Καλησπέρα. Είμαι πλέον δεύτερο ετος στο πανεπιστήμιο, ενώ πέρασα το πρώτο γεμάτη άγχος, χωρίς φίλους και γενικότερα η ζωη μου δεν ηταν καθόλου σαν αυτή που είχα φανταστεί. Συγκεκριμένα, το υπερβολικό άγχος μου φτάνει στο σημείο εμετού. Κάθε φορά που χρειάζεται να βγω απ'το σπίτι (και πολλές φορές για το τίποτα) αγχώνομαι πάρα πολύ και θέλω να κάνω εμετό, δεν μπορώ να αναπνεύσω και τρέμω και απλά καταληγω να ακυρώνω τα πάντα. Όταν βρίσκομαι εκτός σπιτιού, κυρίως σε καποιον δημόσιο χώρο, το πρώτο που κοιτάζω ειναι να δω που είναι η τουαλετα σε περίπτωση που χρειαστεί για να τρέξω προς αυτή. Όλο αυτο μου έχει στοιχίσει άπειρα πραγματα, εμπειρίες, φίλους κλπ, ακόμα και τη σχολή μου. Προσπαθώ να μην το σκέφτομαι αλλά αν μου μπει η ιδέα, μου έρχεται εμετός κατευθείαν. Ακόμη, λογω αυτου, δεν τρώω σχεδόν καθόλου διότι τα περισσότερα φαγητά μου προκαλούν αηδία αλλά και έχω κάποια θέματα στο στομάχι (πόνος, καούρες). Έτσι, μετά από πολλά χρόνια υπερβολικού άγχους, (το θέμα αυτό το έχω απ'το γυμνάσιο απλα υπέθεσα πως ίσως θα έφευγε μόνο του όταν θα πήγαινα πανεπιστήμιο, λογω αλλαγης πόλης κλπ) αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από κάποιον ειδικό. Το θέμα είναι όμως πως πιστεύω πως δεν θα βοηθηθώ μόνο μέσω ψυχοθεραπείας αφού όπως ανέφερα, η αναγούλα μου προκαλείται σχεδόν μόνη της, συνήθως χωρίς να το σκεφτώ και δεν φεύγει. Μπορεί ο ψυχολόγος να με παραπέμψει σε ψυχίατρο αν χρειαστεί; Εσείς τι μου προτείνετε, να παω σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο, αφού απο οσο έχω δει κάνει και ψυχοθεραπεία και φαρμακοθεραπεία.;
