Πώς πείθεις καποιον κοντινό σου να λάβει βοηθεια;
Καλησπέρα σε ολα τα μελη και τους αναγνωστες του φορουμ.
Ειμαι καινουργια στον χωρο κι εφτασα εδω ψαχνοντας τροπους να βοηθηθω αλλα και να βοηθησω ταυτοχρονα τον συζυγο μου να αντιμετωπιστει μια κριση που βιωνουμε ως ζευγαρι πρωτα. Ειμαστε σε διασταση εδω και λιγο καιρο υστερα απο επιθυμια του συζυγου ο οποιος μεχρι σημερα αρνειται να παραδεχτει εστω οτι το επιθυμουσε ωστοσο το προκαλεσε με πολλους τροπους καθημερινα. Τη φυγη του εννοω. Αρχικα, πριν επελθει η φυγη, κλεινοντας ξαφνικα και ερμητικα καθε πορτα επικοινωνιας μαζι μου, εννοω κυριολεκτικα και μεταφορικα. Δεν ηταν σε θεση να ακουσει, αρνιοταν καθε λεξη που θα του απηυθυνα. Προτεινε μετα να παραμεινουμε να συμβατικο ζευγαρι για χαρη των παιδιων χωρι να οφειλουμε καμια εξηγηση και μοιρασμα της ιδιωτικης ζωης του καθενος προς τον αλλο. Δυσκολευτηκα να το δεχτω, δεν συμφωνησα με κατι που δεν κατανοουσα τις αιτιες του και το πώς φτασαμε εκει. Δεν εδινε αλλη εξηγηση παρα οτι δεν με αντεχει αλλο και πως με μισει με παθος και απεριοριστα.
Καθε προσπαθεια να τον πλησιασω οδηγουσε σε βρισιες απο μερους του, αισχρες κι αναιτιες βρισιες. Φαινοταν οτι δυσκολευτοταν να συγκρατηθει ωστε να μην μου επιτεθει και σωματικα. Κλεινοταν σ ενα δωματιο κι ακουγε μουσικη ή σερφαρε στο διαδικτυο η επαιζε ον λαην παιχνιδια. Καμια επαφη καμια συνεννοηση, τιποτε θετικο. Μετα αρχισε να πηγαινει αδικαιολογητα ταξιδια σε αλλες πολεις χωρις να αναφερει το λογο του ταξιδιου, το σημειο διαμονης ή με ποια ατομα βρισκεται κλπ.
Το δεχτηκα αναγκαστικα περιμενοντας που θα μας οδηγησει αυτο.
Πουθενα βεβαια δεν οδηγησε. Ωσπου μετα το τελευταιο ταξιδι που αρνηθηκε να πει καποιες εστω γενικες πληροφοριες σχετικα με το πού ηταν και με ποιους, του εθεσα επιτακτικα το διλημμα ειτε να μιλησει με ειλικρινεια ειτε να μην ειμαστε πια ζευγαρι. Ειχαμε ερθει σε μεγαλη ενταση εκεινη τη στιγμη κι εκεινος μπροστα στην προοπτικη να πει αληθειες οποιουδηποτε ειδους επελεξε να απομακρυνθει.
Το μυαλο μου πηγε στην υπαρξη τριτου προσωπου που γρηγορα φανηκε οτι δεν ηταν δυνατον να υπαρχει αφου ειχε στυτικες δυσλειτουργιες τον τελευταιο καιρο και μαλιστα με κατηγορησε οτι εγω η ιδια τον ευνουχισα οντας αυτο που ειμαι.
Συνεχισε να επισκεπτεται το σπιτι καποιες ωρες καθημερινα για να βλεπει τα παιδια χωρις ομως να εχει διαθεση ή αντοχες να περασει δημιουργικο χρονο μαζι τους.
Ηταν σαν παρατηρητης. Περισσοτερο σαν εκθεμα, δλδ να τον βλεπουν εκεινα αντι να τα βλεπει αυτος. Μεσα σε λιγους μηνες εχασε καθετα τις δυναμεις του, δεν ειχε πια σωματικες αντοχες σχεδον για τιποτα,δεν τον ευχαριστουσε ουτε ο χρονος με τα παιδια ενω μεχρι τοτε ηταν φαινομενικα ενας πολυ δοτικος πατερας.
Ηθελε να κοιμαται συνεχως και να παραμενει αδρανης ασχολουμενος με κινητο ή λαπτοπ. Ωσπου πανω σε εναν καυγα, λεει κατι που δεν περιμενα να ακουσω απο τον ανθρωπο που επι χρονια μοιραστηκαμε τις ζωες μας: οτι εχει εως και σκεψεις αυτοκτονιας και δεν ξερει αν και ποιον θα παρει μαζι του.
Αυτο μου χτυπησε σαν συναγερμος και εκεινη τη στιγμη μπορεσα να καταλαβω οτι επι πολυ καιρο πρεπει να γινοταν μεσα του μια μαχη, φοβων, λογικης, παραλογου και ποιος ξερει ποσων αλλων. Τον πλησιασα με αγαπη, με λογια κατανοησης και συμπονοιας. Δεν δεχοταν τιποτα παρα επαναλαμβανε ποσο με μισει, ποσο εγω ειμαι η αιτια της καταστροφης του και πως ακομα και τα θετικα που του λεω ειναι προιον συμβουλης δικηγορου για να χρησιμοποιηθουν εις βαρος του.
Επεσα απο τα συννεφα. Δεν μπορουσα να καταλαβω που οφειλεται τοσο μενος εναντιον μου. Πού μπορει να τον εβλαψα τοσο οσο υποστηριζει ωστε οταν εφτανε εκτος εαυτου να εκτοξευει καταρες να πεθανω, να αρρωστησω να μην υπαρχω.
Σε εναν ακομα καυγα που αιτια ηταν η επιθυμια μου να τον συνοδευεσω σε καποιον ψυχολογο, βγηκε εκτος εαυτου με εσπρωξε και τραπηκε σε φυγη.
Μια ωρα μετα τηλεφωνησε να ζητησει συγγνωμη. Και με ρωτησε με παραπονο αν πιστευα οτι στ αληθεια εχει προβλημα ψυχολογικο. Του απαντησα ναι.
Μετα απο καποιες μερες επισκεφθηκα εγω μια ψυχολογο. Περιγραφοντας λιγα μονο στοιχεια, με ρωτησε αν σκεφθηκα ποτέ οτι ο συζυγος μπορει να εχει διπολικη διαταραχη, περα απο τα δικα μου θεματα που ηταν η αιτια να επισκεφθω την ιδια.
Δλδ τη μοναξια, το φοβο καταθλιψης, το φοβο διαζυγιου κλπ. Της ειπα πως τους τελευταιους μηνες το σκεφθηκα πολυ σοβαρα για το θεμα υγειας αυτο του συζυγου και πως δεν ειναι σε θεση να ακουσει καμια νυξη γι αυτο.
Επιστρεφοντας απο την ψυχολογο, δεν του ειπα τιποτα για οσα συζητησαμε αλλα του προτεινα να παμε να μας δει ως ζευγαρι μιας και συμβουλευει και ζευγαρια.
Ηταν καθετα αρνητικος. Τι μπορω να κανω για να δω ποια μπορει να ειναι η κατασταση του στο θεμα αυτο της συμπεριφορας; Που βριζει, χτυπαει αντικειμενα, εχει εκρηξεις οργης, απειλει, εχει χασει ενδιαφερον για ζωη, εχει καταβληθει σωματικα κλπ και δεν θελει καμια βοηθεια απο εμενα;
Επισης η οικογενεια του δεν δεχεται οτι εχει καποιο προβλημα. Ζουν σε μικρη επαρχιακη κοινωνια οπου οι ψυχολογικες ασθενειες αποτελουν κατι σαν στιγμα για τα ατομα.
