Δεν βλέπω το νόημα ούτε για τα βασικά.
Όσο είχα την τελευταία "σχέση", αποκαλεστε το όπως να ναι, με ένοιαζε το πώς φαίνομαι. Φρόντιζα το σώμα μου όσο ποτέ. Είχα παραιτηθεί τελείως πριν (πχ να μην χτενιζομαι ποτέ, δύο φορές είχε χρειαστεί να κόψω σχεδόν όλα τα μαλλιά γιατί δεν περνούσε χτένα με τίποτα, να μην θέλω να κάνω μπάνιο, δεν άλλαζα ρούχα, κοιμόμουν και έβγαινα έξω με τα ίδια μια εβδομάδα), και όταν γνώρισα τον συγκεκριμένο άλλαξαν όλα αυτά - χτενιζόμουν, ήθελα να τα ισιώσω, έκανα μπάνιο κάθε τρεις και λίγο, άλλαζα ρούχα, πήρα ρούχα (που δεν έπαιρνα ποτέ), σκέφτηκα να μην κυκλοφορώ συνέχεια με φόρμες, τελείως διαφορετικά. Άλλος άνθρωπος. Ήμουν σε σπηλιά και είχα γίνει λίγο άνθρωπος.
Και τώρα που έφυγε κι αυτό, δεν έχω ενδιαφέρον να κάνω τίποτα από αυτά. Στεναχωριέμαι που πήρα ρούχα - ούτως ή άλλως μόνη μου περπατώ. Δεν με ενδιαφέρει αν έχουν κάποιο λεκέ, θα πω δεν πειράζει. Δεν χτενιζομαι πάλι ποτέ. Δεν με ενδιαφέρουν τα μαλλιά μου καθόλου.. Με το ζόρι αλλάζω ρούχα, τις τελευταίες εβδομάδες κοιμάμαι και περπατάω με τα ίδια ρούχα. Εκεί που έκανα μπάνιο κάθε τρεις και λίγο, τώρα δυσκολεύομαι, δεν βλέπω το νόημα καθόλου.
Έλαμπα λιγάκι, και τώρα σαπίζω.
