γιατι ποναμε...μια θεώρηση
Θα επιχειρησουμε να δώσουμε νόημα και σχήμα σ'ένα τόσο κοινό και συχνά παράλογο αίσθημα .
Δεν πονάμε λοιπόν προφανώς λόγω της απώλειας του αγαπημένου αντικειμένου , αλλά λόγω των συνεπειών που προκαλούνται μέσα μας απ'την απώλεια .Πονάμε γιατί χάνουμαι μία απ'τις πηγές διέγερσης και τροφοδότητσης της δύναμης της επιθυμίας μας , γιατι ο ψυχικός καθρέφτης που αντικατοπτρίζει τις εικόνες μας καταρρέει .
Χάνεται τέλικα ο συμβολικός άλλος που οριοθετούσε και έδινε οντότητα στην ύπαρξη μου , ο Φρόυντ έλεγε ''ξέρω ποιόν έχασα αλλά δεν ξέρω τί έχασα''
Αυτό λοιπόν που θα κρατήσουμε είναι οτι κάθε αντικείμενο-πρόσωπο-κατάσταση που χάνεται παίρνει μαζί του μια συνοχή που ήταν απαραίτητη για να μπορώ να φαντασιώνομαι μέσα στον κόσμο . Να υπάρχω .
Θα επαναλάβουμε λοιπόν:κάθε απώλεια καθεαυτή δεν έχει σημασία όσο το νόημα με το οποίο σ'αυτήν είχαμε επενδύσει ...
