Μήπως 'παλεύουμε' για ανακούφιση και όχι για αποτέλεσμα;
Σκεφτόμουν σήμερα την πορεία της κατάστασής μου ανά τα χρόνια.....
Στρες, άγχος, κρίσεις πανικού, γενικευμένη αγχώδης διαταραχή, αρρωστοφοβια, φόβος θανάτου.
Το αντιμετωπίζω από τα 22 μου και είμαι 45. Έχω περάσει μεγάλες χρονικές περιόδους που ήμουν καλά, αλλά επίσης έχω περάσει 3 'μίνι' υποτροπές και 3 κύριες.
(περνάω τώρα την 3η κύρια).
Από την αρχή το αντιμετωπίζω. Έχω κάνει εκτενή ψυχοθεραπεία, είχα την 'τύχη' να βρω αμέσως αγωγή (μέχρι στιγμής τουλάχιστον) που μου ταιριάζει και κάνει δουλίτσα. Το ladose.
Έχω κάνει και λάθη. Στις 3 μίνι υποτροπές πήγαινα σε εναν τυχαίο ψυχίατρο για μια φορά, μου έγραφε ladose, το έπαιρνα, ημουνα τοσο 'κωλόφαρδος' που σε λίγες μέρες γινόμουν περδίκι χωρίς καθόλου συμπτώματα, δεν ξανά πήγαινα στον ψυχίατρο και το έκοβα μόνος μου μετά από κάνα 6μηνο με χρόνο.
Η ΟΥΣΙΑ είναι ότι συνεχίζεται όλα αυτά τα χρόνια ένας ΦΑΥΛΟΣ κύκλος.
Γίνομαι 'καλά' μέχρι να ξανά ξυπνήσει το 'τέρας'.
Μήπως η πλειοψηφία μας κάνουμε ότι κάνουμε, αγωγές ψυχοθεραπείες κτλ, απλά για να διώχνουμε το 'τέρας' μακριά ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ; Οχι για να το 'σκοτώσουμε' ;
Γνωρίζω πολύ καλά ότι ενδέχεται να πρόκειται για ανισορροπία της βιοχημείας μας και του νευρικού μας συστήματος αλλά σε τί ποσοστό και για ποιόν λόγο δεν ξέρει κανείς ακόμη.
Αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι το νευρικό σύστημα είναι σε κατάστασή υπερδιέγερσης. Αυτό είναι το πρόβλημα.
Πιστεύω ότι το νευρικό μας σύστημα έχει ένα 'όριο' όσων αφορά το άγχος.
Για κάποιον λόγο ή λόγους είτε άμεσα είτε μακροπρόθεσμα αυτό το όριο ξεπεράστηκε στον καθένα /μία μας. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα το νευρικό σύστημα να είναι σε υπερδιέγερση.
Και εμείς τί κάνουμε; Θέλουμε όλο αυτό να σταματήσει. Και μάλιστα γρήγορα.
Άλλοι παίρνουν κουτιά βιταμίνες και συμπληρώματα, άλλοι κάνουν γιόγκα και ασκήσεις αναπνοής, άλλοι κάνουν παγωμένα ντουζ, άλλοι περπατάνε ξυπόλητοι στα δάση, άλλοι κάνουν βελονισμό. Άλλοι όλα μαζί. Και καλά κάνουν.
Πολλοί άλλοι ορθά λοιπόν εκτός των παραπάνω πάμε σε ψυχίατρο, κάνουμε την ψυχοθεραπεία μας και αν χρειαστεί παίρνουμε την αγωγή μας.
Και αν όλα πάνε καλά επανερχόμαστε ή έστω γίνεται όλο αυτό διαχειρίσιμο.
Και μετά τί; Τελειώσαμε ;; Κάνουμε διαχείριση της αγωγής με τον ειδικό και βλέπουμε;;
Είναι μια τακτική ναι αλλά σε περίπτωση 'στραβής' τί γίνεται;;; Ξαφνικά η αγωγή δεν δουλεύει, γίνεται κάτι τόσο στρεσογόνο που έρχεται υποτροπή, έρχεται υποτροπή χωρίς να ξέρουμε το γιατί...
Τότε; άντε πάλι από την αρχή!
Άρα όλα τα παραπάνω ενώ αν δουλεύουν και προσφέρουν βελτίωση είναι προσωρινά.
Είναι κακό αυτό; Καθόλου και το εννοώ!
Καλύτερα η μισή ζωή μου να είναι ποιοτική και η μισή δράμα πάρα να είναι ολόκληρη δράμα.
Αλλά ίσως αυτό είναι η 'παγίδα'....
Συνεχίζω σε επόμενο post το μέρος 2ο.
