Originally Posted by
Sah
Πρόσφατα γνώρισα ένα παιδί στην ηλικία μου που ζει στα όρια της ανέχειας. Άρχισα να τον βοηθάω όσο μπορώ - το κάνω έτσι και αλλιώς με πολλούς δεν είναι εξαίρεση, ούτε είχα πονηρό σκοπό-. Κάναμε κάποιες συζητήσεις, τον συμπάθησα πολύ. Πολλές φορές τον σκεφτόμουν συνέχεια και περίμενα πότε θα επικοινωνήσω μαζί του πως και πως σε σημείο που να αναρωτιέμαι μήπως τελικά τον βλέπω ερωτικά. Φυσικά κάτι τέτοιο με στεναχωρούσε και άρχισα να κάνω αναλύσεις μήπως τελικά η βοήθεια που δίνω και η παρέα που προσφέρω υποκρύπτει δόλο. Αλλά και αυτός μου έβγαζε από τη πλευρά του ένα μυστήριο Vibe και έπιανα τον εαυτό μου να γοητεύομαι, κάτι που δεν μπορώ να μην το παραδεχτώ αν και θα προτιμούσα να μην ήταν έτσι γιατί η σαγήνη δεν με τιμάει.
Ξαφνικά όλα κατέρρευσαν σε μια στιγμή. Μου μίλησε ανοιχτά. Του είπα ότι εγώ είμαι πολύ καλός φίλος και μου αρέσει η παρέα του και τίποτα παραπάνω μέχρι εκεί.
Μου απάντησε κάτι που δεν περίμενα να ακούσω. Εμένα μου είπε δεν μου αρκεί να μιλάμε χωρίς να κάνουμε κάτι και έφυγε.
Είναι δυνατόν? Να έχω τόσο καλή διάθεση απέναντί του, να τον βοηθάω, να τον έχω βάλει στη ζωή μου και να μην το εκτιμάει και να τα απορρίπτει όλα αυτά χάριν του σεξ?
Με αυτά και με εκείνα Νιώθω ότι είμαι μόνος στο κόσμο. Δηλαδή ρωτάω! παρεξηγήθηκε ότι τον απορρίπτω ερωτικά, πως γίνεται να μην κατανοεί ότι απλά αυτός είναι ο τρόπος ζωής μου? Μεγάλη θλίψη