Προσφατα μπηκα στο facebook, και προσπαθησα να επικοινωνησω με παλλιους συμμαθητες/τριες για να βρω λιγη στηριξη οπως νομιζα. Τιποτα σπουδαιο απλα να μαθαινω τα νεα τους που και που. Οταν ημουν στο λυκειο ημουν 65 κιλα και τωρα ειμαι 110 λογω ιατρικων προβληματων. Τελευταια φορα που με ειδανε ημουν 85 (οχι και τερας δηλαδη).
Τελοσπαντων μια απο αυτες μου το επαιξε οτι θελει να μου συμπαρασταθει στο δραμα που ζω με το φαγητο και γενικως τα προβληματα μου και μιλουσαμε καθημερα στο facebook Μετα εμαθα (με ενημερωσε τριτος.. ) οτι τοσο καιρο επαιρνε τα μυνηματα μου και τα διεδιδε σε οσους περισσοτερους συμμαθητες/τριες μπορουσε στην κυριολεξια... Νιωθω βιασμενη το λιγοτερο. Εχω τρεις ημερες τωρα που δεν παιρνω τα φαρμακα μου και ειμαι κλεισμενη στο σπιτι. Τι τους εκανα? Παντα ημουν 'η υσηχη' στη γωνια της και παντα ειχα προβληματα σπιτι, το ξερουν πολυ καλα. Γιατι οι ανθρωποι ειναι τοσο..απανθρωποι? Τι σημασια εχει αν εχω κιλα? Δεν ξερουν οτι ειμαι αρρωστη? Αρχιζω να σκεφτομαι οτι αν πεθανω θα κανουν παρτυ κι απο πανω. Γιατι τοσο μισος και χαιρεκακια? Καταλαβαινω οτι εχω κι εγω λαθος που επιστεφθηκα τοσο αφελως αμεσως εναν ανθρωπο που εχω να δω 7 χρονια αλλα γιατι ενω ξερουν οτι ειμαι αρρωστη αυτοι αποφασισανε να με διαμελυσουν? Γιατι ενω δεν πειραξες κανεναν ο αλλος θελει να βαλει κατω και να σε πατησει? Ολοι τους ειναι πολυ καλτυερα απο εμενα, ουτε προβληματα υγειας εχουν ουτε οικονομικα ουτε τιποτα, αψογοι στην κυριολεξια, με πτυχια, φιλους ,δουλεια σε πολυεθνικη..θελω να πω, αυτα τα ατομα, μετα απο 100 μεταπτυχιακα, τι ακριβως μαθαινουν? Πως να σκοτωνουν και να πατανε τους αρρωστους?
Μεγαλη απογοητευση στην Ανθρωποτητα για μενα, δεν ξερω αν θα εμπιστευθω ποτε ξανα ανθρωπο, αρχιζω να βλεπω γυρω λυκους και τιποτα αλλο...
Αντωνια