Η δική μου πάλη με τα κιλά...
Καλησπέρα κι από μένα και καλώς σας βρίσκω!
Δύο λόγια για τη δική μου μάχη...
Για μένα η "πάλη με τα κιλά" ξεκίνησε από το Λύκειο όπου έφτασα τα 80 και τα διατήρησα μέχρι τα 20 μου περίπου.
Για να ξεφορτωθώ το ερπιπλέον βάρος δοκίμασα σχεδόν όλους τους πιθανούς και απίθανους τρόπους (δίαιτες εξπρές, δίαιτες χημικές, αφαγία, κάπνισμα, γυμναστήριο, περπάτημα) ώσπου "κατάφερα" να διατηρούμαι στα 67-69 κιλά.
Υπήρχαν και περίοδοι που προσπαθούσα λίγο περισσότερο (και πάλι όχι με το σωστό τρόπο) να περιορίζω το φαγητό μου και έφτανα τα 60-62 κιλά (τα οποία φυσικά τα ξανάπαιρνα αμέσως και επέστρεφα στο κομβικό σημείο των 67-69 κιλών).
Ώσπου μια ωραία πρωία (στα 29 μου), έπαθα μια ωραιότατη βρογχίτιδα και αποφάσισα να ξεφορτωθώ το τσιγάρο (και πολύ καλά έκανα). Αν μου το λέγατε αυτό στα 20 μου, θα σας έλεγα ότι προτιμώ να πεθάνω από το κάπνισμα παρά να ξαναπαχύνω, βέβαια...
Τα κιλά, φυσικά αφού δεν είχα αλλάξει τις διατροφικές μου συνήθειες, άρχισαν να επανέρχονται σιγά-σιγά... 72...74...76,8... κι εκεί τρομοκρατήθηκα...
Ξέθαψα ένα παλιό βιβλιαράκι με διατροφή από τα weight watchers (την οποία δεν είχα ακολουθήσει ποτέ), γράφτηκα στο γυμναστήριο και ακολουθούσα και τα δυο προγράμματα ευλαβικά και με απίστευτη αποφασιστικότητα.
Και επανήλθα! Σε περίπου 4,5 μήνες ήμουν 60 κιλά και με καλύτερη διάθεση και ενεργητικότητα από ποτέ!
Και ημουν αποφασισμένη να διατηρηθώ σε αυτό το βάρος, είχα μάθει πως να τρώω σωστά και περπατούσα καθημερινά 1-1,5 ώρα...
Για έναν χρόνο και κάτι τα είχα καταφέρει!
Μέχρι τον Οκτώβριο του '07...
Ο γιατρός διέταξε επείγουσα ολική αφαίρεση θυρεοειδούς λόγω όζων, χωρίς καθόλου λήψη θυροξίνης για 40 μέρες διότι έπρεπε να κάνω και ραδιενεργό ιώδιο έπειτα (πιθανότητα καρκίνου χωρίς να είμαστε βέβαιοι), και για άλλες 40 μέρες έπρεπε να απέχω από κάθε κοινωνική επαφή λόγω ραδιενέργειας.
Από τον Οκτώβριο του '07 μέχρι τα Χριστούγεννα του '07 είχα επιστρέψει στα 72, ο σίδηρος και το ασβέστιό μου ήταν στο ναδίρ. Απελπισία! Ούτε κουράγιο να περπατήσω δεν είχα...
Τα εγκατέλειψα όλα.
Σιγά-σιγά τα 72 έγιναν 75, τα 75...77, τα 77...83, τα 83...89, πρέπει να έφτασα και τα 93!
Τώρα είμαι στα 89 αποφασισμένη να κάνω κάτι γι'αυτό. Προσπαθώ να ξαναβρώ το κουράγιο και την αποφασιστικότητα μου κι ελπίζω στη συμπαράστασή σας.
ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ!
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας