Νιωθω οτι βρίσκομαι σε αδιέξοδο
Καλησπέρα σε ολους,
Χρειάζομαι τη γνώμη σας για να καταλαβω εαν ειμαι παρανοϊκή ή οχι. Ειμαι παντρεμένη εδω και 10 χρονια και εχουμε 1 παιδακι. Ο ανδρας μου εχει δικη του τουριστικη επιχειρηση. Και εδω αρχίζουν τα προβληματα. Καθε καλοκαιρι δουλευει απο τις 9.30 μεχρι τις 1 το πρωί. Το μεσημερι που θα κανει διαλειμμα θα κατσει να φαει στης μαμας του το σπιτι που ειναι κοντα στο μαγαζι, θα κοιμηθει εκει, θα ξυπνησει να ξαναπαει στη δουλεια και θα ερθει στο σπιτι μας οταν κλεισει το μαγαζι κατα τις 1 το πρωι. Καθε καλοκαιρι κανω παραπονα να ερχεται σπιτι μας να τρωει και να κοιμαται αλλα βρισκει δικαιολογια οτι κατι συμβαινει στο μαγαζι (ενας υπαλληλος λειπει λογω οικογενειακης υποχρεωσης) ή οτι οταν ερχεται σπιτι μας δε ξεκουραζεται γιατί ο γιος μας θα του ζητησει να παιξουν μαζι μετα το φαγητο... το θεμα ειναι οτι και σε ψυχολογο που ειχαμε παει, η οποία μεσες ακρες εδωσε δικιο σε μενα και του ειπε πως δε γινεται να δουλευει σχεδον 12 ωρες την ημερα και πως θα επρεπε να παρει εξτρα υπαλληλο για να ξεκουράζεται ο ίδιος αλλα εκεινος δε συμφωνούσε ποτε σε ό,τι ελεγε ο ψυχολογος... καθε καλοκαιρι εγω μενω με το παιδι μονη μου, εκείνος δουλεύει και μεταξυ μας δεν υπαρχει σχεση.... ουτε για ενα ποτο δεν εχουμε παει ή για ενα καφε στις 21.00 το βραδυ ειναι αδυνατον για εκεινον...ομως εγω εχω κουραστει απο την ολη κατασταση και σκέφτομαι να ζητησω διαζυγιο αλλα σκεφτομαι και το παιδι... ειμαι υπερβολική;
