ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ Ε;

Καλησπερα ειμαι ο χρηστης sotiria tis psixis και ειμαι 21 ετων.
Είμαι φοιτητής σε ένα πολύ καλό τμήμα και Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας.Ανέκαθεν ήμουν πολύ καλός και επιμελής μαθητής.
Ωστόσο στα 13 χρόνια μου έχασα τον έναν από τους 2 γονείς μου.
Παρ'όλα αυτά μέσα από τις ψυχικές δυσκολίες που μια τέτοια απώλεια συνεπάγεται κατόρθωσα να διατηρήσω αυτές τις επιδόσεις και να πετυχώ στη σχολή της επιλογής μου(;).Το ερωτηματικό αυτό το χρησιμοποιώ διότο ήταν η επιλογή που είχα ως στόχο και πέτυχα αλλά παρ'όλα αυτά 3 χρόνια μετά δεν ξέρω αν μου αρέσει και κυρίως αν μπορώ να αποδώσω με επιτυχία όπως απέδιδα σε επίπεδο πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπάιδευσης.Ωστόσο από τότε που μπήκα στο Πανεπιστήμιο μέχρι και σήμερα τα ''έχω φορτώσει'' στον κόκορα.Δεν ενδιαφέρομαι για τις επιδόσεις μου και συγχρόνως διακατέχομαι από μια μόνιμη δυσθυμία.Πέρυσι μετά από μία σειρά επισκέψεων σε ψυχολόγο αναγνωρίσθηκε η 'αναστολή σεξουαλικής επιθυμίας'.Η αλήθεια ειναι πως μετά από 7ολόκληρα χρόνια κατάφερα να συνειδητοποιήσω την απώλεια του γονιού μέσα από αυτές τις επισκέψεις και κάποιες άλλες συζητήσεις. Ομως σήμερα, έχοντας μια μειωμένη επίδοση στο Πανεπιστήμιο αλλά και μειωμένες ορέξεις για οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα προσπαθώ να δω τι πρέπει να κανω για α)βρω το χαμένο μου ενδιαφέρον και την αποδοτικότητα του παρελθόντος β)να επιλύσω το θέμα αναστολής σεξουαλικής επιθυμίας και της ενεργοποίησης της σεξουαλικής μου ταυτότητας γ)να αποβάλλω εμβόλιμες ιδέες για αυτοχειρία σε κρίσεις εσωτερικού πανικού κι απογοήτευσης.

φιλικά,
i sotiria tis psixis

Συγχαρητηρια για αυτο που εχεις καταφερει μεχρι τωρα.

Δεν υπαρχει ευκολη απαντηση , ηδη σε ειδικο πηγαινεις ελπιζω να μπορεσει να σε βοηθησει.Προσπαθησε και συ για το καλυτερο...μια συμβουλη μονο μην προσπαθεις να εισαι ο best of the best σε βαθμο επιδοσεων , το λεω με καθε επιφυλαξη γιατι δεν σε ξερω , αλλα φυσικα αν ειναι και αυτος ο στοχος σου να εισαι απο τους καλυτερους και εχεις τις ικανοτητες go for it.

Ελπιζω να σου πανε ολα καλα και να βρεις τον δρομο σου.

Πλέον δε μπορώ να ειμαι best of the best...εχω βγει από το \'κάδρο\' των καλύτερων.Όσον αφορά τις συνδεδρίες τις έχω ληξει εγώ εκούσια από πέρυσι το καλοκαίρι.δυστυχώς είδα πως η συμβολή ενός ειδικού είχε εξαντληθεί και πλέον κανείς δε μπορούσα να συνεισφέρει κάτι περισσότερο εκτός από εμένα.
Απλά δε μπορώ να κρύψω την απογοήτευση για την μειωμένη απόδοση...Προσπαθώ να την αποδώσω σε κάποιον παράγοντα ωστε να μπορέσω να τον αντιμετωπίσω κι ολας αλλά εις μάτην...

Αν εχεις καποιο προβλημα ψυχολογικης υφης...τοτε δικαιολογουνται οι...κακες επιδοσεις.

Προσωπικα απο τοτε που αρωστησα πασχω απο...χρονια τεμπελιτιδα , οχι οτι δεν ημουν τεμπελακος και παλια αλλα το εχω παρακανει καπως...και μου ερχονται κακες επιδοσεις.

Ειναι κατι που σκοπευω να πολεμησω να αλλαξω.

Φυσικα δεν σε κατηγορω ως τεμπελη...για μενα λεω οτι εχω μια νοθρωτητα λογω του οτι παιρνω και καποια φαρμακα τεσπα.

Σημασια εχει να προσπαθησεις να αντεπεξελθεις γιατι τα ψυχικα προβληματα αν εχεις καποιο δεν επιλυονται ευκολα:(

Χμ,μετα από την αναφορά της οξείας τεμπελίτιδας αρχιζώ και το σκέφτομαι ως \'νόσο\'. Η αλήθεια ειναι πως ποτε δεν με ειχε απασχολησει διοτι παντα ειχα παραγωγικότητα και αποδοτικότητα.Βέβαια, επειδή άνθρωποι είμαστε όλοι μας, και η τεμπελίτιδα μπορεί να εμφανιστεί και στον πιο δημιουργικό χαρακτήρα,αρχιζω και αναθεωρώ αναφορικά με την τεμπελίτιδα...(ίσως με τη μορφή ψυχικής και σωματικής εκφόρτησης ως αντίβαρο των προηγούμενων δύσκολων κι απαιτητικών ετών,απο κάθε άποψης...)

Η τεμπελιτιδα...κακως την ανεφερα ετσι καλυτερα να χρησιμοποιουσα την λεξη αδρανεια οπως οταν πασχεις απο καταθλιψη και δεν θες καν να σηκωθεις απο το κρεββατι...καπως ετσι.

Εγω ειμαι σε ντεμι σταδιο:P

Εύχομαι λοιπόν και στους 2 μας,μετά από ένα εύλογο χρονικό διαστημα να εχουμε ξεπεράσει την αδράνεια και να επιστρεψουμε στα \'\'φυσιολογικά \'\' μας.Γιατι ετσι θα εχει ξεπεραστει τοιουτοτρόπως και η καταθλιψη...

Το αντικείμενο της σχολής σου το αγαπάς;Γιατί αν όχι,δεν υπάρχει το κίνητρο που θα σε οδηγήσει στην απόδοση που ζητάς.Ίσως να σκεφτόσουν διαφορετικά.Αντί να πιέζεσαι και να ζητάς να αποδώσεις με το ζόρι,οπότε τσουπ και οι ενοχές και οι συγκρούσεις,να θέσεις έναν χαμηλότερο στόχο(να τελειώσεις τη σχολή απλά,δίχως κάδρα πρώτων και άλλα που σε καταπιέζουν)και μετά να συνεχίσεις σε έναν τομέα που θα τον αγαπάς και θα σε φτιάχνει.Σκέψου επίσης γιατί \"πρέπει\"να αποδίδεις τα μέγιστα για να σε εκτιμάς.Δίχως το χάρακα της απόδοσης,μπορείς να εκτιμάς τον εαυτό σου γι αυτό που είσαι;Πώς μπορείς να δημιουργήσεις τις συνθήκες ώστε να αγαπάς τον εαυτό σου ξέχωρα από το αν ξεχωρίζεις σε τομείς ή όχι;
Κάποιες πρώτες σκέψεις.:)

Το αγαπάω,ή πιο σωστά το βρίσκω ενδιαφέρον...
Δεν είναι οτι χρησιμοποιώ χάρακα απόδοσης για να με εκτιμήσω...
Απλά διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει ο ζήλος και η όρεξη που προσδοκούσα ή που έδειχνα σε επίπεδο σχολείου όταν ήμουν νεότερος..
Χμ,για να είμαι ειλικρινής μέχρι και πρότινος έλεγα οτι ο καθείς πρέπει να ασχολείται με αυτό που απλά τον \'φτιάχνει\' και μόνο.Αλλά στις ημέρες και στις περιόδους κρίσεις,που πολυτέλειες για τέτοιες επιλογές...

το Δεν ενδιαφέρομαι για τις επιδόσεις μου σημαινει οτι δεν περνασ μαθηματα η οτι τα περνασ με 5; βασικα θα πρεπει να αποδεχτεισ το γεγονοσ οτι πια δεν μπορεισ οπωσ παλια γιατι ετσι θα μπεισ στην διαδικασια να προσπαθησεισ γιατι αλλιωσ σνομπαρεισ την προσπαθεια δηλαδη η παω για 10 η λευκη κολλα υπαρχει και το 5 δεν χαθηκε ο κοσμοσ

μακαρι να μπορουσα να πω παω για δεκα...
οχι,δεν το εχω πει ποτε αυτο γιατί απλα δεν υπαρχει η ορεξη και η διαθεση να \'παλεψω\'για το δεκα και γενικα για το καλυτερο δυνατό αποτέλεσμα.
ειναι φορες που αισθανομαι φορτωμενος και εξαντλημενος απ οσα εχω ζησει.σιγουρα υπαρχει και κοσμος που εχει ζησει σαφως δυσκολοτερα.
απλά όταν από τα 13,εχεις βιωσει το πιο σκληρο προσωπο της ζωης την απωλεια γονιου...κι ας μη το καταλαβαινεις ξεφορτιζεσαι απο ψυχικα αποθεματα μονο και μονο προσπαθωντας να ερμηνευσεις τα πραγματα...
που δυναμη και διαθεση μετα...

Θα ήθελες να μας πεις ποιον από τους δύο γονείς σου έχασες;Kαι πώς;
Γιατί υπάρχει και η περίπτωση αυτό που εμφανίζεις να μην είναι μία απλή δυσθυμία,αλλά PTSD.Eίναι μία εκδοχή.Φυσικά δε γίνονται διαγνώσεις,απλά είναι αρκετά πιθανό σε παιδιά που βιώνουν ισχυρό τραύμα,όπως η ξαφνική απώλεια σημαντικής αγαπημένης μορφής να το εμφανίζουν.Ο ειδικός σου διέγνωσε μόνο δυσθυμία;Γιατί οι αυτοκτονικοί ιδεασμοί προιδεάζουν για κάτι τέτοιου τύπου,όχι για μία δυσθυμική κατάσταση.Μου φαίνεται λίγο πιο περίπλοκο,μια ιδέα ρίχνω,μήπως να ξανασυζήταγες με τον ειδικό,γνωρίζει για τις αυτοκτονικές τάσεις που σε πιάνουν από καιρό σε καιρό;

Nα σου μιλήσω ειλικρινά,το λιγότερο που θα έπρεπε να σε ενδιαφέρει θα ήταν η απόδοση,υπάρχουν άλλα που προέχουν από αυτό(προσωπική μου άποψη,θα επικεντρωνόμουν πρώτα στο πώς θα βρω τον τρόπο να φέρω ξανά τον εαυτό μου στο δρόμο της χαράς και μετά να ξαναγίνω επιμελής.Επιμέλεια δίχως χαρά,δεν είναι επιμέλεια για την επιμέλεια;Kαι επίσης η αναστολή σεξουαλικής επιθυμίας,πάλι συνδέεται με τη γενική τάση σταδιακού\"κοψίματος\"των οδών προς την ανακούφιση και τη χαρά.

Μήπως να έπαιρνες και την άποψη ενός ψυχίατρου πάνω στο τι ακριβώς αντιμετωπίζεις,μία σκέψη κάνω.Επίσης,ο γονιός που απέμεινε,μάνα ή πατέρας,πώς χειρίστηκε το πένθος,πώς ήταν η ζωή τα χρόνια μετά το αρχικό πένθος.Επανήλθε σταδιακά στη ζωή,ασχολήθηκε και μαζί σου,πώς εξελίχθηκε σαν άτομο και στη μεταξύ σας σχέση;

Ο γονιός που έχασα ήταν η μητέρα.
Η ξαφνική απώλεια δεν ήταν τόσο ξαφνική εν τέλει.Ήταν ένα χρονίζον πρόβλημα υγείας το οποίο εγώ εσκεμμένα από την οικογένεια αγνοούσα και η ραγδαία επιδίνωση του με \'εκανε\' να το μάθω με το χειρότερο τρόπο
Όσον αφορά την επιδίωξη της επιμέλειας ήταν το μόνο που μου είχε μείνει και φυσικά έδινε νόημα και χαρά στην καθημερινότητα μου.Σίγουρα οι επιτυχίες και οι αναγνωρίσεις των προσπαθειών για κάθε άνθρωπο,πιστεύω, πως συνιστούν παράγοντα ευτυχίας και χαράς.
Τώρα όσον αφορά την παρουσία του άλλου γονιού όπως και της υπόλοιπης οικογένειας ήταν σημαντική και καθοριστική για τη συνέχεια.Βέβαια πλέον,μετά από 7 χρονια πένθους έχει φτιάξει την προσωπική του ζωή...
Ήταν πολύ δύσκολο να διαχειριστώ το πένθος αλλά και να ερμηνεύσω την απώλεια,λίγες φορές το συζήτησα μαζί τους,δεν ήθελα να φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση προσπαθούσα μόνος μου να απαντήσω σε ερωτηματικά...
Σίγουρα,ένας άνθρωπος που προσπαθεί να ερμηνεύσει άλλου είδους ερωτήματα και να δώσει τις εσωτερικές του μάχες πολύ πιθανόν να μην έχει σεξουαλικές επιθυμίες, ή τουλάχιστον το προσωπικό του άλγος δεν του επιτρέπει να τις εκφράσει...
Τέλος,αναφορικά με τις ιδέες περί αυτοχειρίας δεν νομίζω πως είναι κάτι ιδιαίτερα ανησυχητικό καθώς μπορώ να φανταστώ πως όλοι οι άνθρωποι σε δύσκολες περιπτώσεις εχουν σκεφτεί κι αυτή τη \'\'΄λύση\'\'. Ή τουλάχιστον δεν είμαι χαρακτήρας που ζω και ξυπνώ με αυτή την εμμονή...
Για το PTSD τι να πω;Δεν το είχα ξανακούσει...Προς στιγμή μου θύμισε την PSTN γραμμή του ΟΤΕ(!)
αλλά με μια προσεκτική αναζήτηση στο google μπόρεσα να μάθω λίγα
περισσότερα πράγματα για τη διαταραχή αυτή...