Γιατί αλήθεια;
Aποτελεί μία μυστική συνταγή της φύσης η απόκτηση απογόνων,μία προερχόμενη από το παρελθόν μας ως οργανισμών εμφυτευμένη\"διαταγή\",ένα ένστικτο δηλαδή που το ακολουθούμε απαρέγκλιτα,μία φυσική νομοτέλεια;
Ή υπάρχει κι ένα ψυχολογικό υπόβαθρο κάτω από αυτό το ένστικτο,που είναι η επιθυμία μας να νικήσουμε το θάνατο μέσω-και καλά-της μνήμης που κερδίζουμε από τους απογόνους μας,αποτελεί μία υποσυνείδητη τάση μας να αποφύγουμε το θάνατο,να παρατείνουμε χρονικά τη δική μας ζωή,με έμμεσο τρόπο;
Aν δεν το καταλάβατε ακόμη,σας το λέω χύμα.Με αμφισβητώ.Αμφισβητώ τα ίδια μου τα πιστεύω πάνω στα κίνητρα για μητρότητα.Μεγαλώνοντας δύο παιδιά,διαπίστωσα πως η μητρότητα δεν αποτελεί κανενός είδους εύκολο και ανέφελο ταξίδι,ή απόδειξη της ικανότητάς μου και του μητρικού μου ενστίκτου,τις περισσότερες φορές έπαιρνα και παίρνω όμοιες ποσοτικά λύπες,θυμούς,κούραση και τύψεις μαζί με τις χαρές και το γέλιο,τις χαλαρές στιγμές,την επικοινωνία.Υπάρχει φόβος και ανασφάλεια όταν μεγαλώνεις παιδιά,ποτέ δεν ξέρεις,ποτέ δεν είσαι σίγουρος,ίσως κάποιοι να είναι τυχεροί και να έχουν όλες τις απαντήσεις,εγώ δεν τις έχω πάντως.
Υπάρχει πάντα μία ανισορροπία ανάμεσα στο τι έχουμε στο μυαλό μας ως μεγάλωμα των παιδιών και τι είναι στην πραγματικότητα.Στην πραγματικότητα,τα παιδιά σε φέρνουν πολλές φορές στα όριά σου,ξεσκεπάζουν πλευρές σου καλά κρυμμένες,που πονάνε,απαιτούν χρόνο που πρέπει να κλέψεις για να βρεις,πολλές φορές σε βάρος της προσωπικής σου ζωής,των δικών σου,ξεχωριστών ενδιαφερόντων,κλαίνε και γκρινιάζουν,λερώνουν και πονάνε,ξενυχτάς μαζί τους σαν αρρωσταίνουν,καλείσαι να είσαι πάντα εκεί σαν σε χρειάζονται,μία συγχώνευση ζωών που δεν είναι αυτό που λέμε a piece of cake,έτσι;λολ
Σκέφτηκα και σκέφτομαι ακόμη συχνά για ποιο λόγο έκανα παιδιά,αφού το κίνητρο των περισσότερων γονέων είναι να αναβιώσουν τη δική τους παιδικότητα.Μα η δική μου παιδικότητα δεν υπήρχε,μήπως ήταν η μητρότητα ένας τρόπος να την δημιουργήσω και μέσω των παιδιών μου να ζήσω κάτι που δεν είχα την ευκαιρία να το κάνω(όχι τουλάχιστον με την έννοια που άλλοι δίνουν σε αυτήν την παιδικότητα).
Μήπως είναι τελείως εγωιστικά τα κίνητρά μας τελικά και καμία σχέση δεν έχουν με αγνά και αλτρουστικά ιδεώδη και το κρύβουμε από φόβο από τους εαυτούς μας;
Για πολλούς τα παιδιά γίνονται γιατί φοβούνται τα γηρατειά,θέλουν κάποιον να τους προσέχει,περιποιείται στα γεράματά τους,στην ανημπόρια τους,γιατί τη φοβούνται.Για άλλους αποτελούν έναν καθρέφτη ιδανικό,μία φαντασίωση μεγαλείου,έναν αντικατοπτρισμό δικό τους.
Γιατί άραγε σε κοινωνίες που είναι πιο \"εξελιγμένες\"ο αριθμός των παιδιών μειώνεται ανά οικογένεια,ενώ αυτό έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνικοοικονομική τους ανάπτυξη;Παρατηρείται το φαινόμενο τα πολλά παιδιά να είναι ίδιον,χαρακτηριστικό οικογενειών μη προνομιούχων,σε χώρες που η ζωή είναι δύσκολη και ο αγώνας για επιβίωση μεγάλος.Έχει να κάνει με την ίδια τη φύση πάλι;(κάποια παιδιά θα επιβιώσουν,άρα ένας μεγαλύτερος αριθμός παιδιών εξασφαλίζει την επιβίωση των απογόνων;)
Επίσης οι σεξουαλικά δραστήριοι άνθρωποι στις δυτικές κοινωνίες,παίρνουν προφυλάξεις για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες,άρα αυτός ο νόμος της διασφάλισης της συνέχισης του dna έχει αρχίσει σε αυτούς να μην είναι και τόσο νομοτελειακός.
Τι λέτε για όλ\'αυτά;
:o:o
