Originally Posted by
ioannis2
Αυτό που εγώ κατάλαβα, παιρνώντας παλιά από παρόμοιες φάσεις, είναι ότι στο τέλος κουραζόμαστε χωρίς λόγο (αφού η ένταση της σκέψης μας εξαντλεί σωματικά), χάνουμε το χρόνο μας άσκοπα αφού όσο σκεφτομαστε τετοια είμαστε στην αδράνεια, κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στον εαυτό μας αντί να χαιρόμαστε όμορφες στιγμές με τους άλλους. Αυτά είναι που μένουν στο τέλος!!!! Δλδ ζημιά!!....για παράλογες, μη πραγματοποιήσιμες, φανταστικές σκέψεις που τους επιτρέπουμε να παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις μέσα στο κεφάλι μας. Για κοινό μας προβληματισμό............