Κατάθλιψη.....η καλή μου φίλη εδώ και χρόνια.
Κατάθλιψη.....η καλή μου φίλη εδώ και χρόνια. Την ξεπερνώ.... αλήθεια περνάω εποχές πολύ όμορφες. Αλλά δεν την ξεχνώ. Ούτε κι εκείνη εμένα. Ξέρω ότι είναι στη γωνία και με περιμένει. Είναι σαν τον πιστό ατζέντη που με ακολουθεί παντού κι άλλοτε παραμένει διακριτικά στη γωνία κι άλλοτε τρελλαίνεται από χαρά να μου απλώνει πλουσιοπάροχα την αγκαλιά του για να βυθιστώ με ανακούφιση σ\' αυτήν. Γιατί η επιστροφή είναι ανακουφιστική. Όταν είμαι μακριά της είμαι σε συνεχή αγώνα να διατηρήσω αυτήν την σπάνια αίσθηση της ζωής, της ροής, της κίνησης, της \"κανονικότητας\". Η υπέρτατη αλήθεια μου αποκαλύπτεται και χαίρομαι που καταφέρνω να καταπιώ το παραμύθι ότι αξίζει να υπάρχω. Αλλά μέσα μου ξέρω... ΞΕΡΩ... Είναι όμορφα τα παραμύθια αλλά όταν τα βαρεθούμε επιστρέφουμε στην πραγματκότητα. Αλλά και στην πραγματικότητα της κατάθλιψης πάλι μέσα μου ξέρω...ΞΕΡΩ... Σαν τη γρίπη είναι και θα περάσει. Πόσο θα μας πάρει αυτή τη φορά; Για να δούμε... Η ζωή είναι συμπαθητική και \"παρασυρτική\", κάποια ορμονική διαταραχή ίσως με κάνει να καταπίνω το παραμύθι ότι τάχα είμαι άρρωστη. Θα ξανακυλήσει το αίμα γρήγορα στις φλέβες, η αδρεναλίνη είναι εκεί στη γωνία και με περιμένει. Καλή μου φίλη κι αυτή. Έχω πάψει πια να ψάχνω ποιά είναι η αλήθεια και ποιά η πλάνη. Η ψυχή μου ακολουθεί τη φυσική νομοτέλεια: ξημερώνει, βραδυάζει, ξημερώνει...