Καλημέρα σε όλους.
Εδώ και ένα μήνα πέρασα μια τρομερά οδυνηρή περιπέτεια με δυστυχως άσχημο τέλος.
Ειχα μια σχέση 5 ετών την οποία και έληξα με τον άνθρωπο αυτό.
Σ αυτά τα 5 χρόνια έμεινα έγκυος, εκείνος δεν το ήθελε λέγοντας πως δεν ήταν έτοιμος, εγώ έκλαιγα και χτυπιόμουν για να το κρατήσω με αποτέλεσμα να αποβάλλω.
Περνάνε δύο χρόνια από την αποβολή, κάνω το λάθος να μην συμβουλευτώ ψυχολόγο, και χωρίζω μαζί του.
Επί ένα χρόνο χωρισμού, εκείνος με κυνηγουσε, με διεκδικούσε εγώ τίποτα. Όποτε μου την βάραγε πήγαινα σπίτι του για σεξ και έφευγα. Νόμιζα πως δεν τον αγαπούσα, πως ήθελα μόνο να περνάμε καλά σ αυτόν τον τομέα και αντίο.
Όντας χωρισμένοι, και μόλις πριν ένα μήνα, μένω έγκυος. Εκείνος το παιδί το ήθελε αλλά με όρους του στυλ "Θέλω το παιδί αλλά δεν θέλω καμία συναισθηματική εμπλοκή εφόσον είμαστε χωρισμένοι" με αποτέλεσμα να με φροντίζει αλλά ως εκεί. Το ενδιαφέρον του φαινόταν τυπικό.
Το παιδί το ήθελα παρα πολύ αλλά είχα φρικάρει.
Απ την μία αυτός που μεν το ήθελε επίσης αλλα απλά ως πατέρας και όχι σαν σύντροφος, απ την άλλη εγώ που ένιωθα ακριβώς το ίδιο, απ την άλλη οι γονείς μου που το δέχτηκαν αλλά με συμβούλεψαν να προσέξω μην καταστρέψω την ζωή μου, απ την παράλλη το γεγονός ότι δεν είχα απογαλακτιστεί από το σπίτι μου και δεν ήξερα να επιβιώσω μόνη μου και να αυτοσυντηρηθώ με αποτέλεσμα να μου φανουν όλα βουνό.
Μια βδομάδα τον πήγαινα στο Ιασώ και τον γύριζα.
Του έλεγα πως θα το ρίξω κι εκείνος με παρακαλούσε να μην το κάνω.
Από εγωισμό που μου έλεγε πως θέλει το παιδί αλλά μ εμένα έχει πρόβλημα, όποτε μου έλεγε να προσπαθήσουμε μήπως τα βρούμε του έλεγα "Όχι". Δεν ήθελα να τα βρούμε επειδή υπήρχε το παιδί αλλά επειδή εμείς θέλαμε ούτως ή άλλως.
Έκανα έκτρωση. Κανείς δεν το περίμενε με τόσες φορές που ειχα φτάσει στο Ιασώ και γυρνούσα πίσω. Βγαίνοντας απ το χειρουργείο έπαθα αμοκ, άρπαξα ένα κινητό και άρχισα να τρέχω. Τον πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας με λυγμούς κι εκείνος το ίδιο.
Το γεγονός αυτό στάθηκε αφορμή να καταλάβουμε πόσο πολύ αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Όμως το παιδάκι μου το πέταξα τόσο άδικα.
Έκτοτε δεν μπορώ να φαω, δεν μπορώ να ησυχάσω, δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να πάω στην δουλειά. Περιπλανιέμαι σαν φάντασμα, τρέχω στην εκκλησία και ζητάω συγχώρεση απ το μωρό μου που τόσο αγαπούσα όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα πως θα μείνω μόνη μου μ ένα μωρό χωρις πατέρα. Πως θα είμαι δυστυχισμένη άρα θα είναι κι εκείνο. Πως θα μετανιώσω που το γέννησα και θα το πετάω από δω κι απο κει για να κάνω την ζωή μου. Πως θα εγκλωβιστώ σ ένα σπίτι και μια σχέση που δεν ήθελα.
Ο σύντροφός μου, μου στέκεται. Νιώθω απίστευτο πόνο και φοβάμαι πως θα με τιμωρήσει Ο Θεός και δεν θα μου ξαναδωσει παιδί.
Ποτε...... μην το κάνετε ποτέ!
Καμία μάνα δεν μετάνιωσε που κράτησε το μωρό της, απεναντίας γνωρίζω χιλιάδες που μετάνιωσαν για την έκτρωση που έκαναν!
Νιώθω απαίσια, είμαι μια κακή μητέρα, ένας φονιάς, μια ανεύθυνη που σκέφτηκε την καλοπέρασή της, μια *****, μια γυναίκα που δεν αξίζει να είναι μάνα!
