Οδεύω προς χωρισμό ύστερα από 11 χρόνια
Καλησπέρα.
Είμαι σε σχέση τα τελευταία 11 χρόνια με εναν άνθρωπο που ονειρεύτηκα ότι θα γεράσουμε μαζί. Τα 5 τελευταία χρονια μένουμε μαζί ενώ τα προηγούμενα ειμασταν σε σχετικά μικρή απόσταση, σε διαφορετικές πόλεις αλλά με ώρα απόσταση. Έχουμε 8,5 χρόνια διαφορά. Κατά μεγάλο ποσοστό ευθύνεται η γκρίνια μου. Φθάνοντας στα 30 πλέον δε μπόρεσα άλλο να στηριζω τον ίδιο και την οικογένειά του, σε διάφορα πραγματικά σχετικά δυσάρεστα γεγονοτα ενώ δεν ήταν λίγες φορές που φρόντιζαν τα ανίψια του. Η μητέρα του επενέβαινε αρκετές φορές σε άσημαντες , μπορώ βα πω, αποφάσεις αλλά μετά από ένα σημείο δεν άντεξα άλλο την παρεμβατικότητα. Με την οικογένειά μου είχε μετρημένες συναντήσεις ενώ με τον πατέρα δε θέλησε να συναντηθεί ποτέ γιατί όπως λέει ντρεπόταν και δεν ήταν ακόμη έτοιμος . Στην οικογένεια του είναι πολύ υποστηρικτικός ενώ εργάζεται βάρδιες και κάθε μήνα έχει ρεπό πήγαινε στο μερος τους και βοηθά τους γονείς του με τις δουλειές τους. Με την οικολογένεια σαφώς υπήρξαν αποστάσεις αλλά μπόρεσα να τους εξηγήσω ότι θα είμαι κοντά σας οπότε με χρειαστείτε αλλά προς το παρόν δε θέλουμε τέτοιου είδους συναντήσεις. Πίστεψα σε εκείνον και τον υποστήριξα πολύ σε ένα μεταπτυχιακό που εκανε γιατί πίστεψα ότι έχει πολλές δυνατότητες παρά το γεγονός που η καριέρα του δεν ακολούθησε τη διαδρομή που θα ήθελε. Αν και εντελώς διαφορετικό επιστήμονικο αντικείμενο μπήκα στη διαδικασία να αναλάβω με μελέτη πολλές από τις εργασιες του. Αλλά όπως προείπα το τελευταίο ενάμισι χρόνο δεν αντέχω άλλο. Νιωθω ότι μπαίνω σε δεύτερη μοίρα. Στοιχείο που συνετέλεσε στην άσχημη ψυχολογία μου ειναι ότι είμαι άνεργη. Κατάφερα και βρήκα εργασία για οκτώ μήνες με αρκετή κούραση και απαιτήσεις και με ένιωσε ότι τον παραμελούσε και ότι κοιμάμαι συνέχεια ενώ συνέχιζε να επισκέπτεται τους γονείς οπότε είχε άδειες κάθε μήνα. Η κατασταση επιδεινώθηκε όταν δυστυχώς η αδερφή που ήταν χρόνια παντρεμένη χώρισε με δύο μικρά παιδιά. Προσπάθησα να στηρίξω και τον άντρα μου και την αδερφη του. Για δύο μήνες ενώ είχα διπλωματική να παραδώσω αφιέρωμα 4 μέρες κάθε βδομάδα εκανα ταξίδι 2 ωρών για το σπίτι της αδερφης του για να παραλαμβάνω τα παιδιά να τα διαβάζω να τα στηρίζω ψυχολογικά από το χωρισμό. Να σημειώσω ότι αγαπώ πραγματικά αυτά τα παιδιά και την αδερφη του άντρα μου. Αν ήταν πιο κοντα σε εμένα και δεν έμενα πίσω στην εργασία μου δε θα το έθιγα. Η δικαιολογία για να μου ζητήσει ότι θελει να επικεντρωθει με την ηρεμία του , τη διπλωματική του και για την υποστήριξη της αδελφής του μου το ανακοίνωσε σήμερα . Η αφορμή είναι ότι την προηγούμενη η βδομάδα είχαμε επέτειο 11 ετών και είχε κάνονισει με το αδερφό του να ανέβαιναν στο πατρικό τους για να συναντιόντουσαν και επέμενε να πάω μαζί του. Την ημέρα που θα ερχονταν ο αδελφός, ο οποίος θα καθόταν για 2 - 3 μέρες του ήταν και η επέτειος και του ζήτησα να πάμε μια μονοήμερη. Δεν το έβγαλα από το μυαλό μου ο ίδιος το είχε αναφέρει ότι θα το κάναμε όταν πηγαίναμε στο πατρικό του. Ξέσπασα όταν είπε ότι πρέπει να περιμένουμενουμε να έρθει ο αδελφός του που έφθασε το βράδυ. Πηγαιμε μέχρι το μεγαλύτερο χωριό για να "χαρούμε" την επέτειο και καταλήξαμε να φύγουμε άρον άρον γιατί ήθελε η μητέρα του γάλα και επρεπε να φύγουμε γρήγορα μη ζεσταθεί. Τη μεθεπόμενη το ξανά ρωτάω τώρα που ήρθε και ο αδελφός σου τα είπατε θα πάμε πουθενά . Με κατανομαδε πάλι γκρινιαρα και με βαριά καρδιά πήγαμε κάπου. Όταν ηρέμησα παραδέχτηκα τα οποία λάθη μου. Για να ξεπεράσουμε αυτό το φιάσκο πρότεινα για δύο μέρες μέσα στη βδομάδα να πάμε κάπου κοντά στην Αθήνα. Βρήκε χίλιες δυο δικαιολογίες . Τελικά σήμερα μου είπε ότι δε θέλει να γιορτάσει καμία επέτειο. Ότι δεν αξίζει να προσπαθεί για παραπάνω. Κι ότι στη συγκεκριμένη περίοδο θελει σε αυτά που προανέφερα. Ότι προσπάθησε πολύ ότι δε του βγήκε. Μάλλον πρέπει να μαζέψω την οποία αξιοπρέπεια μου και να αποχωρίσω από το σπίτι μας μαζί με όλα τα όνειρα και τις ελπίδες.
