Printable View
Από όσα καταλαβαίνω για σένα, αυτή έχασε που σε έχασε. Μπορεί να της λείπεις, αλλά να μην έχει τον τρόπο να πιάσει το νήμα από την αρχή. Μπορεί και όχι. Το ιδανικό είναι να προσφέρουμε τα πάντα και με γνήσια χαρά, αλλά η εμπειρία δείχνει ότι τις περισσότερες φορές αυτό δεν ισχύει. Δυστυχώς. :thumbdown: Δεν πειράζει. Ας ζούμε για τις εξαιρέσεις.
Σκατένια πλάσματα είμαστε, asteropi μου. Ζηλιάρικα, ανταγωνιστικά, μίζερα και κακά. Λες και έχουμε στην τελική να μοιράσουμε τίποτα!
Η αλήθεια είναι οτι κανείς από τους φίλους μου δεν είναι/ήταν ποτέ παχύσαρκος και θέλω να πιστεύω οτι ποτέ δεν έπαιξαν ρόλο στη φιλία/παρέα που κάναμε και τα δικά μου κιλά. Πέρα από σύντομες συζητήσεις(αλλά ουσιαστικές, δε χρειάζονται αναλύσεις επί αναλύσεων αλλά να ξέρεις οτι αν χρειαστείς βοήθεια και συμπαράσταση θα την έχεις) που μου κάνανε για το βάρος μου δεν ήταν ποτέ ένα από τα θέματα που απασχολούσαν σε τακτική βάση(ξέρεις οι αντροπαρέες ασχολούμαστε κυρίως με σοβαρά θέματα όπως γκόμενες, φράγκα, ξύδια, αυτοκίνητα και ομάδες;). Γι'αυτό και στράφηκα τόσο έντονα προς το φόρουμ πιθανόν, οχι γιατί δεν ήθελα να συζητήσω με τα κολλητάρια μου αλλά επειδή μάλλον δε θα καταλάβαιναν όλη τη κατάσταση ή έτσι πιστευα εγώ.Quote:
Originally posted by Ava
Φίλιππε, αυτές οι αλλαγές που παρατηρείς, είναι οι καλές. Υπάρχουν και οι άλλες, που εύχομαι να μην τις βιώσεις. Αυτό εξαρτάται και από τον κύκλο σου. Μπορεί ξαφνικά φίλοι σου, σύντροφοι της παχυσαρκίας, να αρχίσουν να σε απομακρύνουν από κοντά τους, μιας και δεν έχετε πλέον κοινό παρανομαστή. Ποντάρω στο ότι οι άντρες δεν είστε τόσο ανταγωνιστικοί μεταξύ σας. Οπότε, απόλαυσε τις καλές πλευρές της προσπάθειάς σου.
Τα άτομα που με ενδιαφέρουν πραγματικά(φίλοι και συγγενείς) δεν έχουν αλλάξει συμπεριφορά απέναντι μου ιδιαίτερα και νιώθω οτι έχουν χαρεί ειλικρινά με την αλλαγή μου αλλά και πιο μακρινοί δε μου έχουν δείξει περίεργες συμπεριφορές. Μάλλον είμαι τυχερός... ή άφελης ξέρω γω...
Τώρα πιθανόν να μπαίνω σε ευαίσθητες περιοχές αλλά δε ξέρω κατά πόσον μπορείς να τη θεωρείς φίλη σου τη συγκεκριμένη κοπέλα εκτός κι αν σύντομα καταλάβαι το λάθος της και το δείξει έμπρακτα και όχι με μια απλή συγνώμη. Και είμαι τόσο αυστηρός επειδή εγώ τουλάχιστον φίλους μου θεωρώ άτομα που έχουν σταθεί δίπλα μου σε δύσκολες καταστάσεις ή που με θέλησαν δίπλα τους στα δικά τους δύσκολα και έχουν σφυρηλατηθεί ισχυροί δεσμοί που δε πιστεύω οτι δοκιμάζονται εύκολα από εγωισμούς και μισαλλοδοξίες. Δλδ δε πιστεύω οτι η κολλητή παρέα μεταφράζεται αυτόματα και σε φιλία, έτερον εκάτερον.
Τις συζητήσεις των αντρικών συντροφιών τις γνωρίζω καλά, μιας και έχω συναναστραφεί σε φιλικό επίπεδο πολλούς άντρες. Με ένιωθαν μία από αυτούς (να ανησυχήσω)? και πολλές φορές εκφραζόταν μπροστά μου ελεύθερα. Μου αρέσει το απλοικό (συγχώρεσέ με) στυλ των συζητήσεών σας και η to the point κατάληξη. Όχι σαν εμάς, που αναλύουμε με τις ώρες τα ίδια και τα ίδια. Κατά τα άλλα κι εμείς ασχολούμαστε με γκόμενους, φράγκα, ξύδια. Χωλαίνουμε λίγο στα αυτοκίνητα και στις ομάδες.
Ως προς την τελευταία παράγραφο, συμφωνώ σε όλα. Μόνο που αυτό είναι το ιδεατό. Στη ζωή έχω σταθεί στα δύσκολα των φίλων μου, αλλά στις δικές μου δυσκολίες η βοήθεια δεν έρχεται από εκεί που περιμένω, αλλά από αλλού. Ναι, είναι ευαίσθητο το θέμα, με απασχολεί πολύ τις τελευταίες μέρες και ο θυμός μου έχει αρχίσει να φουντώνει και κλιμακώνεται όσο το συζητάω. Θεωρώ κι εγώ απαράδεκτη τη στάση αυτή και ακατανόητη επίσης. Είμαι 71 κιλά, δε μοστράρισα ποτέ καμία κορμάρα, δε ζήτησα συγχαρητήρια, δεν της έφαγα τον άντρα. Συγνώμη δεν πρόκειται να ζητήσει, γιατί δεν θα παραδεχτεί ποτέ κάτι τόσο ταπεινωτικό. Ένα τηλέφωνο ζητώ Φίλιππε, αυτό θα με ικανοποιούσε για αρχή.
Να ανησυχήσεις; Το κάθε άλλο, τιμή σου και καμάρι σου! Οι ελάχιστες γυναίκες που έχω γνωρίσει και έκαναν μια αντροπαρέα να νιώσει αρκετά άνετα ώστε να συζητά ελεύθερα(αν και μετάξύ μας όταν είμαστε μόνοι μας είμαστε ακόμα πιο κάφροι) είναι από τα πιο cool άτομα που ξέρω!!!
Κατανοώ τη στάση σου, κι εμένα αν μου συνέβαινε δε θα ξέγραφα έτσι απλά ένα φίλο... αλλά και η κατανόηση και η υπομονή έχει όρια. Όσο για τη συγνώμη είναι περιττή, οι πράξεις μετράνε,
Έχει όρια, Φίλιππε, και τα δικά μου σχεδόν εξαντλήθηκαν..
Περιμένω πάνω από ένα μήνα για να μου τηλεφωνήσει, τι θα γίνει? Όταν της τηλεφωνώ εγώ, δηλώνει απούσα και επιτέλους, για να σκεφτώ και λιγάκι αντρικά, θα τελειώνει αυτή η ιστορία ή όχι? Δε σκοπεύω να τη διαιωνίσω..
Όσο για τις καφρίλες, προφανώς είμαι τόσο cool, ώστε έχω ακούσει άπειρες! Δε φαντάζεσαι τι έχω ακούσει!
Πονάω πάντως, μη νομίζεις (τώρα μιλάει η γυναίκα μέσα μου). Πονάω πολύ, που χάνω με αυτό τον ηλίθιο τρόπο μια φίλη, που τη νόμιζα φίλη ζωής.
Αχ και εγώ εκείνο το ρημάδι το τηλεφώνημα περίμενα που δεν ήρθε ποτέ!....
Νομίζω πως δε πρέπει να κάνεις άλλη κίνηση, το μπαλάκι είναι στο γήπεδο της και η επόμενη κίνηση δική της...
Πονάς φυσικά και σε νιώθω, δεν είναι αποκλειστικά δικό σας προνόμιο ξέρεις. Είναι κρίμα αλλά, σκέφτομαι οτι αν δε μπορεί να αντιμετωπίσει αυτή τη θετική αλλαγή στη ζωή σου αν θα μπορούσε να σου σταθεί όταν θα τη χρειαζόσουν και η απάντηση είναι μάλλον όχι οπότε... ίσως να 'ναι καλύτερα έτσι.
Ίσως.. Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Και ξέρεις κάτι? Σε λίγους μήνες θα είμαι 60 κιλά. Πώς θα το διαχειριστεί τότε? Ας γίνει τώρα αυτό που έχει να γίνει, είμαι έτοιμη. Αναγκαστικά.
Θα μου στεκόταν, αν ένιωθε ότι είναι ανώτερη και με ελεεί, αυτή είναι η απάντηση, δυστυχώς..
Σήμερα φόρεσα το πάνω από μια φόρμα του αδερφού μεγέθους Medium και μου ερχόταν κανονικά. Προφανώς και θα ήταν φαρδιά η γραμμή αλλά MEDIUM;;;
Με το ζόρι με βάλανε να τη φορέσω, ακόμα δε το πιστεύω οτι μου ήταν ΟΚ... είμαι κανονικότατα και χωρίς καμία υπερβολή σοκαρισμένος...
Απλά δε γίνεται να φόρεσα Medium, το αρνούμαι. Μου κάνουν πλάκα, που είναι κρυμμένες οι κάμερες;
ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑΤΟΣ. Ευχαριστώ για την ανοχή σας.
Ποιά ανοχή;Μας γεμίζεις όλους-είμαι σίγουρη-απέραντη χαρά και περηφάνια!
MEDIUM!!!! GET USED TO IT!!!
Όχι όχι !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μην το αρνείσαι!!!!!!!
AVA τι εγινε με τη φιλη σου σε πηρε;
Λοιπόν, έκανα εγχείρηση 6-12-11. Έχω χάσει μόλις 7 κιλά ( φανταζόμουν ότι κάθε μέρα θα έχανα και κιλό) ήτοι είμαι στα 107.7 και
1. αίσθμα πείνας έχω εδώ και 3-4 μέρες. φαντάζομαι είναι φυσιολογικό? Δηλ όχι συνεχές αλλά πείνασα 1-2 φορες ίσως και τρεις.
2. Αίσθημα λιχουδιάς μου ήρθε ( χωρίς πείνα πραγματική) πριν απο 1-1.5 εβδομάδα, που είτε ικανοποιήθηκε με 1-2 κουταλιές είτε όχι, καθώς δεν τρώω ακόμα σκληρά πράγματα. Μου λείπει η αίσθηση του μασήματος.
3. Σε τρεις ζόρικες συναισθηματικά στιγμές μου ήρθε διάθεση και σκότωσα 1 φρυγανιά στο τσάι ή 1/2 γιαούρτι (συναισθηματικά εξαρτημένο ανακλαστικό πρέπει να το πολεμήσω)
4. Λόγω του νιανια ενώ τα γλυκά μου αρέσουν αλλά δε μπορώ να πω ότι με τρελαίνουν κιόλας ( μου λείπουν ουσιαστικά αλμυρές γεύσεις και ποικιλία ή νομίζω ότι μου λείπουν επειδή δε τολμώ να φάω τα πάντα και ότι τρώω το πολτοποιώ με προσθήκη γιαουρτιού οπότε όλα μοιάζουν ως γεύσεις) φοβάμαι μη ολισθήσω και εξαρτηθώ στη ζάχαρη. Βέβαια η γεύση που πάντα μου άφηναν τα περισσότερα γλυκά στο στόμα ( λάτρης της ποιότητας γαρ) που είναι μάλλον δυσάρεστη ίσως βοηθήσει στην αποφυγή.
5. Φοβάμαι την κατάθλιψη, μια φίλη μετά απο χάσιμο αρκετών κιλών την πάτησε και έκλαιγε όλη την ώρα. Δεν έχω προσδοκίες να αλλάξει η ζωή μου δραστικα και να εξαφανιστούν τα προβλήματα αλλα πάλι , δε ξέρω ίσως είναι και βιοχημικό? εσεις που χάσατε πολλά κιλά στην πορεία είχατε ψυχική αστάθεια για ένα διάστημα?
Μου λένε ότι άλλαξα οπτικά, ο άνδρας μου με κυττάει με λατρεία ( αλλα και πάλι πότε δε με κυττούσε? μόνο όταν μαλώναμε,, χαχα ομηρικά βέβαια)
Ξανασκέφτομαι το σεξ, ίσως όμως είναι επειδή έχω άδεια και είμαι ξεκούραστη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την περιποίηση του εαυτού μου, δε ξέρω αν γίνεται γιατί αλλάζω σε κιλά ( εμφάνιση εγώ πέρα απο το πρόσωπο δε μπορώ να καταλάβω αν και μπαίνω σε ρούχα που πριν δεν έμπαινα) ή γιατί είμαι σπίτι και έχω χρόνο, μια που δε μπορώ να κάνω δουλειές.
Συναισθηματικά μου θυμίζει όταν ημουν έγκυος και σε ακόμα προχωρημένη εγκυμοσύνη δε μπορούσα να το πιστέψω, φοβόμουν ότι ήταν όνειρο. Φυσικά είδα την ακτινογραφία, μίλησα με τον γιατρό, αλλά ακόμα δε το πιστεύω.
Ισως είναι ότι τελευταία νοιώθω πείνα μερικές φορές ή ότι ακόμα η οπτική διαφορά στο σώμα δε φωνάζει ότι είναι υπαρκτή και δεν είναι οφθαλμαπάτη.
Ουφ, ερώτηση άσχετη με το τόπικ αλλα,,, πόσο καιρό πήρατε άδεια μετά την εγχείρηση?
Λοιπόν, έκανα εγχείρηση 6-12-11. Έχω χάσει μόλις 7 κιλά ( φανταζόμουν ότι κάθε μέρα θα έχανα και κιλό) ήτοι είμαι στα 107.7 και
1. αίσθμα πείνας έχω εδώ και 3-4 μέρες. φαντάζομαι είναι φυσιολογικό? Δηλ όχι συνεχές αλλά πείνασα 1-2 φορες ίσως και τρεις.
2. Αίσθημα λιχουδιάς μου ήρθε ( χωρίς πείνα πραγματική) πριν απο 1-1.5 εβδομάδα, που είτε ικανοποιήθηκε με 1-2 κουταλιές είτε όχι, καθώς δεν τρώω ακόμα σκληρά πράγματα. Μου λείπει η αίσθηση του μασήματος.
3. Σε τρεις ζόρικες συναισθηματικά στιγμές μου ήρθε διάθεση και σκότωσα 1 φρυγανιά στο τσάι ή 1/2 γιαούρτι (συναισθηματικά εξαρτημένο ανακλαστικό πρέπει να το πολεμήσω)
4. Λόγω του νιανια ενώ τα γλυκά μου αρέσουν αλλά δε μπορώ να πω ότι με τρελαίνουν κιόλας ( μου λείπουν ουσιαστικά αλμυρές γεύσεις και ποικιλία ή νομίζω ότι μου λείπουν επειδή δε τολμώ να φάω τα πάντα και ότι τρώω το πολτοποιώ με προσθήκη γιαουρτιού οπότε όλα μοιάζουν ως γεύσεις) φοβάμαι μη ολισθήσω και εξαρτηθώ στη ζάχαρη. Βέβαια η γεύση που πάντα μου άφηναν τα περισσότερα γλυκά στο στόμα ( λάτρης της ποιότητας γαρ) που είναι μάλλον δυσάρεστη ίσως βοηθήσει στην αποφυγή.
5. Φοβάμαι την κατάθλιψη, μια φίλη μετά απο χάσιμο αρκετών κιλών την πάτησε και έκλαιγε όλη την ώρα. Δεν έχω προσδοκίες να αλλάξει η ζωή μου δραστικα και να εξαφανιστούν τα προβλήματα αλλα πάλι , δε ξέρω ίσως είναι και βιοχημικό? εσεις που χάσατε πολλά κιλά στην πορεία είχατε ψυχική αστάθεια για ένα διάστημα?
Μου λένε ότι άλλαξα οπτικά, ο άνδρας μου με κυττάει με λατρεία ( αλλα και πάλι πότε δε με κυττούσε? μόνο όταν μαλώναμε,, χαχα ομηρικά βέβαια)
Ξανασκέφτομαι το σεξ, ίσως όμως είναι επειδή έχω άδεια και είμαι ξεκούραστη.
Το ίδιο συμβαίνει και με την περιποίηση του εαυτού μου, δε ξέρω αν γίνεται γιατί αλλάζω σε κιλά ( εμφάνιση εγώ πέρα απο το πρόσωπο δε μπορώ να καταλάβω αν και μπαίνω σε ρούχα που πριν δεν έμπαινα) ή γιατί είμαι σπίτι και έχω χρόνο, μια που δε μπορώ να κάνω δουλειές.
Συναισθηματικά μου θυμίζει όταν ημουν έγκυος και σε ακόμα προχωρημένη εγκυμοσύνη δε μπορούσα να το πιστέψω, φοβόμουν ότι ήταν όνειρο. Φυσικά είδα την ακτινογραφία, μίλησα με τον γιατρό, αλλά ακόμα δε το πιστεύω.
Ισως είναι ότι τελευταία νοιώθω πείνα μερικές φορές ή ότι ακόμα η οπτική διαφορά στο σώμα δε φωνάζει ότι είναι υπαρκτή και δεν είναι οφθαλμαπάτη.
Ουφ, ερώτηση άσχετη με το τόπικ αλλα,,, πόσο καιρό πήρατε άδεια μετά την εγχείρηση?