Originally Posted by
Nicknan
Γεια σας,
Θα ήθελα να σας παραθέσω το πρόβλημα μου και να μου δώσετε συμβουλές και γνώμες.
Είμαι 27 ετών. Είμαι στρατιωτικός και λόγω της δουλειάς μου πήγα με μετάθεση στη Λήμνο, στην ηλικία των 22 ετών. Εκεί γνώρισα την πρώην κοπέλα μου, την Μαρία, η οποία τότε ήταν 19 ετών. Πιο πριν δεν είχε κάποια ερωτική εμπειρία παρά μόνο κάποια φλερτ. Εκεί καθίσαμε για τρία χρόνια, συγκατοίκηση, και έτυχε να φύγουμε μαζί από το νησί. Αυτή ως τελειόφοιτη πήγε στην αρχή στο σπίτι με τους δικούς της (Χαλκίδα) και εγώ με μετάθεση στον Έβρο. Όμως, πριν φύγω για εκεί, πήγα στην Αθήνα για 6 μήνες λόγο εκπαίδευσης. Συγκατοικήσαμε και εκεί. Μέσα σε αυτούς του μήνες, βρήκε δουλειά σε μια εταιρία και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα. Εγώ μετά γύρισα στον Έβρο. Και συνεχίσαμε την σχέση μας από απόσταση. Πηγαινοερχόμουν κάθε σχεδόν σαββατοκύριακο Αλεξανδρούπολη-Αθήνα, αεροπορικώς, συν άδειες κτλ, για να την βλέπω. Αυτό γινόταν για ένα χρόνο περίπου. Μετά ήρθα Λάρισα, για προσωπικούς λόγους, με την προοπτική να κάτσω εδώ, max, για 2 χρόνια και μετά να πάω, σίγουρα, Αθήνα για να είμαστε μαζί. Και σε αυτή την περίπτωση, σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο πήγαινα Αθήνα, συν άδειες κτλ, για να την βλέπω. Όταν την είπα για το «σχέδιο» αυτό, στην αρχή δεν είχαμε ιδιαίτερο θέμα. Και γενικά σε όλη την διάρκεια της σχέσης μας, ποτέ δεν είχαμε κάποιο μεγάλο θέμα. Σαν ζευγάρι εννοείτε είχαμε κάποια μικρά θεματάκια αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ικανά για να οδηγήσουν στον χωρισμό. Αλλά πριν περίπου 3 μήνες με χώρισε. Και ο λόγος ήταν ουσιαστικά η απόσταση.
Από την αρχή της σχέσης μας, μου είχε πει αρκετές φορές ότι μακάρι να με γνώριζε αργότερα και μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά σίγουρος πως μέσα στο μυαλό της με έβλεπε και πιο σοβαρά.
Στον «διάλογο του χωρισμού» που είχαμε, ο οποίος έγινε υπό άριστες συνθήκες, μου έδωσε να καταλάβω πως ήθελε να ζήσει και άλλα πράγματα, ότι εγώ λόγο της απόστασης δεν την άφηνα να τα ζήσει κτλ. Και μου το τόνισε η ίδια, αλλά και από τις φίλες της από τις οποίες διατηρώ πολύ καλές σχέσεις, ότι εάν ήμουν Αθήνα, δεν θα υπήρχε λόγος χωρισμού.
Με τα λίγα και με τα πολλά αυτή είναι η μικρή μου ιστορία. Και εννοείτε, για οποιαδήποτε διευκρίνιση θα θέλατε, μετά χαράς να σας πω.
Και εδώ είναι το σημείο που θέλω να μου πειτε την γνώμη σας.
Η πιο πιθανή ημερομηνία για να πάω στην Αθήνα είναι το επόμενο καλοκαίρι (2020), αν όχι νωρίτερα, στην οποία πόλη θα μείνω για αρκετά χρόνια. Μέχρι τότε θα ήθελα να κάνω κάποιες ενέργειες για να μην με ξεχάσει. Ξέρω, ακούγετε κάπως «απελπισμένο» αλλά αυτή είναι η πρόθεσή μου. Μολις πάω Αθήνα να την ξανα διεκδικήσω. Όλοι μου λένε να μην την στέλνω, όπως έκανα στις αρχές του χωρισμού, για να νιώσει την απουσία μου και να με πεθυμήσει. Βγάζει νόημα αυτό, αλλά πιστεύω ότι θα με «ξεχάσει».
Αξίζει να πω πως μετά τον 1,5 μήνα χωρισμού, πήγα Αθήνα και συναντηθήκαμε, αλλά ήταν σχεδόν ψυχρή μαζί μου. Και μου είπε από μία μέρα αργότερα, ότι το έκανε από άμυνα. Κατάλαβα ότι εννοούσε πως επίτηδες είχε αυτή την στάση για να μην αφήσει τα συναισθήματα να βγουν προς την επιφάνεια και κάνει ενέργειες που «δεν» θα ήθελε. Της είπα ευθέως τότε ότι όταν έρθει η ώρα θα με βρει ξανά μπροστά της άλλα δεν μου απάντησε καθόλου.
Και για να συνοψίσω, γιατί αρκετά σας κούρασα είμαι σίγουρος, τι ενέργειες μπορώ να κάνω για να σιγουρευτώ ότι δεν θα με ξεχάσει? Πρέπει να τις κάνω? Και αν ναι, πότε? Ποια θα πρέπει να είναι η στάση μου απέναντι της, σε περίπτωση που με "ενοχλήσει" για να δει μόνο τι κάνω κτλ?
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τον χρόνο σας, και ανυπομονώ για τις γνώμες σας.
