Originally Posted by
TheNewOne
Ειναι τοσο ευκολο να γραφεις χωρις να περιμενεις πραγματικα απαντηση, να λες αυτο που νιωθεις σε εναν αγνωστο και να μην σε νοιαζει αν θα κριθεις. Δεν ειμαι καλα αρκετο καιρο τωρα.... Προσφατα διαγνωστηκα απο μια ψυχιατρο με καταθλιψη, δεν ξερω ακριβως τι ειδος καταθλιψη εφοσον δεν σκοπευω να ξαναπαω αλλα οχι οτι με νοιαζει και πολυ. Μου ειναι αν οχι αδυνατο, πολυ δυσκολο να μιλησω σε καποιον για αυτα που νιωθω. Το ποσο ασχημα νιωθω για τον εαυτο μου δεν περιγραφεται,δεν ειναι μονο οτι δεν μαρεσω εμφανισιακα αλλα νιωθω ντρεπομαι κιολας για αυτο που ειμαι. Καταστρεφω τα παντα και τους παντες γυρω μου, καιρο τωρα ημουν μια αποτυχια στην οικογενεια μ, ντροπη στα ματια των γονιων μου. Πριν 6 χρονια προσπαθησα να αυτοκτονησω με χαπια, νομιζα οτι το εκανα σωστα, προφανως δεν τα καταφερα. Αυτη την φορα θα γινει σωστα... Το εψαξα πολυ. Εχω καθε δικαιωμα να δωσω τελος στην ζωη μ. Καθε μερα που ξυπναω νιωθω νεκρη μεσα μ, να πρεπει να χαμογελαω για να φαινομαι φυσιολογικη, να πρεπει να πηγαινω στην δουλεια, να πρεπει να πηγαινω στην σχολη, να πρεπει να τα πηγαινω καλα, να πρεπει να ειμαι το καλο παιδι, να πρεπει να ειμαι καλη κοπελα προς το αγορι μ.... ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ. Καθε βραδυ κοιμαμαι κλαιγοντας, ο λαιμοσ μου με ποναει επειδη θελω να ουρλιαξω αλλα δεν μπορω. Κανεις δεν καταλαβαινει, κανεις τους δεν νιωθει οτι νιωθω. Οσες φορες προσπαθησα να εξηγησω με κοιτουσαν με ενα υφος του τυπου "και σιγα αλλοι εχουν σοβαρα προβληματα και αρρωστιες, εσυ τι τοσο σοβαρο εχεις που εισαι ετσι" Μακαρι να μπορουσα απλα να φυγω απο το σπιτι αλλα δεν γινεται. Ο ανθρωπος που μου κατεστρεψε την ζωη μ και την ψυχολογια μ ταυτοχρονα ειναι και οτι πιο σημαντικο εχω στον κοσμο. Αχ ρε πατερα... Συγνωμη...