Με τα πεθερικά στην ίδια αυλή
Καλησπέρα σε όλους! Νέα στο forum! Είμαι 29 ετών και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου! Πριν από δυο χρόνια και κάτι άρχισε η σχέση μου με τον άντρα μου (τον οποίο γνώριζα από το σχολείο ποτε όμως δεν είχαμε φιλική η κάθε άλλου είδους σχέση μέχρι και πριν 2 χρόνια που βρεθήκαμε και καταλήξαμε μαζί). Πολύ γρήγορα με κοινή θέληση και απόφαση έμεινα έγκυος και τώρα έχουμε ένα αγοράκι 1 έτους! Ο άντρας μου κάνει 2 δουλειές, η μια εκ των δυο είναι δίκη του επιχείρηση η μάλλον δίκη του και των γονιών του! Στο μέρος που βρίσκεται η επιχείρηση αυτη βρίσκεται και το πατρικό του, το οποιο αποτελείται από δυο σπίτια πάνω κάτω στην ίδια αυλή! Κάτω μένουν τα πεθερικά μου και πάνω εμείς με κοινή αυλή! Εγω έχω ζήσει και μεγαλώσει όλα μου τα χρόνια Θεσσαλονίκη και Αθήνα και έχω μάθει να ζω με αυτό τον τρόπο με ότι αυτό συμπεριλαμβάνει! Εκείνος έχει μάθει να ζει στο χωριο…όταν έμεινα λοιπόν έγκυος τέθηκε το θέμα για το που θα μείνουμε! Εκείνος ήθελε να μείνουμε στο χωριο..εγω πάλι όχι..και ο μεγαλύτερος προβληματισμός μου δεν ήταν η ζωή στο χωριο.. ήταν το πάνω κάτω με τα πεθερικά μου καθώς και η κοινή αυλή γιατί με αυτό τον τρόπο νιώθω πως δεν υπάρχει ιδιωτικότητα στο ζευγάρι! Δε μπορώ να γνωρίζουν τα πάντα για την κάθε μας κίνηση..ποιος μπαίνει,ποιος βγαίνει..ποτε τσακωνόμαστε.. τι ώρα φεύγουμε και τι ώρα γυρνάμε καθώς έχω μάθει να ζω ανεξάρτητα από γονείς (οι οποίοι σεβόντουσαν πάντα την ιδιωτική μου ζωή και τις αποφάσεις μου και με στήριζαν πάντα όποτε τους το ζητούσα και όχι παρεμβατικά).γνωρίζοντας ο άντρας μου ολα αυτά εξ αρχής, είχαμε αποφασίσει πως θα τον ακολουθήσω και ας μου την δύσκολο, αν όμως βλέπαμε ότι πιέζομαι η ότι έχουμε θέμα με αυτη τη «συμβίωση» θα φεύγαμε..όπως λένε όμως ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.. αφησα λοιπόν τα πάντα και το δέχτηκα..αντιμετωπίζω συχνά θέματα με την πεθερά μου Πατριαρχικού τύπου πχ αν μου ζητήσει κάτι ο άντρας μου πριν καν προλάβω να το κανω εγω το εχει ήδη τελειώσει εκείνη..θέλει συνέχεια να εχει τον πρωτο ρόλο σε ολα και ετσι αισθάνομαι σαν να είμαι πάντα δεύτερη.. θέλει να κάνει κουμάντο σε θέματα που είναι δίκη μου Δουλειά και νιώθω ότι μηδενίζει την αξία και τις ικανοτητες μου..όταν τα εκφράζω στον άντρα μου εκείνος πάντα με λέει υπερβολική και πτι θέλω να δημιουργώ θέματα συνεχώς και ότι δεν έγινε και τπτ.. δικαιολογεί πολύ συχνά τη μητέρα του και αρνείται να βάλει κάποια όρια και μ λέει πως αν έχω κάποιο πρόβλημα να πάω να την πιάσω και να της το πω..δεν είναι πάντα εύκολο όπως καθώς είναι γονείς του και θα πρέπει κάποιες φορές βα επέμβει και εκείνος για να έρθει η ισορροπία.. του έχω πει πολλές φορές να φύγουμε έστω κάπου εδώ κοντά αλλά σε δικό μας σπίτι μόνοι μας γιατί πιέζομαι πολύ ψυχολογικά με αυτά και με πολλά αλλά σκηνικά και ότι ειχε πει τώρα τα παίρνει πίσω και μ λέει ότι αυτός δεν πάει πουθενά και αν θέλω να φύγω μόνη μ και ότι όταν τα συζητούσαμε στην αρχή ήταν αλλιώς τα πράγματα με τη Δουλειά κλπ.. δουλεύει παρα πολλές ώρες με αποτέλεσμα να περνάω πολλές ώρες μόνη ενώ αν μέναμε πιο κοντά στο περιβάλλον μ που δεν απέχει παραπάνω από μισή ώρα θα είχα κι εγω παρέα και πράγματα να κανω..ολα τα βρίσκει υπερβολικά και δεν παίρνει Στα σοβαρά τους προβληματισμούς μου γιατί μάλλον εχει βολευτεί.. το θέμα είναι πως δεν θέλω να χαλάσω την οικογένεια μου.. πειτε μου τη γνώμη σας γιατί ειλικρινά έχω φρικάρει
