Κοινωνική απομόνωση και στίγμα
Γειά σας και πάλι,
Μετά απο καιρό κάνω τον κόπο να επικοινωνήσω μαζί σας, με τους ανθρώπους του φορουμ, δηλαδή. Κάνω ένα βήμα μπροστά και περνάω απο τον μονόλογο, το κλείσιμο στον ευαυτό μου, στον διάλογο.
Μου έχει κάνει εντύπωση πως, πλέον, οι περισσότεροι ανθρωποι, ακόμα και όσοι πάσχουν απο ψυχικές ασθένεις, έχουν καταφέρει να κοινωνικοποιηθούν (σε σχέση με τα προσφατα έτη αδυκτίωσης), έστω μεταξύ τους.
Το συνηθές φαινόμενο είναι η απομόνωση, δεν μιλάω απαραίτητα για το στίγμα, το οποίο πολλές φορές το βαπτίζουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας (και σε δεύετρη μοίρα το πλάθουν οι τριγύρω σύμφωνα με την παρατήρηση και τις πληροφορίες που έχουν για το εκάστοτε άτομο). Απομόνωση που, συχνά πυκνά, επιλέγουμε όταν μας παίρνει η κατηφόρα :(
Το έχω παρατηρήσει πολλές φορές και στον ευατό μου. Τρώω βέβαια πρώτα τις απορρίψεις και μετά κλείνομαι στον εαυτό μου. Και εφόσον δεν απεγκλωβίζομαι γρήγορα, βυθίζομαι όλο και περισσότερο στον δικό μου κόσμο.
Η πρωταρχική μου σκέψη κάνοντας εγγραφή σε αυτό το φορουμ , ήταν και είναι να βοηθήσω όσο μπορώ, μοιράζοντας κάποιες απο τις εμπειρίες μου, και αναγνωρίζοντας το πόσο θολό είναι το τοπίο για οποιον βρεθεί σε μια τέτοιου είδους κατάσταση.
Αν δεν μπορείτε να συνυπάρχετε, όντας άνθρωποι με κάποιες ιδιαιτερότητες, με κάποιους άλλους ανθρώπους, με την μάζα, ή με το όπου πάει ο άνεμος, μην πτοείστε. Κάποια αξία την έχει ο κάθενας.
Αυτά, τα λέω, πλέον, πρώτα για να τα διαβάζω και εγώ, και να παίρνω θάρρρος και σε συνέχεια αυτού για να μοιραστώ λίγη απο την αισιοδοξία μου, ευελπιστόντας πως ποτέ δεν είναι αργά, που λέει και ο σοφός ταλαιπωρημένος λαός.
