Πώς να είμαι ικανοποιημένη με την έλλειψη ζωής;
Δεν ξέρω. Πραγματικά πονάω, αλλά ξέρω πως θα έπρεπε να χαίρομαι που έχω ένα κρεβάτι, στέγη, φαγητό. Αλλά δεν μου αρκούν και νιώθω αχάριστη. Πονάω που δεν έχω σχέσεις, που δεν το βίωσα ούτε μια φορά στη ζωή μου, πονάω που δεν μπορώ να δεθώ με τους ανθρώπους, πονάω που δεν νοιάζομαι για κανέναν, πονάω που είμαι σκουπίδι στην εμφάνιση και δεν μπορώ να το αλλάξω, πονάω που δεν παίρνω χαρά από πράγματα όπως το περπάτημα, ή έναν καφέ, πονάω που δεν αντέχω να πάω για καφέ με τις κοπέλες, πονάω που δεν μπορώ να κάνω τίποτα.... Πονάω που τα λόγια δεν με αγγίζουν. Πονάω που ακόμη δεν έχω μια αγκαλιά, και ας πήγαινα οπουδήποτε για να τη βρω.
Γίνομαι πιο πολύ αδρανής, όλα παίρνουν παραπάνω ενέργεια... Δεν περπατάω όπως περπατούσα, απλά κάθομαι σε ένα σημείο. Μου φαίνεται και πάλι πολύ κουραστικό το να κάθομαι, θέλω συνέχεια να ξαπλώνω. Δεν έχω ενέργεια.
Δεν ήμουν έτσι.
