Υπάρχει “σωστός” τρόπος να στηρίξεις έναν άνθρωπο με ψυχική δυσκολία; Ή χανόμαστε στη
Έχω σκεφτεί αρκετά τελευταία το πώς στεκόμαστε δίπλα σε κάποιον που παλεύει ψυχικά είτε με κατάθλιψη, άγχος, τραύματα ή άλλο.
Πόσες φορές έχουμε πει “είμαι εδώ για σένα”, αλλά μέσα μας νιώθουμε ανήμποροι; Πόσες φορές προσπαθούμε να βοηθήσουμε και νιώθουμε ότι ό,τι κάνουμε είναι λάθος; Ή ακόμα χειρότερα… φτάνουμε να εξαντλούμαστε, να πονάμε μαζί τους, και να ξεχνάμε τον εαυτό μας.
Πού μπαίνει το όριο ανάμεσα στη συμπαράσταση και τη συναισθηματική εξουθένωση;
Πώς μπορούμε να στηρίξουμε χωρίς να σωθούμε κι εμείς οι ίδιοι;
Υπάρχει τρόπος να καταλάβουμε τι πραγματικά χρειάζεται ένας άνθρωπος που υποφέρει — χωρίς να προβάλλουμε πάνω του τις δικές μας ανάγκες;
Θα ήθελα πολύ να ακούσω εμπειρίες, σκέψεις ή ακόμα και δυσκολίες που έχετε συναντήσει σε τέτοιες περιπτώσεις. Τι σας έχει βοηθήσει; Και τι σας έχει φθείρει;
