Από τότε τότε που με πρωτοθυμάμαι...

Από τότε τότε που με πρωτοθυμάμαι, ζούσα μέσα μου, ήταν σαν να έφτιαχνα μέσα στο κεφάλι μου ένα δικό μου κόσμο, κτίζοντας τον πάνω στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος μου. Έκλεβα ώσρες και απομονονώμουν απασχολούμενος μ αυτό. Τότε, εκδηλωνόμουν άμα κάτι στο εξωτερικό περιβάλλον ήταν πολύ άμεσο και έντονο, συνήθως σαν άμυνα ή φόβος ή αντίδραση ελέγχου. Θυμάμαι από τότε τότε, τις συνανανστροφές με κορίτσια που ήταν λες και έμπαινε το νερό στο αυλάκι για ωραίες φιλίες και σχέσεις με κορίτσια. Αυτό όμως διακόπηκε όταν για κάποιους οικογενειακούς λόγους έπρεπε να μετακομίσουμε από εκείνο το περιβάλλον. Το νέο περιβάλλον ήταν άχαρο, όχι φιλικό σαν το προηγούμενο, στριμμένο. Οι σχέσεις με συνομίληκους ήταν αποφυγής ή άμυνας, λες και έπεσα από τα σύννεφα. Στο νέο αυτό περιβάλλον άρχισε να κτίζεται η μοναξιά λόγω του ότι οι υπόλοιποι προέρχονταν από τρόπο σκέψης και χαρακτήρες αλλιώτικους απ το δικό μου. Αυτός ο τρόπος συναναστροφών συνέχισε έως που μπήκα στο λύκειο και έπειτα, πιστεύοντας κι επιδιώκοντας να κτιζα μια καινούργια αρχή. Το επεδίωξα, όμως η συσχέτιση δεν άλλαξε καθόλου.

Κι όταν απομονώνεσαι δεν εντοπίζεις τις πραγματικές σου δυνατότητες. Φαντάζεσαι τον εαυτό σου να γίνεται σπουδαίος κι η αγάπη σου για τα γράμματα και η παρακολούθηση των κοινων περιστρέφεται γύρω απ αυτή τη φαντασία. Αυτή τονώνεται και από επαινετικά λόγια στο σπίτι. Ίσως αυτός ο διαμορφωθείς τρόπος σκέψης να με φόρτωσε με την καλή θέληση και να χα μαζί της έσα μου το γνώρισμα της υπομονής για τις αντιξοότητες Θυμάμαι απ το έργο ο Θάνατος του Εμποράκου, τον άσημο εμποράκο που φανταζόταν τα παιδιά του να γίνονται μεγάλοι και τρανοί μέχρι που μια μέρα ο γιος του του λέει εσύ φταις που γέμισες τα μυαλά μας αέρα ενώ ήμασταν καμωμένοι για κατώτερα πράγματα στη ζωή μας απ αυτά που εσύ μας ήθελες.

Έχω κάνει ψυχοθεραπείες όπου έμαθα πολλά, διάβασα και βιβλία αυτοβελτίωσης. Μετά την εφηβική ηλικία αυτά, αλλά ήταν σαν να και δεν άλλαξε τίποτα κι απλά έμαθα. Θυμάμαι που σαν παιδί γυμνασίου είχα βρει το βιβλίο του Ντέιλ Καρνέκυ πως να κάνετε φίλους και να επηρεάζεται τους ανθρώπους. Με κατενθουσίασε που βρήκα τέτοιο βιβλίο. Το διάβασα και επεδίωκα να το εφαρμόζω. Δεν έβρισκα ανταπόκριση.

Σήμερα, οι ενδείξεις, βασικά οι αρνητικές, αυτό το πραγματικό που εύλογα υπονοεί πως τρέχουν άλλα, μου γινονται σαν εμμονές. Θα μου πείτε πως όποιος έχει αρνητικά βιώματα είναι λες και στιγματίζεται η ζωή του. Αυτά τα βιώματα, οι ενδείξεις, καθορίζουν τις διαπροσωπικές μου σχέσεις και τις αντιδράσεις μου. Πιστεύω ιδιαίτερα στη διαίσθηση αφού έχω δει πράγματα, όχι λίγα, να βγαίνουν αληθινά κι απλά να τρέφω ψευδαισθήσεις αισιοδοξίας και χαράς. Οι άνθρωποι είτε είναι ψεύτες κι αδίστακτοι είτε φταίει ο τρόπος που τους χειριζόμαστε για να ναι τέτοιοι έναντι μας. Νιώθω έντονα πως θα πρεπε να μουν σε καλύτερη κατάσταση απ όλες της ζωής. Όμως τα ψυχικά τραύματα κι η απουσία ικανοτητας κατάλληλου χειρισμού από μέρους μου με οδήγησαν εδώ που είμαι. Όπως η ρήση του λαού πως όποιος δεν έχει νου έχει πόδια. Κι ακόμα δεν κατάλαβα, με βάση αυτά που σας είπα, αν τον χαρακτήρα, τουάχιστον στο μεγαλύτερο του μέρος τν φέρνουμε μαζί μας.

Κάπου καταλαβαίνω πως η αιτία για ότι μας συμβαίνει είμαστε εμείς οι ίδιοι και κανένας άλλος. Όμως η ευθύνη μας διαμορφώθηκε από την παιδική μας ηλικία.

Θα μπορούσα να πρόσθετα και πολλα άλλα. Αυτά σαν σκέψεις για απαντήσεις σας.

Τι να σου πουμε βρε, Γιαννη; Εσυ ξερεις τον εαυτο σου καλυτερα, σου εμεινε μονο να τον αποδεχτεις. Η μοναξια ερχεται απο μεσα, οχι απ'εξω - οποτε μην ψαχνεις για λυσεις εκει που δεν υπαρχουν.

Συμφωνω με αυτο που ειπε ο axl. Κυριως απο μεσα μας προερχεται η μοναξια, και ειναι αισθημα ανεξαρτητο πολλες φορες απο το αν εχουμε ανθρωπους γυρω μας η οχι. Πολλες φορες μπορει να υπαρχουν και ανθρωποι και να νιωθουμε μοναξια οντας αναμεσα τους κι αυτο το κοντραστ το κανει ακομα χειροτερο. Και το αντιστροφο μπορει να ισχυει. Να ειμαστε μονοι δηλαδη και με καποιο τροπο το μεσα μας να ειναι καλα σα να ειχε παρεα. Παντως θεωρω οτι ειναι καλη στρατηγικη κινηση το να μην ξεμοναχιαζομαστε εντελως. Εκτος κι αν για καποιον καιρο το εχουμε αναγκη. Αλλα μετα παλι ας συναναστρεφομαστε με ανθρωπους, εστω κι αν δεν ταιριαζουμε απολυτα, εστω κι αν δεν ειναι τελειοι για μας, γιατι, ποιος ειναι τελειος? Εμεις ειμαστε τελειοι? Οχι βεβαια..

Ούτε θεωρώ πως κατορθώνω να εκφράσω προς τα έξω με ακρίβεια τον εσωτερικό μου κόσμο. Απόδειξη και το ότι οι δυο απαντήσεις αφορούν μόνο το θέμα μοναξιά. Δεν ξέρω πως λέγεται το πρόβλημα αυτό.
Για κάποια συμβάντα που μου συμβαίνουν εδώ και καιρό βιώνω θλίψη, έως κατάθλιψη, απογοήτευση, πανικό. Για όλα αυτά δεν φταίω απόλυτα εγώ. Ούτε πάλι έχω κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου, ούτε κατάλληλες παρέες.

Mηπως δεν καταλαβαινεις αυτα που νοιωθεις σωστα; Οι περισσοτεροι ετσι ειμαστε. Χρειαζεται πολυ δουλεια και γνωση για να καταλαβεις τον εαυτο σου γιατι εχουμε μαθει να εθελοτυφλουμε.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ούτε θεωρώ πως κατορθώνω να εκφράσω προς τα έξω με ακρίβεια τον εσωτερικό μου κόσμο. Απόδειξη και το ότι οι δυο απαντήσεις αφορούν μόνο το θέμα μοναξιά. Δεν ξέρω πως λέγεται το πρόβλημα αυτό.
Για κάποια συμβάντα που μου συμβαίνουν εδώ και καιρό βιώνω θλίψη, έως κατάθλιψη, απογοήτευση, πανικό. Για όλα αυτά δεν φταίω απόλυτα εγώ. Ούτε πάλι έχω κατάλληλους ανθρώπους δίπλα μου, ούτε κατάλληλες παρέες.

---

Ο γραπτος λογος δε βοηθαει Ιωαννη, ειδικα κιολας μεταξυ ανθρωπων που δε γνωριζονται καν στην κανονικη ζωη. Οπότε μη θεωρεις οτι φταιει το οτι δεν εκφραστηκες σωστα και δεν καταφερες να εξωτερικευσεις και να μεταδωσεις απεναντι αυτο που νιωθεις. Εδω ειμαστε, ας συνομιλουμε και ολο και θα βγει καποια καλυτερη ακρη. Παντως ολοι πανω κατω οι ανθρωποι τα νιωθουν αυτα, ακομη και αυτοι που δεν τα παραδεχονται, μη θεωρεις οτι εισαι εσυ ο εξωγηινος. Παρε θαρρος απο αυτη τη σκεψη που ειναι ομως και αληθεια οτι εισαι δηλαδη ενας κανονικος ανθρωπος οπως ολοι με τα καλα του, τα στραβα του, τις αδυναμιες του, τους φοβους του, τα δυσαρεστα συναισθηματα, αλλα και τα προτερηματα, τα καλα, τις ομορφες στιγμες, τα ευχαριστα αισθηματα. Ολα αυτα σε απαρτιζουν και εσενα και ολους μας ανεξαιρετως.

με βάση αυτό που έγραψες αρχικά, εστιάζεις πολύ στη παιδική ηλικία, θεώρεις υπεύθυνα αυτά που σου συνέβησαν τότε για το οτι τώρα είσαι μόνος. Απο τη μια καταλαβαίνω, σίγουρα παίζουν ρόλο αυτά που διαδραματίστηκαν τότε για το πως θα διομορφωθεί ο χαρακτήρας σου. Και στο λέω εγώ που έχω περάσει πολλά μικρή, το να ρίχνεις τις ευθύνες στο οτι όταν ήσουν παιδί είχατε μετακομίσει, έχασες τις παρέες σου και μετά ήταν δύσκολο να συνδεθείς με άλλους όπως λες το ακούω..Όμως τώρα φαντάζομαι δεν είσαι παιδί, είσαι ενήλικας, δεν είναι σωστό να επιρρίπτεις όλες τις ευθύνες για το οτι είσαι μόνος στη παιδική σου ηλικία. Διαφωνώ σ' αυτό που έγραψες οτι είμαστε εμείς η αιτία για ότι μας συμβαίνει, όχι δεν φέρουμε πάντα ευθύνη για οτι μας συμβαίνουν, ευθύνη φέρουμε για το πως θα τα αντιμετωπίσουμε (στην ενήλικη ζωή).

Γεια σου ioannis2,
Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που σε απασχολεί πιο πολύ, ο τομέας της φιλίας, των σχέσεων, της εργασίας, ή όλα αυτά μαζί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πάντως οι προβληματισμοί σου και αυτό που αναφέρεις για βιώματα της παιδικής ηλικίας και πόσο επηρέασαν πράγματα της μετέπειτα ζωής σου είναι κάτι που απασχολεί αρκετό κόσμο. Δεν το λέω για παρηγοριά αυτό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν κάνεις ακόμα και εδώ στο φόρουμ ένα γκάλοπ για το πόσο πολύ νιώθουν αρκετοί ότι βιώματα της παιδικής ηλικίας - πχ bulling στο σχολείο, άρρωστη μάνα ή πατέρας, χωρισμοί, πλήρης απουσία τους ή απώλεια τους, αυστηρό ή ακόμα και κακοποιητικο περιβάλλον και διάφορα άλλα - τους έχουν αφήσει στάσιμους, με τραύματα ή με "κουσουρια" θα καταλάβεις ότι είναι μία πάλη αυτή για πολλούς...Το θέμα είναι να αποδεχτείς το δεδομένο αυτό για σένα, των βιωμάτων που είχες ως παιδί, και να εστιάσεις στο τώρα. Αυτό ήταν το παρελθόν, τέλος! τι να κάνουμε, να το αλλάξουμε δε μπορούμε, μπορούμε όμως να μην ασχολούμαστε με αυτό πια, αλλά να δούμε τι έχουμε στα δεδομένα μας τώρα και να πορευτούμε με αυτά. Οπότε για μένα ισχύει να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες και στόχους και να προχωραμε με όσες δυνάμεις έχουμε. Επίσης άμα προκαταβαλλεσαι από πριν και δεν κάνεις κάποιες κινήσεις, λόγω αστοχιών του παρελθόντος, στερείς από τον εαυτό σου νέες ευκαιρίες ή γνωριμίες. Και να ξέρεις δικαιούμαστε όλοι να κάνουμε λάθη, ή να μη μας πάνε όλα, οι άλλοι, οι δουλειές όπως τα φανταζόμαστε, αυτή είναι η ζωή, όντως κανείς δεν είναι τέλειος... ευτυχώς!
Τώρα αν έχεις έντονα αισθήματα θλίψης, πανικού όπως αναφέρεις, ακόμα και αν έχεις πάει σε ψυχολόγο στο παρελθόν, δοκίμασε με λίγες συνεδρίες ξανά αν γνωρίζεις κάποιον καλό, μπορεί να ξεμπλοκαρει λίγο περισσότερο αυτά που αισθάνεσαι και να σε απελευθερώσει.

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

με βάση αυτό που έγραψες αρχικά, εστιάζεις πολύ στη παιδική ηλικία, θεώρεις υπεύθυνα αυτά που σου συνέβησαν τότε για το οτι τώρα είσαι μόνος. Απο τη μια καταλαβαίνω, σίγουρα παίζουν ρόλο αυτά που διαδραματίστηκαν τότε για το πως θα διομορφωθεί ο χαρακτήρας σου. Και στο λέω εγώ που έχω περάσει πολλά μικρή, το να ρίχνεις τις ευθύνες στο οτι όταν ήσουν παιδί είχατε μετακομίσει, έχασες τις παρέες σου και μετά ήταν δύσκολο να συνδεθείς με άλλους όπως λες το ακούω..Όμως τώρα φαντάζομαι δεν είσαι παιδί, είσαι ενήλικας, δεν είναι σωστό να επιρρίπτεις όλες τις ευθύνες για το οτι είσαι μόνος στη παιδική σου ηλικία. Διαφωνώ σ' αυτό που έγραψες οτι είμαστε εμείς η αιτία για ότι μας συμβαίνει, όχι δεν φέρουμε πάντα ευθύνη για οτι μας συμβαίνουν, ευθύνη φέρουμε για το πως θα τα αντιμετωπίσουμε (στην ενήλικη ζωή).

---

Υπάρχουν οι εξωτερικοί παράγοντες τους οποίους δεν ελέγχουμε, όμως μπορούμε σαφώς να τους διακρίνουμε. Πχ πάω να δώσω εξετάσεις στο ΑΣΕΠ για μια θέση με 100 συνυποψηφίους. Το αν ήρθα 20ος δεν εξαρτάται από εμένα διότι κατέβαλα το άπαν των δυνάμεων μου. Όμως, εξαρτάται από εμένα το ότι μπήκα σ αυτή τη διαιδκασία ενώ ήξερα αυτούς τους παράγοντες.
Για την παιδική ηλικία, τουλάχιστον τη δική μου, από πολύ πρώιμα στάδια μιλώ, δηλαδή από τότε που ξεκινά η μνήμη, πιστεύω πως αυτή, τουλάχιστον εμένα, με έχει καλουπώσει σαν χαρακτήρα με προσπάθειες που συνεχίζονται έως σήμερα αλλά ελάχιστα με έχουν αλλάξει, θεωρώ δε πως ο πυρήνας παρέμεινε ο ίδιος. Για το πριν τη μετακόμιση, ως προς τις διαπροσωπικές σχέσεις, θεωρώ πως ήμουν σε μια λανθάνουσα κατάσταση, δηλαδή μάλλον είχα την προδιάθεση για το πως φερόμουν στις διαπροσωπικές σχέσεις μετά. Απλά έπειτα, το περιβάλλον δεν ήταν θετικό, κι αυτό χειροτέρεψε τη στάση μου απέναντι στους άλλους και μου δημιούργησε και πρόσθετα αρνητικά θέματα. Θεωρώ πως όσοι μεταβλήθηκαν περίπου ριζικά από την παιδική τους ηλικία έως πχ τα 30 είχαν ήδη την προδιάθεση μεταβολής λες και την έφεραν μαζί τους, απλά την εκδήλωσαν αργότερα, δηλαδή αυτή η προδιάθεση είναι μερος του πυρήνα του χαρακτήρα τους. Μέρος αυτού του πυρήνα είναι και το να περάσει άσχημα παιδικά χρόνια κάποιος (πχ βία, φτώχεια, παραμέληση) αλλά αυτά καθεαυτά τα άσχημα συμβάντα, ακόμα και συχνά ή συνεχόμενα να ταν, δεν τον επηρέασαν στο να μορφώσει το χαρακτήρα του ώστε να γίνει αυτό που γουστάρει ως χαρακτήρας διότι είχε αυτό το γνώρισμα μεταβολής - αλλαγής στον χαρακτήρα του.

Quote:

---

Originally Posted by Behappy

Γεια σου ioannis2,
Δεν ξέρω ακριβώς τι είναι αυτό που σε απασχολεί πιο πολύ, ο τομέας της φιλίας, των σχέσεων, της εργασίας, ή όλα αυτά μαζί σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, πάντως οι προβληματισμοί σου και αυτό που αναφέρεις για βιώματα της παιδικής ηλικίας και πόσο επηρέασαν πράγματα της μετέπειτα ζωής σου είναι κάτι που απασχολεί αρκετό κόσμο. Δεν το λέω για παρηγοριά αυτό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Αν κάνεις ακόμα και εδώ στο φόρουμ ένα γκάλοπ για το πόσο πολύ νιώθουν αρκετοί ότι βιώματα της παιδικής ηλικίας - πχ bulling στο σχολείο, άρρωστη μάνα ή πατέρας, χωρισμοί, πλήρης απουσία τους ή απώλεια τους, αυστηρό ή ακόμα και κακοποιητικο περιβάλλον και διάφορα άλλα - τους έχουν αφήσει στάσιμους, με τραύματα ή με "κουσουρια" θα καταλάβεις ότι είναι μία πάλη αυτή για πολλούς...Το θέμα είναι να αποδεχτείς το δεδομένο αυτό για σένα, των βιωμάτων που είχες ως παιδί, και να εστιάσεις στο τώρα. Αυτό ήταν το παρελθόν, τέλος! τι να κάνουμε, να το αλλάξουμε δε μπορούμε, μπορούμε όμως να μην ασχολούμαστε με αυτό πια, αλλά να δούμε τι έχουμε στα δεδομένα μας τώρα και να πορευτούμε με αυτά. Αυτά τα έχω ακούσει πάμπολλες φορές κι ήηδ τα γνωρίζω.Οπότε για μένα ισχύει να έχουμε ρεαλιστικές προσδοκίες και στόχους και να προχωραμε με όσες δυνάμεις έχουμε.Συμφωνώ με τις ρεαλιστικές προσδοκίες. Όμως κι αυτέ ςσκοντάφτουν στα αισθήματα - γνωρισματα που μας άφησε το παρελθόν πχ φόβος, καταστροφικότητα, άγχος κλπ συναφή, τα οποία ναι μεν τα έχουμε πια συνειδητοποιήσει, όμως θα πρέπει να τα υπερπηδήσουμε για να γίνουν οι προσδοκίες έργα. Άρα, παλεύουμε με αυτά τα αρνητικά κι εκεί που οι άλλοι προχωράν ανέμελα, εμείς το να κάνουμε ένα βήμα υπερπήδησης αυτών των συναισθημάτων - γνωρισμάτων είναι επιτυχία, έστω κι αν οι άλλοι θα σφυρίζουν αδιάφορα ή θα κοροιδεύουν άμα τους πούμε ποως για το λόγο αυτό το βήμα είναι επιτυχία. Επίσης άμα προκαταβαλλεσαι από πριν και δεν κάνεις κάποιες κινήσεις, λόγω αστοχιών του παρελθόντος, στερείς από τον εαυτό σου νέες ευκαιρίες ή γνωριμίες. Και να ξέρεις δικαιούμαστε όλοι να κάνουμε λάθη, ή να μη μας πάνε όλα, οι άλλοι, οι δουλειές όπως τα φανταζόμαστε, αυτή είναι η ζωή, όντως κανείς δεν είναι τέλειος... ευτυχώς!
Τώρα αν έχεις έντονα αισθήματα θλίψης, πανικού όπως αναφέρεις, ακόμα και αν έχεις πάει σε ψυχολόγο στο παρελθόν, δοκίμασε με λίγες συνεδρίες ξανά αν γνωρίζεις κάποιον καλό, μπορεί να ξεμπλοκαρει λίγο περισσότερο αυτά που αισθάνεσαι και να σε απελευθερώσει.

---

Για το θέμα ψυχολόγος, νιώθω ότι έφτασα στον κορεσμό, ότι τα πήρα όλα όσα μπορούσαν να μου δώσουν και πως τώρα είμαι στην εφαρμογή τους στην πράξη. Σε μια απ τις τελευταίες φορές που είχα πάει, μου είπε στη θεωρία δε σε φοβάμαι καθόλου.
Το προκαταβάλλεσαι, το συναρτώ με ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο που θα μπορούσε να γινόταν ολόκληρο θέμα συζήτηση στ φορουμ, δηλαδή τη διαίσθηση, το ένστικτο. Ένας ψυχολόγος μου είχε πει πως η διαίσθηση είναι απλά η γνώση απο τις εμπειρίες ζωής που ήδη υπάρχει μέσα μας, κι αυτή μας προειδοποιεί, λες και πρόκειται για αυτοματοποιημένη κίνηση, για καθε τι. Πολλά, με βάση τη διαίσθηση τα έχω δει να μην πέφτουν πολύ έξω.

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Ο γραπτος λογος δε βοηθαει Ιωαννη, ειδικα κιολας μεταξυ ανθρωπων που δε γνωριζονται καν στην κανονικη ζωη. Οπότε μη θεωρεις οτι φταιει το οτι δεν εκφραστηκες σωστα και δεν καταφερες να εξωτερικευσεις και να μεταδωσεις απεναντι αυτο που νιωθεις. Εδω ειμαστε, ας συνομιλουμε και ολο και θα βγει καποια καλυτερη ακρη. Παντως ολοι πανω κατω οι ανθρωποι τα νιωθουν αυτα, ακομη και αυτοι που δεν τα παραδεχονται, μη θεωρεις οτι εισαι εσυ ο εξωγηινος. Παρε θαρρος απο αυτη τη σκεψη που ειναι ομως και αληθεια οτι εισαι δηλαδη ενας κανονικος ανθρωπος οπως ολοι με τα καλα του, τα στραβα του, τις αδυναμιες του, τους φοβους του, τα δυσαρεστα συναισθηματα, αλλα και τα προτερηματα, τα καλα, τις ομορφες στιγμες, τα ευχαριστα αισθηματα. Ολα αυτα σε απαρτιζουν και εσενα και ολους μας ανεξαιρετως.

---

Με αυτά συμφωνώ, αλλά κάποτε θεωρώ τον εαυτό μου λολ σαν εξωγήινο. Ίσως αυτά τα νοητά εμπόδια μέσα μου δεν με άφησνα να δωθώ στους άλλους όπως κάνουν οι άλλοι, δηλαδή πηγαία, δυναμικά, αυθόρμητα, με πρωτοβουλία, χωρίς ίχνος απόστασης.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Υπάρχουν οι εξωτερικοί παράγοντες τους οποίους δεν ελέγχουμε, όμως μπορούμε σαφώς να τους διακρίνουμε. Πχ πάω να δώσω εξετάσεις στο ΑΣΕΠ για μια θέση με 100 συνυποψηφίους. Το αν ήρθα 20ος δεν εξαρτάται από εμένα διότι κατέβαλα το άπαν των δυνάμεων μου. Όμως, εξαρτάται από εμένα το ότι μπήκα σ αυτή τη διαιδκασία ενώ ήξερα αυτούς τους παράγοντες.
Για την παιδική ηλικία, τουλάχιστον τη δική μου, από πολύ πρώιμα στάδια μιλώ, δηλαδή από τότε που ξεκινά η μνήμη, πιστεύω πως αυτή, τουλάχιστον εμένα, με έχει καλουπώσει σαν χαρακτήρα με προσπάθειες που συνεχίζονται έως σήμερα αλλά ελάχιστα με έχουν αλλάξει, θεωρώ δε πως ο πυρήνας παρέμεινε ο ίδιος. Για το πριν τη μετακόμιση, ως προς τις διαπροσωπικές σχέσεις, θεωρώ πως ήμουν σε μια λανθάνουσα κατάσταση, δηλαδή μάλλον είχα την προδιάθεση για το πως φερόμουν στις διαπροσωπικές σχέσεις μετά. Απλά έπειτα, το περιβάλλον δεν ήταν θετικό, κι αυτό χειροτέρεψε τη στάση μου απέναντι στους άλλους και μου δημιούργησε και πρόσθετα αρνητικά θέματα. Θεωρώ πως όσοι μεταβλήθηκαν περίπου ριζικά από την παιδική τους ηλικία έως πχ τα 30 είχαν ήδη την προδιάθεση μεταβολής λες και την έφεραν μαζί τους, απλά την εκδήλωσαν αργότερα, δηλαδή αυτή η προδιάθεση είναι μερος του πυρήνα του χαρακτήρα τους. Μέρος αυτού του πυρήνα είναι και το να περάσει άσχημα παιδικά χρόνια κάποιος (πχ βία, φτώχεια, παραμέληση) αλλά αυτά καθεαυτά τα άσχημα συμβάντα, ακόμα και συχνά ή συνεχόμενα να ταν, δεν τον επηρέασαν στο να μορφώσει το χαρακτήρα του ώστε να γίνει αυτό που γουστάρει ως χαρακτήρας διότι είχε αυτό το γνώρισμα μεταβολής - αλλαγής στον χαρακτήρα του.

---

αρα με λίγα λόγια αυτό που λες είναι οτι όσοι πραγματικά άλλαξαν είναι γιατί το είχαν έμφυτο στο χαρακτήρα τους. Μιλάς για πυρήνα, προδιάθεση μεταβολής κτλ...τα πράγματα είναι πιο απλά δεν χρειάζεται να τα υπεραναλύεις τόσο. Έχεις εγκλωβίσει τον εαυτό σου σε ένα πλαίσιο νομίζοντας λανθασμένα οτι δεν μπορείς να βγεις έξω απ' αυτό. Το οτι είχες δύσκολα παιδικά χρόνια σίγουρα έπαιξε ρόλο, κανείς δεν διαφώνησε σε αυτό. Αν είσαι πιο κλειστός σαν άνθρωπος δεν είναι κακό, δεν χρειάζεται να είναι όλοι κοινωνικοί κτλ, ο καθένας είναι διαφορετικός. Αυτό μπορεί να σε δυσκολεύει στο να κάνεις καινούργιες γνωριμίες κτλ αλλά δεν σημαίνει οτι είναι ανέφικτο. Η οποιαδήποτε αλλαγή ως προς τον εαυτό μας, δεν είναι ένα προνομιακό χαρακτηριστικό που έχουν κάποιοι άνθρωποι όπως λες. Είναι απλά μια επιλογή, άλλοι ίσως δυσκολευτούν περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Στο χέρι σου είναι να αλλάξεις οτι δεν σ' αρέσει.