Καλησπερα σε ολους!
Ειναι το πρωτο μου post εδω περα καθως το site αυτο το βρηκα τυχαια στο google ψαχνωντας για οτιδηποτε σχετικα με την καταθλιψη κ αφου διαβασα αρκετα posts παιρνω το θαρρος να αναφερω κ το δικο μου προβλημα.
Ειμαι 25 χρονων φοιτητης στη Θεσσαλονικη κ βρισκομαι σε μια παρα πολυ ασχημη φαση.
Καταρχας το κυριοτερο μου προβλημα ειναι οτι χρωσταω σχεδον ολα τα μαθηματα της σχολης, επειδη στην αρχη ενιωσα ανεξαρτητος κ σπουδαιος κ φανταζομαι οπως πολλοι πρωτοετεις φοιτητες αποφασισα να το ριξω στην dolce vita κ να ασχοληθω αργοτερα με το λογο για τον οποιο ηρθα εδω.Μετα απο 4 χρονια παντελους αδιαφοριας κ απουσιας αρχισα να νιωθω ενα απιστευτο αγχος, σχετικα με το ποτε θα τελειωσω, τι θα πω στους γονεις μου(που ναι μεν εχουμε πολυ καλες σχεσεις, αλλα επειδη ειμαι κ μοναχογιος ενιωθα οτι εχουν πολλες απαιτησεις απο μενα) κ αναρωτιομουν αν η σχολη που διαλεξα ηταν η καταλληλη καθως με διακατειχε ενα παιδιαστικο σκεπτικο κ ενας μεγαλοιδεατισμος συμφωνα με τον οποιο πιστευα οτι μπορω να κανω μεγαλα πραγματα.Σιγα σιγα ομως, εβλεπα τα ονειρα μου να καταρρεουν κ δεν εβρισκα το κουραγιο να προσπαθησω για τιποτα, γιατι ολα μου φαινονταν βουνο κ αρχισα να μην πιστευω στις δυναμεις μου, με αποτελεσμα να μην κατεβαινω να δωσω μαθηματα γιατι ενιωθα ανικανος, να κλεινομαι στον εαυτο μου ακομα πιο πολυ, να μην εχω κουραγιο για τιποτα παρα μονο να μενω κλεισμενος στο σπιτι για μερες κ σαν αποτελεσμα ολων αυτων, να απομακρυνω τους κοντινους μου ανθρωπους.Μονο ενας αδελφικος μου φιλος εμεινε κοντα μου κ η κοπελα μου, με την οποια ειχα σχεση για 3 χρονια, μεχρι που τελειωσε τη σχολη της κ εφυγε για κρητη απο οπου ειναι.
Εδω ερχεται η δευτερη ριζα του προβληματος, γιατι αυτη η κοπελα τραβηξε τα πανδεινα διπλα μου που με εβλεπε να μην εχω ορεξη να πιασω τη ζωη απο τα μαλλια κ προσπαθουσε μονη της ουσιαστικα να με ξεσηκωσει κ να κρατισει αυτη τη σχεση.Απο τη στιγμη που εφυγε κ λογω αποστασης χωρισαμε εχει περασει σχεδον ενας χρονος, στον οποιο η ελλειψη της, με εκανε να συνειδητοποιησω πολλα πραγματα κ αποφασισα να κανω νεο ξεκινημα, το οποιο αφορουσε τη σχολη μου κ την προσπαθεια επανασυνδεσης μαζι της κ με φιλους που εχασα.Παρολο που τελικα τα ξαναβρηκα με πολλους φιλους μου κ πηρα κουραγιο, δεν μπορεσα να παρω τη μεγαλη αποφαση να ξεκινησω να ανεβαινω το βουνο των μαθηματων που χρωσταω γιατι οταν της ειπα τι αισθανομαι γι αυτην κ οτι παρολο που ξερω ποσο δυσκολο ειναι να ειμαστε απο αποσταση, τουλαχιστον μεχρι να τελειωσω, θελω να ειμαι μαζι της, μου ειπε οτι πλεον δεν μπορει να το προσπαθησει, γιατι την κουραζει η αποσταση, βρισκεται σε αλλη φαση ζωης, (αν κ μου εχει επιβεβαιωσει οτι δεν υπαρχει καποιος αλλος στη ζωη της) δεν ειναι πλεον ερωτευμενη μαζι μου κ δν ξερει αν μπορει να με εμπιστευτει πλεον σαν ανθρωπο, γιατι θελει αποδειξεις απο τη μερια μου οτι εχω αλλαξει.
Ολα αυτα με εχουν παρει απο κατω, γυρισα στην προηγουμενη κατασταση που βρισκομουν, μονο που τωρα τα πραγματα ειναι χειροτερα.Δεν κοιμαμαι καλα, χανω την ορεξη μου που κ που, δεν εχω διαθεση να κανω τιποτα, οταν μενω μονος η ψυχολογια μου γινεται ενα με το πατωμα κ νιωθω οτι εχω πεσει σε ενα βαθυ γκρεμο απο τον οποιο δεν ξερω πως θα βγω...
Εχω μιλησει με φιλους κ με γονεις, αλλα δεν νιωθω οτι με καταλαβαινουν απολυτα.Σε ψυχολογο φοβαμαι να παω γιατι δεν ξερω αν θα ειναι καλος κ δεν ειμαι σιγουρος αν μπορω να πω τα προβληματα μου σε καποιον αγνωστο.Σε αυτο το φορουμ αντιθετα,ασχετα αν δεν ειναι το ιδιο με καποιον ειδικο ενιωσα οικεια κ γι αυτο αποφασισα να εκφραστω.
Συγγνωμη για την τεραστια εκθεση ιδεων μου.Αν εχετε το κουραγιο να τη διαβασετε ολη κ να μου προτεινετε κατι θα σας ειμαι ειλικρινα ευγνωμων.
