Originally Posted by
Σπουργίτι
Χαιρετώ το φόρουμ!
γράφω για να πω την ιστορία μου, μιας και δεν μπορώ να μιλήσω πουθενά αλλού. Η ιστορία είναι μεγάλη, οπότε ζητώ συγνώμη σε όποιον τη διαβάσει :-)
Η Αρχή
Αυτός 24, εγώ 2 χρόνια μεγαλύτερή του. Τον γνώρισα σε μια κοινή μας δραστηριότητα. Αυτός έδειξε ενθουσιασμό αμέσως, εγώ είχα μόνη κανένα δίμηνο (μετά από μια σειρά από μακροχρόνιες σχεσεις, οπότε ήμουν πιο συγκρατημένη). Άρχισε να μου κολλάει, στη κυριολεξία με ακολουθούσε σπίτι για να μου μιλήσει, εγώ ακόμη πολύ συγκρατημένη και για την ηλικία του φυσικά, αφού συναισθηματικά δεν μου φαινότανε ότι συμβαδίζουμε. Άρχισε τα ατέλειωτα μηνύματα και εγώ άρχισα να τον ερωτεύομαι. Λιγο μετά επειδή σαν άνθρωπος θέλω ξεκαθαρα πράγματα στη ζωή μου, ένιωσα την ανάγκη να του πω ότι θέλω μια πιο χαλαρή κατάσταση, δεν μπορώ τη σχέση και τις ατέλειωτες ώρες μαζί γιατί θέλω να συγκεντρωθώ στον εαυτό μου. Η απάντηση του, ότι και αυτός δεν μπορεί να κάνει σχέση αλλά να το πάμε και όπου πάει.
Όταν ο ψεύτης θέλει να βεβαιωθεί ότι είσαι αγνός
Κάπου στους 2 μήνες αφού ξεκινήσαμε και έχοντας πολύ καλή σεξουαλική ζωή αλλά και μερικές βαθιές συζητήσεις όπου μου ανοίχτηκε και έλεγε τα προβλήματα του, άρχισαν να μου χτυπάνε εμένα τα πρώτα καμπανάκια. Μου άρχισε τις ερωτήσεις για το αν έχω απατήσει ποτέ, αν λέω ψέματα, αν με έχουν απατήσει. Του είπα ότι δεν συγχωρώ την απιστία και αυτός αμέσως το έπαιξε θύμα, ότι 2 στις 3 σχέσεις του τον έχουν απατήσει και δεν εμπιστεύεται τις γυναίκες. Κάπου εδώ (και ναι τόσο νωρίς) μου ξεστόμισε και ένα σ αγαπάω μια μέρα. Πειράχτηκε μάλιστα που δεν του το ανταπέδωσα, ενώ άρχισε να ζητάει να είμαστε ζευγάρι γιατί ήθελε σχέση μαζι μου και όχι μόνο σεξ. Οσο ευάλωτος έδειχνε όμως κάποιες φορές, τόσο απόμακρος ήταν άλλες και ήξερα πολύ καλά εδώ ότι μου έλεγε καποια ψέματα. Λιγο το ότι ήταν εξτρα προσεχτικός με το κινητό του, λιγο το ότι είχε μεταπτώσεις διάθεσης... Μικρά και αθώα όμως και αφού τον γνώρισα έτσι, λέω, έτσι θα είναι ο χαρακτήρας του. Και κάπως έτσι ανέλαβα να είμαι το δεκανίνι. Να του χαιδεύω τον εγωισμό, να τον ανεβάζω, να τον ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ.
Παράλληλα με όλα αυτά, όταν άλλοι άντρες έδειχναν ενδιαφέρον για μένα τον τρέλαινε. Εκεί εγώ πάλι, μόλις γίνει τίποτα να του τα λεω χαρτι και καλαμάρι, "θέλω να έχουμε εμπιστοσύνη του έλεγα και να ξέρεις ότι θα στα λέω όλα, δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα". (μια μούντζα για τον εαυτό μου παρακαλώ). Και όσο εγώ είχα ανοίξει τα χαρτιά μου σε μια προσπάθεια απόλυτης διαφάνειας, αυτός έκανε προσπάθειες να με κάνει να θυμώσω, να ζηλέψω, να πατήσει τα κουμπιά μου για να κόψει αντιδράσεις. Κάποιες φορές αντιδρούσα, του εξηγούσα ότι με κάνει να νιώθω άσχημα, κάποιες τον αγνοούσα απλά και αυτός έκανε χειρότερα.
Το παιχνίδι με τις συγνώμες
Η επικοινωνία άρχισε να χάνει. Τα μηνύματα του αραίωσαν αλλά πάντα τον άφηνα να μου μιλάει όποτε θέλει εκείνος. Υπήρχαν και μέρες που απλά λέγαμε μια καλημέρα, σίγουρα όχι λογικό για ζευγάρι 3 μηνών(αργότερα έμαθα ότι εδώ είχε πάει εκδρομούλα με τη κοπέλα του, απόλυτα λογικό να μη μιλάει-ήταν απασχολημένος). Πάντα έβρισκε όμως μια δικαιολογία και πάντα-μα πάντα- μου έδινε δίκιο που δεν ήμουν ευχαριστημένη. Ετσι με άρχισε στα κρύο-ζέστη,αν όμως απομακρυνόμουν και του έλεγα να την αφήσουμε τη σχέση καλύτερα γιατι δεν έχουμε χρόνο, έτρεχε. Κάπου εδώ, του είχα πει ξεκάθαρα, ότι ξέρω ότι μου λέει ψέματα (το ένιωθα βαθια μέσα μου- αποδείξεις δεν είχα) και βέβαια αυτός να βρισκει τις καλύτερες δικαιολογίες πάντα.
Το όνειρο
Επειδή δεν ήθελα να ξυπνήσω, το υποσυνείδητό μου ανέλαβε να μου ανοίξει τα μάτια στον ύπνο μου. Μια νύχτα είδα σε όνειρο ότι αυτός είχε άλλη και ξύπνησα με τη καρδια μου να πάει να βγεί από το στήθος μου. Μισό χρόνο του είχα δώσει την απόλυτη ελευθερία, να πάει όπου θέλει κ με όποιον θέλει κ να ερχεται σε μένα όποτε θέλει. Δεν τον είχα ψάξει, (εγώ να τον ψάξω? κατινιά μεγάλη! ) αλλά μετά από εκείνο το βράδυ απλά σηκώθηκα και εμπιστεύτηκα για μια φορά εμένα. Το σαινι μου είχε σβήσει όλα τα σόσιαλ μίντια. Αλλά ήμουν αποφασισμένη να βρω ακόμη και τρίχα. Και το ένστικτο μου με οδήγησε! Ακολούθησα μια σειρά ατόμων ονλαιν και βρηκα μια κοπέλα που είχε πολλές κοινές τους φωτογραφίες και έδειχνε να ζει τον έρωτα της.
Στο τώρα
Δεν τον κατηγόρησα λεπτό, εγώ ήμουν ο χαλβάς. Μάζεψα τις σκέψεις μου και σκέφτηκα αν ήθελα να φύγω διχως λέξη ή αν θα του έλεγα. Ούτε φωνές, ούτε κλάματα ούτε κατηγορίες. Του μιλησα στο τηλέφωνο πολύ ήρεμα και φυσικά τα αρνήθηκε, έκανε ότι δεν ήξερε τι έλεγα. Τελικά απλά παραδέχτηκε, ότι είχε μια σχέση σε άλλη πόλη, πριν από μένα. Οπότε, αυτό κάνει εμένα το τρίτο πρόσωπο, σωστά?
Εγώ έφταιξα και μόνο εγώ που δεν τον κατασκόπευα νωρίτερα. Που κοίταξα να διαφυλάξω τον προσωπικό του χώρο μη τυχόν και πιεστεί και ήθελα να γιατρέψω τις πληγές του όσο αυτός μου άνοιγε δικές μου.
Εχει μια εβδομάδα που τον ανακάλυψα. Στην κοπέλα του δεν είπα τίποτα. Δε είναι δικια μου δουλειά να της πω, δείχνει ευτυχισμένη με τη σχέση τους. Εγω προσπαθώ να μη του μιλάω και αυτός σκέφτεται ότι θα βρω άλλον και κάνει σαν παλαβός. Πληγώνεται βέβαια ο αντρικός του εγωισμός. Υπόσχεται ότι θα πεί ΜΟΝΟ αλήθειες τώρα! Και βγαίνουν από το στόμα του κάτι πράγματα αηδιαστικά, ότι μ αγαπάει, ότι μόνο εγώ τον ένιωσα, νιώθει κενός χωρίς εμένα, ότι έπρεπε να μου πεί, ότι η άλλη δεν εχει καμία σημασία γι'αυτόν και πόσο εγκλωβισμένος νιώθει σ εκείνη την άθλια σχεση... λολ
Αυτά λοιπόν από μένα! Περιπετειώδης μισός χρόνος, αλλά είναι από τις εμπειρίες που σε διδάσκουν πιστεύω. Μένει να μαζέψω και τον δικό μου εγωισμό που τον παραπέταξα τόσο πίσω.... και να ξε-ερωτευτώ. Που προφανώς δεν είχα ερωτευτεί αυτόν τελικά, αλλά την προοπτική του.
Ολες οι σκέψεις και τα σχόλια δεκτά!