Δε ξέρω αν φταίνε τα κιλά ή τα ψυχολογικά που σου δημιουργούν αυτά, γι'αυτό το βάζω εδώ το θέμα. Αν και δεν έφτασα ακόμα ούτε τα 100 με ύψος 1.70κάτι, δυστυχώς μάλλον λόγο θυροειδή δυσκολεύομαι να αδυνατίσω. Παίρνω Τ4 στο κίτρινο κουτάκι κάθε μέρα, και κάνω εξετάσεις αίματος 3-4 φορές το χρόνο. Τι κι αν δοκιμάσω δίαιτα, τι κι αν γυμνάζομαι όπως το καλοκαίρι, η ζυγαριά δε πηγαίνει ποτέ κάτω από τα 85. Φταίει η ζωή που κάνω σίγουρα, αφού και λόγο κρίσης τώρα δεν είναι η καλύτερη, μα κι επειδή είμαι μόνος ξεσπώ στο φαγητό. Τρώω χωρίς να σκέφτομαι, για τα κανονικά γεύματα με νοιάζει μόνο η γεύση. Σχεδόν κάθε βράδυ αφού ξαπλώσω για ύπνο, κάνω επιδρομή στη κουζίνα, και μία και δύο φορές για ότι πρόχειρο επιπλέον βρω. Λόγο χειμώνα το παρακάνω και με τις σοκολάτες. Ποιός ο λόγος να στερηθώ κι αυτό αφού στερούμε το βασικότερο: μία φυσιολογική σχέση; Δεν υπάρχουν άλλες απολαύσεις στη ζωή μου. Και είμαι πλέον πεπεισμένος ότι θα παραμείνω μόνος μέχρι το τέλος. Και το πρόβλημα δεν είναι με το να αποδεχτώ εγώ τον εαυτό μου, αλλά να με αγαπήσουν γι'αυτό που είμαι έτσι όπως είμαι. Όχι πως είμαι χάλια αφού υπάρχουν και χειρότερα, απλά δεν είμαι αδύνατος και γυμνασμένος όπως ζητάν οι περισσότερες. Να λέγες πως ψάχνω κι εγώ αδύνατες θα έλεγα οκ. Κι έχω φάει αρκετή απόρριψη, με αποτέλεσμα πλέον να μην έχω ελπίδες. Ένας φαύλος κύκλος που δε βοηθάει κανείς να σπάσει. Κι έρχονται πάλι τα χριστούγεννα, και θα τα ξαναπεράσω μόνος, κλεισμένος σπίτι. Έυχομαι τουλάχιστον εσείς να τα παιρνάτε καλύτερα. Ευχαριστώ που με διαβάσατε.