τίποτα, τον είχε προλάβει η θειά μου ("την έχω ενημερώσει εγώ").
Κάνω το χειρουργείο και τις πρώτες εβδομάδες (όσο περίμενα να "δέσει") έτρωγα. Εννοείται βέβαια πως η θεία μου όχι μόνο τη νοσοκόμα δεν έκανε αλλά ούτε να με δει δεν πέρασε. Μόνο με έπαιρνε τηλέφωνο 7 φορές τη μέρα, με ρωτούσε τι έφαγα και αν το μετάνιωσα. Πάρα πολλές φορές άκουσα αυτό το "μετάνιωσες;"...
Μετά και το δεύτερο σφίξιμο (6,5 cc συνολικά) μπήκα επιτέλους σε πρόγραμμα. Έτρωγα λίγο, πρόσεχα να είναι σωστά και υγιεινά αυτά που κατανάλωνα, έκοψα μαχαίρι τη ζάχαρη, τα αναψυκτικά, και έχασα τα πρώτα 20 κιλά. Έπλεα σε πελάγη ευτυχίας. Ποτέ ξανά δεν είχα τόσο καλά αποτελέσματα. Όμως... Όμως όταν ήρθε το καλοκαίρι και σχεδόν κάθε εβδομάδα είχα φιλοξενούμενους που τους έβγαζα έξω για φαγητό, που μέσα σε αυτούς ήταν κι η πεθερά μου που γέμισε το σπίτι γλυκά, άρχισα να θυμάμαι τον παλιό μου εαυτό.
ʼρχισα πάλι να σκέφτομαι το φαγητό. Τι να φάω, πώς να το φάω, πόσο να φάω. Να φάω, να φάω, να φάω. Για 1,5 μήνα προσπαθούσα να νικήσω το δακτύλιο. Έτρωγα μαλακές τροφές, έκανα αδιάκοπα εμετό (τι ξεφτίλα να τρέχω κάθε 10 λεπτά στην τουαλέτα της ταβέρνας...), έτρωγα γαριδάκια κρυφά και φανερά, έπινα 1 λίτρο cocacola την ημέρα. Και να με παίρνει πάλι τηλέφωνα η θεία μου, και να μου κλαίγεται ότι δε χάνει. Ότι έχει 7,5 cc και ακόμα τρώει, ότι ο δακτύλιος δεν είναι η λύση, ότι δεν είναι μόνιμη λύση.. Κι εγώ να τρελαίνομαι. Να σκέφτομαι πόσο ηλίθια ήμουν που δε ρώτησα, που έτσι απλά στέρησα από τη μητέρα μου 6.500 ευρώ.
Βέβαια, για να μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, τον 1,5 αυτό μήνα που δεν έκανα τίποτα, δεν πήρα και κιλά. Συγκεκριμένα έχασα μισό. Κάποιοι ίσως να γελάσετε, αλλά αυτό ακριβώς είναι το θαύμα με τον δακτύλιο. Ακόμα κι αν τα παρατήσεις δε γυρνάς ποτέ πίσω. Γιατί άλλο είναι να κάνεις μια παύση και να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες και άλλο είναι να πρέπει να συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα.
Αυτό όμως που με προβληματίζει αυτές τις μέρες είναι αν ήταν τελικά η σωστή επιλογή για εμένα. Ναι δε με αφήνει να φάω, ναι χάνω κιλά με γρήγορους ρυθμούς, ναι δεν τα ξαναπαίρνω, αλλά καταπολεμά το αποτέλεσμα όχι την αιτία. Όσα δαχτυλίδια κι αν φορέσω ακόμα θέλω να φάω, απλά τώρα είναι πιο δύσκολο να το καταφέρω. ʼπειρες φορές δίνω μάχη με τον εαυτό μου να σταματήσω να τρώω όταν με ενοχλεί ο δακτύλιος και όχι όταν νιώθω το φαγητό να έχει φτάσει στις αμυγδαλές. Ξέρω ότι αυτό κάνει κακό και φοβάμαι μη χαλάσω το στομάχι και τον οισοφάγο μου, αλλά αν μπορούσα να επιβληθώ στο μυαλό δε θα είχα φτάσει σε αυτά τα κιλά...
Και αυτό που με φοβίζει ακόμα περισσότερο είναι ότι 9 μήνες μετά ξέρω πώς να κοροϊδέψω το δακτύλιο. Ξέρω τι πρέπει να κάνω για να φάω παραπάνω. Μπορώ επιτέλους να χάσω κιλά, και αν θελήσω θα τα χάσω όλα, αλλά... πόσο σίγουρη μπορώ να είμαι ότι δε θα υποτροπιάσω πάλι; Πόσο καιρό θα μπορώ να ξεγελώ το δακτύλιο χωρίς αρνητικά αποτελέσματα; Αν αντί για το χειρουργό είχα δει έναν ψυχολόγο μήπως θα είχα τα ίδια αν όχι καλύτερα αποτελέσματα;
Συγγνώμη για το κατεβατό, (όποιος το διαβάσει όλο είναι ήρωας) αλλά αν δεν τα πω σε εσάς πού να τα πω; Στον άντρα μου που δεν έκανε ποτέ του δίαιτα; Στη μάνα μου που τις μισές μέρες μου λέει "μην τρως" και τις άλλες μισές "φάε όμως κάτι";
