Quote:
Originally posted by Lygeri
Προσπαθώ να μην ετεροκαθορίζομαι και ταυτόχρονα έχω μεγάλη ανάγκη να νιώθω αποδεκτή από το περιβάλλον μου. Ακόμη κι αν κάποιος δεν εγκρίνει πράγματα που σκέφτομαι ή κάνω, έχω την απαίτηση από τους φίλους μου, αν δεν το νιώθουν να μου πουν μπράβο, όταν διαφωνούν τουλάχιστον να μην με κατακρίνουν, να μην με μειώνουν για το είναι μου, γιατί μου δημιουργούν ανασφάλεια, νιώθω να μου κόβονται τα φτερά, ότι ο άλλος δεν με αγαπάει για αυτό που είμαι και θέλω να το βάλω στα πόδια. Αυτό που θέλω να της αποδείξω (όχι μόνο στη φίλη μου και σε όλο τον κόσμο) είναι ότι δεν ανέχομαι κριτική για αυτό που είμαι, σε κανέναν δεν πέφτει λόγος για το τι κάνω, τι δεν κάνω, πώς πρέπει να είμαι ή να μην είμαι. Τους ενοχλώ σε κάτι? Από τη στιγμή που δεν καταπιέζω, δεν βλάπτω ή δεν κάνω κακό σε κανέναν, απλά υπάρχω!
Δεν ξέρω αν βλέπεις κάποια αντίφαση σε όλο αυτό. Λες ότι προσπαθείς να μην ετεροκαθοριζεσαι, στην ουσία όμως όταν βγάζεις τόσο μεγάλη ανάγκη για αποδοχή από τους άλλους του τι είσαι, και όταν δεν την παίρνεις και εισπράξεις κριτική, κ η κριτική σε χαλάει τόσο πολύ, τελικά ετεροκαθοριζεσαι. αυτοκαθορισμός σημαίνει (όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον), μου αρέσει να με αποδέχονται οι άλλοι γι αυτό που είμαι και το προτιμώ από το να με κρίνει ο καθένας με τα δικά του κριτήρια, όμως αν αυτό δεν συμβεί και από κάποιους συναντήσω κριτική, απόρριψη η ο,τι άλλο, εγώ εξακολουθώ να τα έχω καλά με τον εαυτόν μου εφόσον κάνω τα πράγματα που μου αρέσουν και προτιμώ, χωρίς να καταπιέζω, βλάπτω κλπ τους άλλους.