Επέστρεψα και πάλι δυναμικά συνφορουμίτες με νέο θέμα και με θετική διάθεση για αυτοβελτίωση! Θα ήθελα εξ'αρχής να ξεκαθαρίσω ότι το θέμα αυτό ΔΕΝ έχει καμία σχέση με οίκους ανοχής και τα τοιαύτα. Παράλειψα να αναφέρω στο προηγούμενο νήμα ότι όλο το κακό ξεκίνησε λόγω ενός φίλου που με παρέσυρε στον χώρο της αμαρτίας. Στο νέο θέμα τώρα ποια ήταν η δική σας εμπειρία στο πρώτο ραντεβού? Υπήρχαν στιγμές αμηχανίας που δεν είχατε κάτι να πείτε? Θεωρείτε ότι μια επιτυχημένη προσέγγιση βάζει γερά θεμέλια στην επιτυχία ενός ραντεβού? Επίσης πιστεύετε ότι πρέπει να φιληθεί κάποιος/κάποια από το πρώτο ραντεβού προκειμένου να μην καταλήξει καφές - γνωριμία φιλενάδων?
Επίσης θέλω να πω ότι δεν έχω το περιθώριο να βασίζομαι σε φίλους μου, πόσο μάλλον σε εκείνον που μου είπε ξεκάθαρα ότι ξενερώνει με συναισθήματα και αγάπες και θέλει μόνο πήδημα. Και του απαντάω πήδα όσο θες και πλήρωνε μια ζωή εγώ δεν πρόκειται να ακολουθήσω τον δρόμο αυτό της καταστροφής που επέλεξες.
Όχι φίλε του λέω δεν θα κάτσω εγώ με σταυρωμένα τα χέρια και από σήμερα κιόλας έκανα το πρώτο βήμα κοινωνικοποίησης και γράφτηκα στο γυμναστήριο που ήθελα.
Υ.Γ. Σε αυτό το νήμα θα ήθελα επίσης να ακούσω γνώμες από τις κοπέλες του forum σχετικά με το πρώτο ραντεβού πώς το φαντάζονται και κάθε συμβουλή καλοδεχούμενη.