Νιώθω πως πιέζομαι.

Γενικά νιώθω πως με πιέζουν πάρα πολύ να βγω με άλλες κοπέλες. Συγκεκριμένα άτομα. Και ακούστε. Ούτε κοινά έχω με αυτές τις κοπέλες. Ούτε χαίρομαι, αντίθετα πονάω. Και πρέπει να κάθομαι να υποκρίνομαι πως δεν πονάω, και σήμερα δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να μην ξεσπάσω σε κλάματα από το πουθενά.

Η μία κοπέλα είναι από το σχολείο. Πηγαίναμε μαζί, αλλά ποτέ δεν είχαμε φιλία, παρά μόνο κάτι τυπικά. Βγήκα μια φορά μαζί για καφέ, αλλά ήταν άβολα, στην μια ώρα ξεμείναμε από πράγματα να πούμε και δεν θα ήθελα να βρεθώ ξανά σε αυτήν την θέση. Έχω υπάρξει σε σιωπή με άλλο άτομο, αλλά δεν ήταν άβολο, ούτε άσχημο. Με εκείνη, ήταν πάρα πολύ άβολο. Μου ξαναειπε να βγούμε, την απέφυγα 2 φορές. Πρέπει να προτείνω εγώ τώρα, όχι γιατί θέλω, αλλά γιατί πρέπει, γιατί με τρώνε οι ενοχές και γιατί θα τα ακούσω από την μάνα μου αν μάθει ότι την απέφυγα.

Η άλλη είναι η σχέση ενός συγγενή. Πάλι δεν έχω κοινά, δεν της έχουν πει για τις παθήσεις μου, οπότε προσέχω πάρα πολύ τι λέω για να μην μου ξεφύγει τίποτα - βασικά δεν λέω τίποτα. Καταπιέζομαι. Και καταπιέζομαι πιο πολύ γιατί ΔΕΝ είναι δική μου φίλη, είναι ΣΧΕΣΗ συγγενή, και δεν μπορώ να ρισκάρω τίποτα, γιατί δεν θέλω να χαλάσω την σχέση. Αλλά με φέρνουν σε πολύ δύσκολη θέση - να βγείτε για το ένα, για το άλλο, και λέω ναι ευγενικά, και μετά η μάνα μου πάλι το επαναλαμβάνει με ενθουσιασμό, και με ξαναρωτάει αν θα βγούμε, και με τσακίζει. Πιέζομαι τόσο που θέλω να κλάψω. Θέλω να πω, όχι, δεν νιώθω άνετα. Όχι, πιέζομαι. Και ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΟΧΙ. Είναι λες και μου βάζουν ένα άτομο μπροστά όπως βάζουν στους γάμους, και μου λένε, με αυτόν θα βγεις, αντί να πουν το αυτόν θα παντρευτείς.

ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν καταλαβαίνει ότι πιέζομαι, δεν καταλαβαίνει ότι ΔΕΝ έχω τίποτα να πω ΟΣΟ ΠΡΕΠΕΙ να κρύβομαι! Δεν καταλαβαίνει πόσο άσχημο είναι για εμένα. "Θα νομίζει ότι την απορρίπτεις". Ενοχές.

Βλέπω την σχέση και πεθ@ίνω 10 φορές μέσα μου, αλλά δεν ξέρει κανένας τους γιατί. Δεν ξέρει κανένας τους γιατί. Δεν βλέπουν τι βλέπω εγώ στο κεφάλι μου. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να μην κλάψω. Κατάφερα να σταματήσω στο δακρυσμα, που δεν το αντιλήφθηκε κανείς ευτυχώς, αν και κοίταζα το κενό πάρα πολύ.

Είναι να πάμε σε ένα μέρος που πήγαινα μόνο με την φίλη που εξαφανίστηκε, και ξέρω πως αν πάω, θα πνιγώ στο κλάμα. Αλλά δεν θα ξέρει κανένας γιατί.

Ντροπη ειναι, ρε συ. Εαν ανοιχτεις θα ξαλαφρωσεις και θα εχεις μια ντροπη λιγοτερο.

Μεταφέρομαι σε άλλο χρόνο, σε άλλη περιοχή, σε άλλο μέρος, και ακούω άλλες συζητήσεις και όχι τις παροντικες.

Και είναι πράγματα που προσπαθώ να θάψω, να ξεπεράσω, κι εκείνη την ώρα, απλά έρχονται μπροστά μου και τα ξαναζώ. Απλά σκάνε μπροστά μου. Δεν υπάρχει όχι, δεν υπάρχει καθόλου όχι, πατιεται το play μόνο του. Και ΔΕΝ υπάρχει pause.

και ποιος ξέρει , αλλά για τους άλλους, "ήμουν κοινωνική" και ήταν θετικό και μπράβο!!

Κανένας δε ρωτά. Σε βοήθησε; Πώς νιώθεις; Αυτό το μλκσμενο αυθαίρετο συμπέρασμα πως είναι καλά, γιατί θα έπρεπε να νιώθω καλά.

Δεν μας βοηθάνε όλους τα ίδια, πώς αλλιώς να το πω πια; Πραγματικά ΕΛΕΟΣ.

Βαρέθηκα να βάζω τον εαυτό μου σε πράγματα που ανακουφίζουν τους άλλους γιατί έχουν την ψευδαίσθηση ότι με βοηθούν, ενώ με χειροτερεύουν και με δυσκολεύουν περισσότερο από όσο θα ήταν απαραίτητο να δυσκολευτώ.