Έχω κάποια συναισθήματα για μια ξαδέρφη μου
Συνεχίζεται και στη δεύτερη δημοσίευση.
Λοιπόν. Με αφορμή κάποια πρόσφατα σχετικά θέματα σε αυτήν την ενότητα ήρθε η ώρα να εκμυστηρευτώ κι εγώ κάτι δύσκολο στο φόρουμ. Αυτό το πράγμα έως τώρα το έχω εκμυστηρευτεί μόνο σε μια ψυχολόγο που επισκεπτόμουν, αν και δε συζητήσαμε ιδιαίτερα για αυτό. Έχω λοιπόν κάποια συναισθήματα για μια πρώτη ξαδέρφη μου που δε θα έπρεπε να έχω. Μου είναι πολύ δύσκολο να τα γράφω, από τη μία επειδή δυσκολεύομαι να το παραδεχτώ ακόμα και στον εαυτό μου, αν και το αναγνωρίζω, και από την άλλη γιατί έχω μια ελαφριά παράνοια και πιστεύω πως θα στείλω τη δημοσίευσή μου κατά λάθος εκεί που δεν πρέπει, ακόμα και στην ίδια. Για αυτό μάλιστα διέγραψα το ιστορικό του φυλλομετρητή μου πριν το γράψω και αποσυνδέθηκα από το Διαδίκτυο για να το πληκτρολογήσω. Θα προσπαθήσω λοιπόν να είμαι όσο το δυνατόν συντομότερος, όσο σύντομα μπορεί κανείς να πει μια ιστορία ζωής.
Λοιπόν εγώ είμαι 25 ετών και η κοπέλα έχει κοντινή ηλικία. Σκεφτείτε μια ψηλή, ξανθιά, γεματούλα, γλυκούλα και γενικά αρκετά ελκυστική γυναίκα. Γνωριζόμασταν από παλιά. Δε μεγαλώσαμε μαζί εξαρχής, αλλά σίγουρα την ξέρω από 4 ετών. Έχω διαβάσει για ένα φαινόμενο, το λεγόμενο φαινόμενο του Βέστερμαρκ, το οποίο ισχύει για τα παιδιά που μεγαλώνουν για τα πρώτα 4 χρόνια μαζί, το οποίο τους κάνει να απωθούνται σεξουαλικά όταν μεγαλώσουν και έτσι βιολογικά αποτρέπεται η αιμομιξία. Ο εγκέφαλος δε γνωρίζει αν τα παιδιά είναι απαραίτητα συγγενείς, αλλά γιατί η πιθανότητα παιδιά που μεγαλώνουν μαζί να είναι συγγενείς είναι μεγάλη, λειτουργεί ακόμα και με υιοθετημένα παιδιά. Σε εμένα λοιπόν το φαινόμενο είτε δεν έπιασε, είτε γνωριστήκαμε μετά το παράθυρο λειτουργίας του. Φυσικά δεν την ερωτεύτηκα μόλις την είδα, απλώς σε τέτοιες ηλικίες παίζαμε μαζί. Ήμουν και λίγο απομονωμένο παιδί, είχα και κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας και έτρεχα στους γιατρούς, και δεν είχα μεγάλες παρέες. Ούτε αυτή είχε αρχικά και ήρθαμε πολύ κοντά. Μου έχει πει μάλιστα πως όταν παίζαμε πως κάναμε πως είχαμε οικογένια μαζί και τέτοια που δε θυμάμαι και πολύ. Σε τέτοιες ηλικίες τα αγόρια δεν παίζουν με κορίτσια, αν και έκανα μια εξαίρεση για αυτή, αφού άλλωστε την συναντούσα συχνά και δε μπορούσα να την αποφύγω. Δεν θυμάμαι να είχα κάποιο ερωτικό συναίσθημα για αυτήν από τότε, απλώς γενικά κι αόριστα, αν σκεφτόμουν τον εαυτό μου με κάποια γυναίκα στο μέλλον, έβαζα αυτήν. Αν διάβαζα κανένα παιδικό βιβλίο με αγόρι και κορίτσι ήρωες που παντρεύονται όταν μεγαλώνουν, έβαζα εμένα και αυτήν.
Στην εφηβεία δεν άλλαξαν αμέσως τα πράγματα. Άρχισα να έχω ανησυχίες για το άλλο φύλο, συμπεριλαμβανομένης και αυτής. Δεν ήταν αυτή η μόνη εμμονή μου, αλλά την σκεφτόμουν αρκετά. Αυτή είχε κολλήσει με κάποιους πρακτικά απλησίαστους διάσημους όπως όλα τα έφηβα κοριτσάκια. Αργότερα όσο περνούσαν τα χρόνια, τα συναισθήματά μου για αυτήν εντάθηκαν, αλλά ήμουν τόσο ντροπαλό παιδί, πραγματικά τόσο ντροπαλό, που ποτέ δε μπόρεσα να της δείξω κάτι. Φοβόμουν όταν ήμουν δίπλα της μην εκδηλωθεί κάτι και απέφευγα να την μιλάω, αλλά πάλι την έψαχνα. Φοβόμουν ότι μόνο που θα την κοιτάξω, ή μόνο που θα την πειράξω, όλοι θα με καταλάβουν και μετά ποιος ξέρει τι θα γίνει. Θα με σκοτώσουν, θα με σπάσουν στο ξύλο, δε θα με ξαναμιλήσουν ποτέ, δεν ήξερα. Αυτή από την άλλη ήταν λίγο πιο ξεπεταγμένη και καμιά φορά με αγκάλιαζε, με φιλούσε, μου έλεγε κανένα υπονοούμενο, αλά εγώ είτε δεν αντιδρούσα είτε έτρεχα και τσίριζα σαν κοριτσάκι. Αυτό που λένε ότι τα κορίτσια ωριμάζουν σε τέτοια πράγματα πιο γρήγορα από τα αγόρια τελικά ισχύει. Αν είχα περισσότερο τσαμπουκά σε εκείνη την ηλικία, πραγματικά πιστεύω πως θα είχα πετύχει κάτι. Ακόμα κατηγορώ τον εαυτό μου για την ηλιθιότητά μου τότε. Ήταν η εποχή που άρχισα να αναπτύσσω επίσης τα συμπτώματα των διαταραχών που έχω τώρα όπως υποχονδρία και ιδψ, και θυμάμαι σε περιόδους έξαρσης τω συναισθημάτων μου για αυτή, εντεινόταν και ιδψ. Τσέκαρα διακόπτες, πατούσα τα χαλιά με συγκεκριμένο τρόπο, έπινα νερό με συγκεκριμένο τρόπο, όλα αυτά γιατί θα μπορούσε να γραφτεί ή αλλιώς να γνωστοποιηθεί η αγάπη μου για αυτήν, ακόμα και να γραφτεί πχ πάνω στους διακόπτες. Φοβόμουν να κοιμηθώ μαζί με άλλους, γιατί φοβόμουν μην παραμιλήσω και πω κάτι για αυτήν, αν και δεν παραμιλάω. Αυτή παραμιλάει στην πραγματικότητα. Είναι φόβος που διατηρώ ακόμα και όταν είμαστε σε οικογενειακές συναθροίσεις λίγες φορές το χρόνο, με πιάνει. Όλα αυτά μεταξύ ηλικίας 14-17. Όλα αυτά με ανησυχούσαν και πράγματι ήθελα να καταλάβω τι νιώθουν άλλα μέλη της οικογένειας για αυτό, για να διαπιστώσω αν το ξέρουν, μήπως και βοηθηθώ, γι’ αυτό κρυφάκουγα συζητήσεις τους όταν ήμουν κοντά της. Επίσης κρυφάκουγα τη μάνα μου στο τηλέφωνο. Έτσι έμαθα πολλά για την ερωτική της ζωή (είναι χωρισμένη) που δε με αφορούν, αλλά για μένα και τις ανησυχίες μου ούτε λόγος.
Όταν περίπου ήμουν 16, αυτή είχε μια σύντομη σχέση, αλά δε θυμάμαι να ζήλευα, αν και ήθελα να μαθαίνω τι κάνουν. Σύντομα μετά από αυτό είχε μια άλλη, ακόμα συντομότερη και πιο αποτυχημένη. Γνώρισε την τρίτη σχέση της όταν ήμουν 17 προς 18, την οποία διατηρεί έως τώρα, για την οποία θα σας πω πιο κάτω. Αυτός είναι πολύ ψηλός, δυνατός και αθλητικός, μέσα στην τεστοστερόνη, και με θέτει για πλάκα εκτός συναγωνισμού. Δηλαδή και άσχετος να ήμουν δε θα με διάλεγε μπροστά σε αυτόν.
Έτσι λοιπόν μετά τα 17 άρχισα να κατανοώ πώς κυνηγούσα το αδύνατο και τα κόμπλεξ μου άρχισαν να φεύγουν. Παραδόξως, ίσως λόγοω αυτού, άρχισα να την πλησιάζω περισσότερο, να την πειράζω, να την φλερτάρω ίσως ανεπαίσθητα, κλπ. Μέχρι ένα σημείο τα δεχόταν, αλά από τότε που βρήκε τη σχέση της, και μετά έθεσε όρια. Δεν δέχεται πια πιο έντονα υπονοούμενα ουτε να συγκρίνω τις σχέσεις μου με τη δική της. Εδώ να πω πως δεν είχα μεγάλη επιτυχία στις σχέσεις, είχα δύο σύντομες και αυτό ήταν όλο ως τώρα.
Τα τελευταία χρόνια ο καθένας παίρνει το δικό του δρόμο. Ακόμα στην ίδια πόλη βρισκόμαστε, αλλά εγώ σπουδάζω, αυτή δουλεύει, δεν υπάρχει και πρακτικά χρόνος για τόσο πολλές συναντήσεις. Τις πιο πολλές συναντήσεις τις κάνουμε είτε οικογενειακώς είτε με την παρέα της και πιο σπάνια με τη δική μου. Είναι και ο άλλος στη μέση και ακόμα και όταν θα μπορούσα να την βρω μόνη, συνήθως είναι απασχολημένη μαζί του και τότε αποφεύγω να τους επισκεφθώ. Παρόλα αυτά πάλι βρισκόμαστε μόνοι μερικές φορές. Επίσης βρήκαμε άλλον τρόπο να βρισκόμαστε μόνοι μέσω των διαδικτυακών συνομιλιών. Στο γραπτό λόγο είμαι πιο εκφραστικός. Διατηρώ αρχειοθετημένες τις συνομιλίες και πιστεύω πως ίσως να βοηθήσουν το θεραπευτή μου στο μέλλον. Επίσης τις διαβάζω πού και πού.
Τώρα λοιπόν πώς νιώθω για την συγκεκριμένη κοπέλα; Μπορώ να πω διστακτικά ότι ακόμα την θέλω. Μπορεί να μην είναι πάντα στην πρώτη γραμμή των σκέψεών μου, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα βρίσκεται και απλώς περιμένει να ενεργοποιηθεί. Θα ενεργοποιηθεί αν περάσω πολύ χρόνο μαζί της, σε ταξίδια μαζί της (δεν έχουμε ταξιδέψει εντελώς μόνοι, αν και θα ήθελα) ή και στην τύχη. Περιστασιακά έχω φυσικά σκεφτεί και άλλες, αλλά υποσυνείδητα νομίζω πως έλκομαι από κοπέλες που της μοιάζουν. Για αυτό όταν μια φορά της είχα πει πως η πρώην κοπέλα μου έμοιαζε μαζί της για κομπλιμέντο, αυτή σαν λίγο να ενοχλήθηκε. Το χειρότερο όμως είναι ότι νομίζω ότι κολλάω σε κοπέλες που για διάφορους λόγους δε μπορώ να έχω. Ακόμα όμως κι αν σκέφτομαι άλλες ποτέ δεν θα την ξεχάσω εντελώς. Έτσι λοιπόν την βλέπω ξεχωριστά από την υπόλοιπη οικογένεια και στο μυαλό μου την έχω σε ειδική νοερή θέση. Την κοιτάζω αλλιώς, προσέχω τις κινήσεις της, της μιλάω πιο γλυκά, της παίρνω κάποιο πιο ιδιαίτερο δώρο, της γνωστοποιώ πρώτα κάποια νέα, είναι πιο εύκολο να της πω μυστικά, πιστεύω πως είναι πολύ όμορφη, ακόμα και σήμερα περιμένω πώς και πω΄ς να με μιλήσει και θεωρώ ό,τι φτιάχνει αυτή καλό. Όταν είμαι καλά μαζί της, μπορώ να της κάνω ό,τι μου ζητήσει, αλλά όταν μαλώσω μαζί της, πέφτω σε θλίψη και δε μιλάω σε κανέναν. Είναι αυτό που λέμε σχέση αγάπης μίσους. Τώρα τελευταία τα μαλώματά μας είναι πιο έντονα, έχει τύχει να μην τη μιλήσω για τρεις μήνες. Φυσικά δεν είμαι φορτισμένος για τόσο καιρό, επανέρχομαι σε λειτουργικό επίπεδο μετά από 3-5 μέρες, αλλά πάλι κάτι με πονάει. Με τον δικό της τα πάω καλά, άλλωστε δε με παίρνει να ζηλεύω με την παραδοσιακή έννοια. Απεναντίας εύχομαι να μείνουν για πάντα μαζί, γιατί αν χωρίσει και είναι ελεύθερη θα αρχίζω να έχω σκέψεις. Το ίδιο έχω σκεφτεί και με τις πρώην μου. Παρόλα αυτά όταν είμαστε μαζί μετρημένες είναι οι φορές που έχουμε συζητήσει για αυτόν. Από την άλλη φαντασιώνομαι να τον κάνω φίλο μου, μήπως και κάνουμε κανένα ντιλ και με βοηθήσει.
Σε εντελώς άγνωστους που δεν πρόκειται να γνωρίσουν την οικογένειά μου, αν χρειαστεί να πω κάτι για αυτήν, προτιμώ να την αναφέρω ως γνωστή ή φίλη για να έχω την ψευδαίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο.
Και μετά είναι και τα όνειρα. Έχω επαναλαμβανόμενα όνειρα με αυτήν την κοπέλα. Όχι κάθε φορά, και έχει τύχει και να μην έχω για μήνες, αλλά αν έχω, θα τα έχω λίγες μέρες στη σειρά. Κάθε φορά βλέπω πως είμαστε μόνοι μας σε ένα μέρος, σε μια πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα, λίγο πριν ετοιμαστούμε να κάνουμε κάτι. Και τότε, ή ο ένας από τους δύο μας έχει κάποια υποχρέωση και φεύγει, ή κάποιος, συχνά από την οικογένεια αλλά μπορεί και φίλος, μπαίνει στο χώρο, ή ο χώρος είναι ακατάλληλος και το αφήνουμε. Δε μπορώ να βρω το συμβολισμό του ακόμα.
