Ζηλευω απιστευτα τρομερα και βασαναστικα το συντροφο μου.Καθε φορα που βγαινει μονος φοβαμαι ,με τρωει μεσα μου οτι κατι κακο θα συμβει.Ξυπναω και κοιμαμαι το βραδυ με το αισθημα αυτο μεσα μου.Δεν ξερω αν ζηλευω αρρωστημενα,εχω μια δικαιολογια οτι κοιταει αλλες καθε φορα που βγαινουμε.Και κοιταει συνηθως αυτες που λεει οτι ποτε δεν θα εκανε σχεση μαζι τους(τις πολυ προκλητικες γυναικες).Εγω δεν ειμαι και καμια θεογκομενα αλλα τρωγομαι,ειμαι μια μετρια συμπαθητικη κοπελα.Η αυτοπεποιθηση μου εχει γινει ενα με το χωμα,καθε φορα που κοιταει καποια αλλη μπροστα μου γινομαι χιλια κομματια.Το εχω συζητησει μαζι του οτι με ενοχλει αλλα δεν πιστευει οτι κανει κατι ασχημο,τα ριχνει ολα σε μενα και στην δηθεν υπερβολη μου.Δε θα πειραζε να κοιταει φυσιολογικα πιστευω και εγω οτι το ωραιο ειναι για να το θαυμαζουμε αλλα οταν καρφωνεται σε καποια απο μεσα μου κανω συγκριση και πελαγωνω,ποναω,δεν μπορω να το διαχειριστω.
