Καλησπέρα!
Θέλω να σας πω ότι έχω το εξής θέμα.
Ενώ μου αρέσει να συναναστρέφομαι με διαφορετικούς ανθρώπους καθημερινά, δεν μπορώ την στασιμότητα και την μονοτονία, βαριέμαι εύκολα να μιλάω κάθε μέρα με τα ίδια άτομα, με κουράζει ωστόσο δεν μπορώ να έχω κοντά μου ανθρώπους για μεγάλο διάστημα, προτιμώ να είμαι μόνη μου και μου αρέσει αυτό.
Γενικά θέλω να έχω παρέες με κοινά ενδιαφέροντα όμως λόγω του κλειστού και ιδιόρυθμου χαρακτήρα μου δεν είμαι και ο πιο εύκολος άνθρωπος.
Δεν είμαι σνομπ, ίσα ίσα μπορεί να φαίνομαι ψυχρή και απόμακρη ουσιαστικά είμαι φιλική.
Ίσως με έχει επηρεάσει το γεγονός πως μέχρι τώρα δεν έχω κάποια ουσιαστική φιλία δημιουργήσει με κάποιο άλλο άτομο καθώς πάντα διατηρούσα τυπικές και μέχρι ένα σημείο φιλικές σχέσεις, όχι πολλά.
Μου φαίνεται πολύ περίεργο να αναφερθώ σε κάτι προσωπικό δικό μου, πάντα είχα λίγα και μετρημένα λόγια με όλους.
Καταλαβαίνω πως ολο αυτο δεν ειναι φυσιολογικο γι αυτο θελω να βελτιωθώ-εξελιχθω σε αυτο το τομέα. Βλέπω άτομα της ηλικίας μου να έχουν παρέες και εγώ ενώ δεν εχω κανενα πρόβλημα να εκφραστώ, να ξεκινήσω τη συζήτηση μου λείπει αυτή η αλληλεπίδραση με τους αλλους.
Ενώ έχω και χομπι, πανεπιστήμιο και γενικά ασχολούμαι εντούτοις πηγαινοέρχομαι έχοντας πει το πολύ 10 κουβέντες με τα άτομα που συναναστρέφομαι.
Ωστόσο δεν έχει σχέση και με το άλλο άτομο? Τι εννοώ? Μου έχει τύχει πάρα πολλές φορές το άλλο άτομο είτε να είναι σνομπ, απομακρο και νομίζει ότι κάτι είναι να πρέπει εγώ να κάνω το 1ο βήμα και ενω καταλαβαίνω οτι δεν προκειται να συνεννοηθώ, μιλαω μόνο και μονο για να μη φαινομαι μονη μου. Ε όλο αυτο με εκνευρίζει και με αποθαρρύνει ακόμα περισσότερο να μην ασχοληθω σοβαρα με κανεναν.
Τέλος εσείς πως αντιμετωπίζετε αυτό το κομμάτι των φιλικών σχέσεων, της δικτύωσης? Ποια ειναι η γνώμη σας?
Ίσως ευθύνεται και η ηλικία των 20ς
Τι πιστεύετε είμαι καλά ή χρειάζομαι ψυχίατρο?
Τι μπορώ να κάνω?
