Self-conscious λόγω φαλάκρας
Καλησπέρα σε όλους.
Ηθελα να γράψω για ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζω εδώ και πολλά χρόνια (τουλάχιστον δεκαπέντε) με το θέμα των μαλλιών λόγω ανδρογενετικής αλωπεκίας (κοινώς κληρονομική φαλάκρα).
Διαπιστώνω με έκπληξη πως δεν υπάρχει ειδική κατηγορία γι'αυτό το σοβαρό ανδρικό πρόβλημα (αν και μάλλον θα έπρεπε) οπότε θα γράψω αναγκαστικά εδώ.
Ξεκίνησα να χάνω τα μαλλιά μου στην ηλικία των 22 και μέχρι τα 26 είχα ήδη σοβαρό πρόβλημα εμφάνισης λόγω της ιδιαίτερα "αραιοκατοικημένης" κόμης.
Σήμερα, μία δεκαετία μετά, το πρόβλημα έχει προχωρήσει ακόμη περισσότερο (είμαι σε κατηγορία Νorwood 4-5 για όσους γνωρίζουν).
Δεν είχα ποτέ ιδιαίτερη πέραση στις γυναίκες και αντιμετώπισα αρκετές απορρίψεις ανά τα χρόνια, θεωρώ λόγω εμφάνισης (γύρω στο 1.70 και με αραιό μαλλί, οπότε καταλαβαίνετε...)
Δεν θα ήθελα να κλαφτώ, τελικά έκανα οικογένεια και αντιμετωπίζω με όση αδιαφορία μπορώ τα σχόλια για "καραφλούς", κλπ που ακούω γύρω μου (μη αντιδρώντας, λόγω υποβόσκουσας ανασφάλειας ίσως; )
Η σύζυγος μου δεν κάνει ιδιαίτερα σχόλια για το θέμα, αν και πιστεύω πως με προτιμάει με περισσότερα μαλλιά.
Ωστόσο πολλές φορές, ίσως και τουλάχιστον μία φορά κάθε μέρα, είμαι self conscious για το πρόβλημα, δηλαδή το σκέφτομαι και με ρίχνει ψυχολογικά.
Ενας φίλος μου δε, με ιδιαίτερα πλούσια κόμη, κάνει συχνά σχόλια για το πόσο λυπάται όσους έχουν χάσει τα μαλλιά τους, πόσο αξιολύπητοι είναι καθώς και πόσο σημαντικό είναι γι' αυτόν να διατηρήσει πλούσιο και υγιές το μαλλί του. Γι'αυτόν δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το να έχεις full head of hair είναι το φυσιολογικό και οτιδήποτε άλλο αποτελεί γενετική ατυχία με συνέπειες στην εμφάνιση. Δεν εξετάζει την πιθανότητα να δείχνεις αξιοπρεπής και ακμαίος έχοντας φαλάκρα. Είναι δηλαδή ένα χαρακτηριστικό των ηλικιωμένων ή των παρηκμασμένων σωματικά.
Το κάνει συχνά και δεν γνωρίζω αν είναι σκόπιμο ή απλώς αδιαφορεί για την κατάσταση μου και το λέει επειδή έτσι νιώθει. Δεν έχω απαντήσει ποτέ, λόγω ανασφάλειας που αναζωπυρώνεται όταν ακούω τέτοια σχόλια, καθώς κι επειδή πιστεύω ότι αν απαντήσω θα καταταχθώ αυτομάτως στους ανασφαλείς, ψυχολογικά προβλήματικούς λόγω της "ασθένειας" τους.
Δεν ξέρω πως να ξεπεράσω αυτό το πρόβλημα όταν τόσοι άνθρωποι γύρω εκτός από τα media, ακόμη και φίλοι στην περίπτωση μου, δείχνουν τέτοια λατρεία για το πλούσιο μαλλί και απέχθεια για τη φαλάκρα. Τι προτείνετε;