Ενός λεπτού σιγή για τους απελπισμενους
Γεια σας. Θα ήθελα να μοιραστώ κι εγω την εμπειρία μου εδώ για να βοηθήσω κυρίως όσους είναι συμπασχοντες. Εδώ και παραπάνω από έναν χρόνο έχω σταματήσει να είμαι λειτουργική, αισθάνομαι ότι ο εγκέφαλος μου υπολειτουργει, η διάθεση μου εννοείται ότι είναι απαίσια και βασικά έχω αποφασίσει να αυτοκτονήσω. Όλα αυτά βέβαια δεν έγιναν από τη μια μέρα στην άλλη. Από παιδί είχα διάφορα προβλήματα κοινωνικοποιησης αλλά και ψυχολογικά τα οποία οι άνθρωποι του περιβάλλοντος μου(ειδικοί και οικογένεια) αγνόησαν με αποτέλεσμα εγώ να βρίσκομαι σήμερα σε αυτή την κατάσταση. Το πρόβλημα οξυνθηκε μετά το πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο όταν κατάλαβα ότι η κατάστασή μου δεν θα μου επιτρέψει ποτέ να κάνω τα πράγματα που θέλω. Άρχισα να επισκέπτομαι έναν ψυχίατρο ο οποίος έκανε την πολύ δύσκολη διάγνωση(!) της κατάθλιψης και μου έδωσε κάποια φάρμακα. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω ότι η κατάθλιψη δεν είναι ασθένεια αλλά σύμπτωμα. Αυτό σημαίνει ότι όλοι όσοι έχετε κατάθλιψη είναι πολύ πιθανόν να πασχετε από κάτι άλλο πολύ πιο σύνθετο που ΔΕΝ θεραπεύεται. Η κατάστασή μου όλο και χειροτερευε, τα φάρμακα δεν έκαναν τίποτα, είχα φτάσει να παίρνω τεράστιες ποσοτητες και μετά από κάποιες αυτοκαταστροφικες ενέργειες συμφώνησα να νοσηλευτω. Στο νοσοκομείο το προσωπικό ήταν κατά βάση άσχετοι νοσηλευτές, αδιάφοροι γιατροί με αδικαιολογητα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους και κάτι ειδικευομενοι που έρχονταν για να κάνουν πασαρέλα τα συνολακια που αγόραζαν το σαββατοκύριακο. Α, ναι, και κάτι κυρίες που έκαναν χειροτεχνίες. Με κράτησαν μέσα 2,5 μήνες(δεν θα συμφωνούσα ποτέ να μπω εάν το γνώριζα αυτό), μου άλλαξαν την αγωγή και όταν βγήκα μου έδωσαν ένα μπακαλοχαρτο που έγραφε ότι και καλά πέρασα κάποιο καταθλιπτικό επεισόδιο. Μετά το εξιτήριο δεν βρήκαν ποτέ που θα με στείλουν, τελικά με έστειλαν κακήν κακώς για συνέντευξη σε μια μονάδα ημερήσιας νοσηλείας στην οποία δεν με πήραν ποτέ και σαν δικαιολογία για αυτό κατηγόρησαν τη στάση μου(!). Ξέρετε αυτή είναι η δικαιολογία όλων των αχρηστων που το παίζουν γιατροί ή ψυχολόγοι. Έχετε ακούσει ποτέ κάποιον γιατρό άλλης ειδικότητας να λέει στον ασθενή “εσύ φταις”; Από τότε άρχισα να επισκέπτομαι διάφορους γιατρούς, οι περισσότεροι εντελώς ανίκανοι και περιορισμενης αντίληψης. Στο μεταξύ, είχα πάρει αρκετά κιλά, είχα φοβερούς πόνους στο στομάχι (για τους οποίους αναγκαστηκα να πάρω άλλο φάρμακο) και μπορεί να ήμουν κάπως λιγότερο απελπισμένη όμως η διάθεσή μου εξακολουθουσε να είναι πάρα πολύ άσχημη και εγώ ανίκανη να επιλυσω τα προβλήματα της καθημερινότητας. Ένας γιατρός έκανε λόγο για οριακή διαταραχή προσωπικότητας, μου έγραψε κάποια φάρμακα, είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα και με παρέπεμψε σε έναν ψυχολόγο. Εκεί δεν μπόρεσα να συνεχίσω αφενός γιατί δεν με ενέπνεε καθόλου το άτομο και αφετέρου για οικονομικούς λόγους. Θα είμαι ειλικρινής ως προς αυτό. Δεν έχω σε καμία εκτίμηση τους ψυχολογους. Έχω πάει σε αρκετούς και για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και δεν με έχουν βοηθήσει ποτέ σε τίποτα. Ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν τι δουλειά κάνουν. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ένας γιατρός που μου μίλησε ελάχιστα, με έβαλε να χρυσοπληρωσω για να κάνω ένα τεστ που είχα κάνει και στο νοσοκομείο και έβγαλε άλλα αποτελέσματα(πολύ αξιόπιστο τεστ δηλαδή) και μου έγραψε κι άλλα αντιψυχωσικα. Με το που πήρα αυτά τα φάρμακα άρχισαν να πονάνε πολύ τα ποδια μου και η πλάτη μου σε σημείο που να μην μπορώ ούτε να σκυψω. Μου είπε για αυτό να πάρω κάτι χάπια που παίρνουν όσοι έχουν Πάρκινσον. Επειδή λοιπόν τους σιχάθηκα όλους γιατί παραδέχονται και οι ίδιοι ότι δεν έχουν ιδέα, έκοψα όλα τα φάρμακα, που ουσιαστικά βοήθησαν σε πολύ λίγα πράγματα και με πολύ μεγάλο κόστος. Χωρίς να θέλω να γίνομαι δραματική καταλαβαίνω ότι το τέλος μου πλησιάζει. Ο εγκέφαλος μου θεωρώ έχει μπει στη λογική του μελλοθανατου γι αυτό δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Θα μπορούσα να γράψω άπειρες σελίδες με τις εμπειρίες μου τον τελευταίο χρόνο αλλά δεν ξέρω εάν θα το διάβαζε κανείς. Θέλω απλώς να υπάρχει αυτό εδώ για όσους ταυτιστούν μαζί μου. Τέλος, έχω καταλάβει κάτι: εάν πασχετε από κάτι το οποίο ΔΕΝ θεραπεύεται και πρέπει απλώς να μάθετε να ζείτε με αυτό δεν πρόκειται να σας κάνει καλά κανένας γιατρός και κανένας ψυχολόγος. Πρέπει να έχετε υποστηρικτικο περιβάλλον, λεφτά, αλλά και κάποια δραστηριότητα που να σας γεμίζει. Χωρίς αυτά ο ειδικός δεν μπορεί να κάνει τίποτα.
