Εξακολουθώ να σκέφτομαι τον ίδιο άνθρωπο
Βαριέμαι αφόρητα. Η κοπέλα που της είπα να φέρει κι άλλη φίλη της να πάμε βόλτα δεν έστειλε ξανά τίποτα. Υποτίθεται ότι περιμένω να μου πει τι της είπε η άλλη κοπέλα, εν τω μεταξύ υποψιάζομαι πως δεν ήθελε η άλλη και για αυτό δεν ήξερε πώς να μου το πει και δεν μου ξαναμίλησε.
Η άλλη φίλη τίποτα. Είδα το κλειστό πρόγραμμα απεξάρτησης στο ΚΕΘΕΑ είναι 5 μήνες και 4 ανοιχτό μετά. Έχουν περάσει 6 μήνες, άρα κατά πάσα πιθανότητα είναι όντως φυλακή. Που σημαίνει, μπούρδες.
Μου λείπει ο φίλος, παααρα πολύ. Τα εκατοντάδες καθημερινά μηνύματα, όχι το ένα μήνυμα στις δύο εβδομάδες. Να μου λέει για την δουλειά του, να βλέπω νόημα να μην κοιμηθώ το βράδυ και να παραμείνω ζωντανή και όχι στο κενό του ύπνου. Να μου λέει για τα βιβλία του, για τους συναδέλφους του, για την υπηκοότητα που προσπαθούσε να λάβει, για τις καινούργιες δουλειές που έψαχνε, για το βιογραφικό του. Να μου στέλνει αστεία βιντεάκια από το YouTube χωρίς να το περιμένω. Αλλά και σοβαρά, και να τα συζητάμε με τις ώρες... Να μπορώ να του γράφω ανά πάσα ώρα και στιγμή τι πρόβλημα έχω ή τι συνέβη. Και να ξέρω πως οτιδήποτε και να του πω, δεν θα έρθει καμία αστυνομία. Να μου δώσει συμβουλές. Πολλά ...
Δεν έχω τίποτα από αυτά. Δεν έχω καμία σύνδεση πλέον, σαν ένα κινητό που δεν έχει πουθενά πρίζα να φορτίσει. Νιώθω σαν να είμαι ακόμη στο πάτωμα στο μετρό. Η εσωτερική κατάσταση, αλλά και η εξωτερική, βασικά η εσωτερική λόγω της εξωτερικής, συνάδει με το να είσαι άστεγος. Όπως το σώμα χρειάζεται μια στέγη, έτσι και η ψυχή χρειάζεται την σύνδεση, χωρίς την οποία, είσαι άστεγος και χαμένος.
Περιμένω να μπορέσω κάποια στιγμή να πάρω άλλον αριθμό όταν λήξει ο δικός μου, και απλά να του στείλω ένα μήνυμα, όχι γιατί περιμένω να είναι όπως πριν, αλλά για να δω ένα "παραδόθηκε" που σημαίνει πως είναι ανοιχτό το τηλέφωνο και κατ' επεκταση πως δεν παραιτήθηκε, όπως έλεγε, και να τον ρωτήσω τι κάνει, με την ελπίδα ότι θα μου απαντήσει και δεν θα με μπλοκάρει.
*Δεν έχω κανέναν άλλον τρόπο να ξέρω ότι ζει, και αυτό νομίζω είναι το πιο επίπονο. Ακόμη βλέπω την παιδική φίλη στα σοσιαλ κι ας έχουμε να μιλήσουμε πολλά χρόνια. Όταν βλέπω ότι ανεβάζει, ότι σπουδάζει, ότι γράφει, χαίρομαι.
Το ίδιο κάνω και με άλλους, πχ μια μαμά που γνώρισα στο νοσοκομείο πριν χρόνια. Φέτος δημοσίευσε κάτι μετά από χρόνια (για διακοπές) και χάρηκα τόσο πολύ που είναι καλά!
Ο φίλος, όμως, είναι κατά των σοσιαλ και δεν ανεβάζει πουθενά, οπότε δεν μπορώ να ξέρω ότι είναι ακόμη εδώ. Πάντα με ανακουφιζε να βλέπω το παραδόθηκε, ότι το κινητό ήταν ανοιχτό, πιο πολύ από όλα. Σαν ένα φως. Το οποίο πλέον δεν βλέπω.
Νομίζω ότι απλώς δεν ανήκω σε έναν κόσμο που αντικαθιστά και περνάει από τον έναν στον επόμενο, λες και μπορούν να συνδεθούν με πολλούς. Λες και το να συνδεθείς με κάποιον δεν είναι πολύ ΠΟΛΥ περιορισμένο.
**Κάθε φορά που έφευγα από το σπίτι, είχα τον φίλο και του έστελνα, του έλεγα. Ή την φίλη, που με έγραφε και αδιαφορούσε λολ. Τώρα δεν είχα τίποτα, κανέναν να παρω τηλέφωνο, να στείλω ένα μήνυμα.
