Το αδυνάτισμα φέρνει την ευτυχία ;
Γεια σας και πάλι
Σεπτέμβρης-Δεκέμβρης ο στόχος ήταν να κρατήσω το νέο τρόπο ζωής και τα κιλά μου
Για ένα περίεργο λόγο συγκρατήθηκε μόνο το δεύτερο
Έφαγα τις απίστευτες ποσότητες γλυκών και πλαστικού φαγητού αυτούς τους μήνες.
Πολύ δουλειά, δεν προλάβαινα να μαγειρέψω σχεδόν ποτέ, κοιμόμουν λιγότερο από 6 ώρες την ημέρα.
Πολυυυυ άγχος, "καλύτερα να μην το φάω" - το κατάπινα την επόμενη στιγμή
Παρατήρησα ότι άρχισε να με πονάει ο οισοφάγος μου, καταπίνω γρήγορα και χωρίς πολύ μάσημα
Δεν αισθάνομαι καλά ψυχολογικά όπως καταλαβαίνετε, για χίλιους δυο λόγους
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι έχασα επιπλέον 1.5 κιλό
πως??
κινούμαι περισσότερο, τώρα στα 80+ μπορώ, εάν ήμουν 100+ δεν θα μπορούσα και όλα αυτά τα υπερφαγικά θα είχαν φανεί στην ζυγαριά
στεναχωρήθηκα γιατί νόμιζα ότι το είχα νικήσει το τέρας της βουλιμίας.
Αλλά κάτι κάποιες απογοητεύσεις στη δουλειά, μια ερωτική απογοήτευση που κορόιδευα τον εαυτό μου ότι δεν υπήρχε, λύγισα
Νιώθω άσχημη, με κοιτάω στον καθρέφτη και βρίσκω χίλια διαφορετικά προβλήματα και λόγους να μην μου αρέσω
τα μαλλιά μου που έχουν αραιώσει, το παραπανίσιο δέρμα που κρέμεται, απ'το σαγόνι μου έως απ'τα γόνατα, οι πρώτες ρυτίδες που έκαναν την εμφάνιση τους, παρ'ότι έχω παραπανίσιο δέρμα από την απώλεια με βλέπω ακόμα ως παχύσαρκη
Η ειρωνεία είναι ότι έχω χάσει βάρος αυτούς τους μήνες... φαντάσου και να είχα παχύνει πως θα με έβλεπα
Τέλος πάντων, μην σας ψυχοπλακώσω χρονιάρες μέρες
Ετοιμάζομαι για μια δεύτερη αρχή
Τώρα κάθομαι και γράφω στο ημερολόγιο έξω από τα δόντια, τις προσδοκίες μου, την πραγματικότητα που με απογοήτευσε, το πως το άφησα να με πάρει από κάτω, τι πρέπει να κάνω, προτεραιότητες κτλ
Εύχομαι να είστε καλά
Βρήκα αυτό το άρθρο που περιγράφει την τωρινή κατάσταση μου, ίσως βοηθήσει κάποιες-ους Το αδυνάτισμα φέρνει την ευτυχία;
Απόσπασμα
Quote:
2. Οι λεπτομέρειες στο στόχαστρο
Τώρα εσείς σκέφτεστε ότι εγώ θα έπρεπε να ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον πλανήτη. Δεν είμαι όμως. Νόμιζα ότι το να είσαι αδύνατη ή ακόμα καλύτερα το να αδυνατίσεις σε κάνει αυτόματα ευτυχισμένη και σου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση στο μάξιμουμ. Έλα όμως που συχνά-πυκνά έρχεται στο νου μου η φράση από το βιβλίο «Ο παχουλός μου εαυτός», εκδόσεις «Μελάνι», της γερμανίδας δημοσιογράφου Σουζάνε Φρέλιχ: «Το να είσαι αδύνατη δεν σε προφυλάσσει από το ψυχοπλάκωμα, τις ήττες και τις αποτυχίες με τους γκόμενους» και με προσγειώνει στην πραγματικότητα. Παρʼ όλα αυτά, όμως, όπου κοιτάξω γύρω μου διαψεύδομαι. Όλες οι παρουσιάστριες, οι ηθοποιοί, οι τραγουδίστριες, οι διάφορες κυρίες της σόου μπιζ μού κλείνουν το μάτι πονηρά: «Όσο πιο αδύνατη, τόσο πιο ευτυχισμένη είσαι...». Ας μη γελιόμαστε. Αυτή είναι η «επίσημη» γραμμή της βιομηχανίας του αδυνατίσματος, γιατί περί βιομηχανίας πρόκειται: Όσο πιο αδύνατος, τόσο πιο ευτυχισμένος, άξιος, όμορφος, επιτυχημένος, συμπαθητικός, αποδεκτός... Εγώ γιατί δεν το νιώθω; Ίσως φταίει που δεν είμαι πολύ αδύνατη, ίσως πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο, να μην εφησυχάζω, να τσεκάρω τις λεπτομέρειες. Στο παρελθόν σκεφτόμουν ότι όσο πιο αδύνατη θα ήμουν, τόσο λιγότερα θα με ενοχλούσαν στον εαυτό μου, τόσο λιγότερα θα ήθελα να διορθώσω. Αλλά δεν είναι έτσι. Αυτό δείχνει άλλωστε και η εμμονή που απέκτησα με τα πόδια μου. Όταν ήμουν 20 κιλά πιο παχιά, δεν υπήρχε περίπτωση τα πόδια μου να δουν ποτέ το φως της ημέρας. Όταν όμως, χάνοντας αρκετά κιλά, έφτασα να φλερτάρω με αυτό το ενδεχόμενο, η κάθε λεπτομέρεια, το παραμικρό σημάδι και η κάθε ευρυαγγεία, η χαλάρωση, η κυτταρίτιδα μου φώναζαν ότι δεν έπρεπε να το τολμήσω. Είναι κάπως σαν αυτούς που είναι εθισμένοι στις πλαστικές επεμβάσεις, οι οποίοι συνήθως σκέφτονται κάπως έτσι: «Ωραίο το μπότοξ, αλλά μήπως να έφτιαχνα και τη μύτη μου ή να διόρθωνα τις σακούλες κάτω από τα μάτια μου;». Όταν ξεκινήσει αυτή η ιστορία, δεν σταματάει εύκολα.
